ماجراي کاپيتان بي خانمان و رفتار دوگانه دايي

توصيه ات به قطبي را فراموش کردي حاج حبيب؟

** «معاوضه با حسن اشجاري در پايان نيم فصل اول»؛

 اين آخرين شايعه تکذيب شده اي است که در مورد آينده مبهم شيث رضايي در برخي محافل فوتبالي مطرح شده و حتي با واکنشهاي مثبتي نيز از سوي مدافع استيل آذين و بازيکن مورد علاقه علي دايي همراه شده است.

 حالا بيش از هر زمان ديگري روشن مي شود که علي دايي براي شيث آينده اي در پرسپوليس خودش متصور نيست و تمام تلاشش را به کار گرفته تا از رهگذر نخواستن او، بالاترين سود را به دست بياورد.

 واقعاً چه کسي مي توانست تصور کند سرنوشت کاپيتان پرسپوليس در ليگ دهم، چنين سر و شکل پر ابهام و نامعلومي به خودش بگيرد؟

**موضوع حواشي پيش آمده براي شيث رضايي، از چند منظر قابل بررسي است.

 آنچه در نگاه اول به ذهن متبادر مي شود، اين است که اين بازيکن پرسپوليس سابقه جنجال آفريني هاي زيادي در کارنامه اش دارد و اصولاً به خاطر يکي از همين دردسرها بود که مجبور شد قهرماني تيمش در ليگ هفتم را از روي سکوها جشن بگيرد.

به اين ترتيب، شيث بازيکني مستعد در زمينه حاشيه سازي لقب مي گيرد که رفتار «چکشي» کادر فني کنوني با او نيز موجه قلمداد خواهد شد. اما اين، همه ماجرا نيست. در اينکه فرهنگ بسياري از بازيکنان ما از اساس ايراد دارد، شکي نيست، اما از ياد نبريم در اغلب موارد يک مربي کاردان و با درايت مي تواند مهار ستاره سرکش تيمش را به دست بگيرد و او را در مسير منافع مجموعه به حرکت در بياورد.

ايراد بزرگ مربيان ما آن است که از ربع قرن کار توأم با افتخار الکس فرگوسن با استارهاي ريز و درشت تاريخ منچستر يونايتد، تنها از همان لحظاتي الگو گرفته اند که مرد اسکاتلندي در اوج خشم، با لنگه کفش به صورت بکام کوبيد! اين طرز تفکر مسموم و سطحي نگر، ديگر کاري به اين ندارد که «فرگي» در همه اين سالها از عصيانگرهايي نظير کانتونا و روني، چه سربازان کارآمدي ساخت و چگونه توانست خشم، هيجان و احساسات آنها را مديريت کند. نتيجه هم اين است که به محض وقوع کوچکترين اختلافي، ستاره ها طي يک شاهکار فرگوسن وار به سمت درهاي خروجي هدايت مي شوند يا اگر زور کادر فني نرسد، با معجوني از غضب و بي تفاوتي، مسير زوال در پيش مي گيرند.

راستي کسي به اين فکر کرده که چرا عمر مفيد بسياري از ستاره هاي معاصر فوتبال ما از علي کريمي تا نيکبخت واحدي اين قدر کوتاه بوده است؟

**دوست داريم از علي دايي بپرسيم او در ماجراي اخراج شيث، به خودش چه نمره اي مي دهد؟

حالا سرمربي پرسپوليس خيلي خوشحال است که دو بازي پس از اخراج مدافع سرشناس تيمش، سرخپوشان دو پيروزي ارزشمند به دست آورده اند و از آن مهمتر، دروازه شان را هم بسته نگه داشته اند، اما آيا اين همه فراز و نشيب رفتاري براي آينده حرفه اي دايي- که در ابتداي مسير پرپيچ وخم مربيگري به سر مي برد- خطرناک نيست؟

چگونه سرمربي قرمزها رضايي را به خاطر اشتباهش در مهار نکردن مجيدي تنها در يک صحنه، چنين مورد خشم قرار مي دهد، اما 90 دقيقه بعدتر، در تفسير پنالتي سوخته اميرحسين فشنگچي در برابر ذوب آهن، از تعبير نادر «فداي سرش» استفاده مي کند؟

 آيا غير از اين است که تمام تفاوت اين دو بازيکن خاطي آن بود که از بدشانسي شيث، پرسپوليس داربي را باخت، اما از خوش اقبالي فشنگچي، ذوب را شکست داد؟

پس چرا بايد رفتار دايي با اين دو مورد بسيار شبيه به هم، اين قدر متفاوت باشد؟ ممکن است سرمربي پرسپوليس از چاشني تخلفات انضباطي شيث در توجيه اين دوگانگي و تبعيض رفتاري سود ببرد، اما اين نيز چيزي بيشتر از «عذر بدتر از گناه» نخواهد بود؛

 چه اينکه بلافاصله اين پرسش جديد متولد مي شود که «پس چرا بازوبند کاپيتاني تيمت را روي دست او بستي»؟ دايي که چهار سال قبل در ليگ سابقه درگيري با شيث را داشت و در همين فصل جاري در مقطعي او را روي سکوها نشاند، نمي تواند مدعي باشد که رضايي را نمي شناخته و به اين ترتيب هيچ توجيهي براي انتخاب وي به عنوان «سرگروه» از جانب شهريار نمي تواند وجود داشته باشد.

** اما سخن ديگري هم هست، اين بار با آقاي حاج حبيبکاشانيمعلم ساده و بي پيرايش مدرسه!

 حاجي شما که دو ماه قبل در کنفرانس مطبوعاتي ات به صراحت مدعي بوده که شيث عوض شده و بارها آشکارا از قطبي خواستي او را به تيم ملي دعوت کند، آيا نسخه هاي مديريتي شما فقط براي ديگران شفابخش است؟ راستي آقاي کاشاني، شما مي داني «عالم بي عمل» به چه ماند؟

--------------

بقلم:رسول بهروش