ارتش سرخ دات کام

تحلیل ها

ماجرای ربیع خواه و برانکوی در ...

نویسنده : ارتش سرخ

-

نظرات : 0 اظهار نظر

-

7 سال پیش

ماجرای ربیع خواه و برانکوی در هم!

ارتش سرخ دات کام :

پرسپولیس بازی بزرگی را از استقلال برد و توانست ضمن حفظ وضعیت خودش در کورس قهرمانی، تلخی شکست برابر الهلال را هم کمرنگ تر از گذشته کند. برانکو روز پنجشنبه گذشته با اداره این بازی به رغم غیبت سه مهره کلیدی، یک بار دیگر ارزش های فنی اش را به رخ کشید و نشان داد که حضور طولانی مدتش در پرسپولیس چه نعمت بزرگی برای این باشگاه و هوادارانش بوده است. با این همه اما، حتی او هم مصون از خطا و اشتباه نیست و نباید با تعصب و افراطی گری چنان هاله ای دورش بکشیم که نشود هیچ نقد و نظری در قبال شیوه عملکرد او ارایه داد. بر این اساس شاید بتوان اصرار عجیب پروفسور در استفاده از محسن ربیع خواه را که پهلو به لجبازی و یکدندگی می زند، از جمله اشکالات مربی کروات به شمار آورد.

متاسفانه فضای ذهنی بسیاری از ما مردم ایران صفر و صدی است؛ آفتی که در این سرزمین ریشه های ستبر فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و تربیتی دارد. بر این اساس خیلی از ما یا چیزی را قبول داریم که دیگر هیچ اشکالی را در آن نمی بینیم و یا چیزی را اصلا قبول نداریم که در این صورت هیچ حسنی را متوجه اش نمی دانیم. حالا هم به نظر می رسد همین داستان در مورد برانکو اتفاق افتاده؛ مربی موفقی که در ایران به اوج محبوبیت رسیده و حالا لابد خیلی از هوادارانش طاقت ندارند کسی به ابروی بالای چشم او اشاره کند. هیچکدام از این ها اما قرار نیست «نقد» را تعطیل کند؛ پس می توان از برانکو پرسید چرا هنوز اصرار به بازی دادن محسن ربیع خواه دارد، در حالی که حضور همزمان او و کامیابی نیا در زمین مسابقه علاوه بر کاستن از طراوات بازی پرسپولیس، باعث سرگیجه کمال هم می شود؟

روزهایی که کامیابی نیا به هر دلیلی غایب بود، چاره ای جز استفاده از ربیع خواه وجود نداشت و این بازیکن با هر کیفیتی بازی می کرد، انتقاد چندانی متوجه او نمی شد. با این حال از وقتی کمال آماده شده و دفاع چپ هم سه گزینه حاضریراق دارد، برای برانکو چاره ای جز استفاده از ربیع خواه در میانه میدان به عنوان زوج کامیابی نیا باقی نمانده است. او در حالی سیستم تیمش را قربانی استفاده از ربیع خواه می کند که در دو سال گذشته هرگز حاضر نشده بود تیمش را با دو هافبک دفاعی همزمان به میدان بفرستد و حتی همین مساله موجب «فرار» نوراللهی از پرسپولیس شد. به این دو مثال روشن توجه کنید؛ در داربی رفت لیگ شانزدهم پرسپولیس وحید امیری را در اختیار نداشت. آن زمان خیلی ها حدس می زدند برانکو در اولین تقابلش با استقلال منصوریان، استثنائا از زوج نوراللهی و کامیابی نیا استفاده کند و وسط زمین را ببندد، اما برانکو این کار را نکرد، همچنان استفاده از یک هافبک دفاعی را ترجیح داد و فرشاد احمدزاده را در پست وینگر چپ به میدان فرستاد که روز بسیار بدی را هم پشت سر گذاشت. مثال دوم هم به تقابل با الهلال مربوط می شود؛ جایی که سرخپوشان در بازی رفت میزبان بودند و نباید گل می خوردند، اما برانکو با بیرون نشاندن نوراللهی فقط از یک هافبک دفاعی یعنی محسن ربیع خواه استفاده کرد، با این حال وقتی نوبت بازی برگشت رسید و کمال به تیم بازگشت، با وجود نیاز سرخپوشان به پیروزی پرگل، برانکو تیمش را با دو هافبک دفاعی ارنج کرد تا باز هم جا برای ربیع خواه باز شود!

 مثال های متعددی وجود دارد که نشان می دهد برای برانکو بازی دادن به ربیع خواه تبدیل به یک مساله «حیثیتی» شده و او حاضر است سیستم تیمش  را تحت تاثیر همین مساله قرار بدهد. اتفاقا او از این عادات در گذشته هم داشته؛ از دوران دور و بازی دادن به ستار زارع و ناجی بداوی تا همین نزدیکی ها و ماجراهای رجحان دادن بابک حاتمی به محمد انصاری و یا تعویض های تکراری و فاجعه بار رضا نورمحمدی. همه اینها شائبه «لجبازی» برانکو را تقویت می کند؛ عیبی که حتی اگر وجود هم داشته باشد ناقض همه توانایی های فنی او نیست، اما خب نمی توان کاملا هم نادیده اش گرفت. به هر حال او اگر با این همه مهارت فنی امروز به جای یک تیم ملی یا باشگاهی معتبر در اروپا سرمربی پرسپولیس در ایران است، شاید این مساله معلول همین دست نقایص باشد؛ اشکالاتی که اگر وجود نمی داشت، لابد حالا باید ایوانکوویچ را در ژانر بسیار بزرگتری می دیدیم. از قرار معلوم پدیده ای به نام «برانکو» کاملا در هم است؛ یعنی درونش هم استراتژی فنی مطلوب و تمرینات ثمربخش و نظم و وقار پیدا می شود و هم ضدیت با برخی حساسیت های افکار عمومی و وجه المناقشه قرار دادن امثال ربیع خواه؛ یک بازیکن کاملا معمولی که در این غائله کمترین گناه را دارد، چه اینکه اگر به من و شما هم بگویند بیا در پرسپولیس فیکس بازی کن، «نه» نمی گوییم. تنها کاری که در این وضعیت از دست ربیع خواه بر می آید، پنهان شدن در زمین است تا امضایش پای هیچ اشتباه بزرگی نباشد. از قضا او به نحو احسن در حال انجام این کار است و شما با وجود همه این انتقادات، یک گل هم پیدا نمی کنید که در اثر اشتباه مستقیم او وارد دروازه پرسپولیس شده باشد!

کلام آخر هم باشد برای آن دسته از صفر و صدی هایی که لابد حالا برانکو هم به فهرست مقدسات شان افزوده شده و قرار است بلافاصله بعد از خواندن این مطلب بگویند او بهتر و متخصص تر و فوتبال بلدتر از همه ماست و باید مطیعش باشیم. این دوستان یا نمی دانند و یا نمی خواهند بدانند که همه جای دنیا از این انتقادها هست و از زیدان و گواردیولا هم ایراد می گیرند، چه برسد به برانکو. اتفاقا گزارشگران فوتبال هم صد برابر بدتر از آنچه عادل به ربیع خواه گفت را به زبان می آورند. در غیر این صورت با استدلال دوستان فوق الذکر لابد از هیچ کس در کره زمین نمی توان انتقاد کرد؛ از بازیگر و نقاش و خواننده گرفته تا چقال و بقال و نانوا؛ چون بلافاصله باید جواب بدهی که مگر در عمرت نان پخته ای یا آواز خوانده ای که به خودت اجازه نقد می دهی؟ یکی هم نیست به اینها بگوید صدا ندارم برادر، گوش که دارم!

لینک کوتاه : https://arteshesorkh.com/p/95300

نظرت رو بنویس

از حروف انگلیسی استفاده نکن

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر فقط کاربرانی که در سایت ثبت نام کرده باشند میتوانند نظر ثبت کنند.
جهت ثبت نام میتوانید اینجا کلیک نمایید.

اولین نفری باشید که نظرش را ثبت می کند.