لگدپراني کاستاكورتا به جنازه تعصب / كارشكني تا آخرين نفس

1-  با آغاز به كار يحيي گل محمدي در پرسپوليس به عنوان سرمربي، بسياري از پيشكسوتان اين تيم عليه او شوريدند و فضا را مسموم كردند. با اين حال با گذشت زمان و به ويژه پيشروي مطلوب سرخپوشان در مسير جام حذفي، خيلي از اين نقدها فروكش كرد و اغلب دوستان معترض ترجيح دادند با موضوع كنار بيايند . در اين ميان اما، هنوز يك تك تيرانداز ديگر باقي مانده است كه انگار قرار نيست خشابش حالا حالاها از فشنگ خالي شود. بهروز رهبري فرد كماكان مصاحبه مي كند، متلك مي اندازد، درشت مي گويد و با تمام قوا براي تخريب روحيه كادر فني و بازيكنان پرسپوليس گام برمي دارد. معمولا انتقاد- به ويژه از سوي عناصر جبهه خودي – زماني مطرح مي شود كه فرصتي براي اصلاح كار و رفع عيوب وجود داشته باشد، اما وقتي از تمام فصل فوتبالي پرسپوليس تنها يك بازي مهم باقي مانده ، ادامه اين حملات تند و راديكال چه معنايي مي تواند داشته باشد؟ بخواهيم يا نه، يحيي و كادرش در مسابقه قريب الوقوع فينال جام حذفي نيز هدايت پرسپوليس را برعهده خواهند داشت. در اين شرايط آيا بهتر نيست مدافع اسبق قرمزها هم حداقل براي همين چند روز آرزوهاي قلبي اش در مورد زمين خوردن گل محمدي و پرسپوليس را مكتوم نگه دارد و از فرياد زدن بيهوده و مشمئزكننده آن خودداري كند؟

2- عملكرد يحيي گل محمدي در چهار ماهي كه هدايت پرسپوليس را برعهده داشته، مملو از كم وكاستي و شبهات گوناگون بوده است. مساله آمدورفت بگوويچ و به ويژه ماجراي آنچه بر سر مهدي مهدوي كيا آمد، از جمله اتفاقاتي بوده اند كه مي توانند صلاحيت يحيي را به چالش بكشند. در كنار اين، بخشي از تصميمات فني او براي پرسپوليس نيز در 18 مسابقه اي كه به صورت رسمي هدايت اين تيم را بر عهده داشته ، قابل نقد و بحث برانگيز به نظر مي رسند. همه اينها يعني آنكه نه تنها نبايد از يحيي- حتي به فرض قهرماني جام حذفي- يك قديس معصوم ساخت ، بلكه به وقتش لازم است مو به موي رفتارهاي فني و مديريتي او بررسي شود و در مورد احتمال ادامه همكاري اش با سرخپوشان با هوشياري و وسواس كامل تصميم گيري به عمل بيايد. هيچكدام از اين نكات كليدي اما، لحن، محتوا و زمان حملات يكي مثل بهروز رهبري فرد را توجيه نمي كند. او كه مي داند در موقعيت فعلي گلايه هاي گل درشت اش راه به جايي نخواهد برد، چه هدفي مي تواند براي تهاجمات كلامي اش متصور باشد، غير از اينكه تيمي را كه در آن پست نگرفته تحقير كند و ديگي را كه براي او نمي جوشد، زير سوال ببرد؟

3- چقدر دنياي آدم ها با هم متفاوت است. يكي مثل مهدي مهدوي كيا در اوج صلاحيت فني توسط كادر مربيان پرسپوليس به زشت ترين شكل ممكن طرد مي شود، اما نه تنها براي همين آدم ها آرزوي موفقيت مي كند، بلكه كمتر از 48 ساعت پس از مرگ مادرش راهي رشت مي شود تا به پرسپوليسي ها روحيه بدهد. از آن سو اما، پيشكسوتي مثل بهروز رهبري فرد كه سال ها در اين تيم با عزت و افتخار بازي كرده، فقط به خاطر اينكه خودش در معادلات اين روزهاي پرسپوليس جايي ندارد شمشير را عليه قرمزها از رو مي بندد و از هيچ تلاشي براي ايجاد وقفه در مسير پيشرفت سرخپوشان دريغ نمي كند. بهروز اتفاقا يكي از همان قديمي هايي است كه هميشه پز غيرت نسل خودشان را مي دهند و پيراهن سرخابي ها را به تن ستاره هاي جديد گشاد مي بينند. امروز اما شرايط در پرسپوليس طوري شده است كه رضا حقيقي با زانوي خراب روي چمن مصنوعي ادامه مي دهد، جلال حسيني دو ساعت بدون وقفه مي جنگد، حسين ماهيني گلش را به اسطوره داغدارش تقديم مي كند و مهره كم نام و نشاني مثل ميثم نقي زاده تا آخرين قطره انرژي اش را پاي تيم مي ريزد. خيلي از اين بازيكنان به اصطلاح پولكي به هر دري مي زنند تا با فتح جام حذفي حداقل تا حدودي از هواداران زخم خورده دلجويي شود و كاپيتان اول تيم با يك خاطره شيرين با ميادين وداع كند، اما بهروز رهبري فرد، يكي از همان هايي كه ادعا مي كنند هست و نيست شان را بي چشمداشت پاي پرسپوليس گذاشته اند، زبان به غير از براي زخم زدن به تيم و طرفدارانش باز نمي كند. كسي چه مي داند، شايد اگر آن سال ها هم به اندازه امروز پول در دنياي فوتبال وجود داشت، امثال رهبري فرد هم هزار مرتبه پيراهن شان را به چند دينار بيشتر مي فروختند؛ هم او كه همان روزها هم ده بار قهر كرد، تيمش را تنها گذاشت و هشدار داد كه استقلالي مي شود. بهروز رهبري فرد؛ ركورددار حضور دلجويانه در تمرينات با گل و شيريني، ستاره اي كه خاطره شادي عجيب بعد از گلش به پرسپوليس در پاس تهران به اين زودي ها از ذهن تيفوسي هاي سرخ پاك نخواهد شد.

4- بيهوده نيست كه مهدي مهدوي كيا پا به هر ورزشگاهي مي گذارد، تماشاگران خودي و غيرخودي ايستاده برايش كف مي زنند. بيهوده نيست كه اشك هاي مهدي، اشك يك ملت را درمي آورد و صد البته بيهوده نيست كه تنها مشتريان اين روزهاي بهروز كاستاكورتا، ستون پركن هاي مطبوعاتي هستند كه هر غرولندي را روي هوا مي قاپند. اين تفاوت را خود آدم ها مي سازند.