مارادونا؟ خدا عابدزاده را نگه دارد

در چند روزی که از مرگ دیه گو مارادونای بزرگ می گذرد، صدها میلیون کلمه به زبان های مختلف در ستایش او تولید شده است. بسیاری از این مطالب سعی دارند رمز و رازهای ماندگاری ستاره آرژانتینی را کشف کنند. مسلما نبوغ فوتبالی او همه داستان نیست. مارادونا یک شخصیت شورشی و ضدساختار داشت که خب برای عموم مردم جذاب به نظر می رسید؛ مخصوصا مردمان 30 یا 40 سال پیش که به چنین شخصیت هایی بیشتر از امروز علاقه داشتند. دنیای فعلی کم و بیش تغییر کرده و مردم اغلب به ستاره های تابع نظم عمومی علاقه نشان می دهند. داریم از زمانه ای حرف می زنیم که کریس رونالدو با همه دستاوردهایش به خاطر نقض مقررات قرنطینه در دوران کرونا نکوهش می شود. این عصر، عصر تقدیس تقلب نیست. دیگر دست خدایی به وجود نخواهد آمد. مردم این روزگار ترجیح می دهند سر پا بایستند و به افتخار بازیکنی که فیرپلی می کند کف بزنند.

یکی از رازهای محبوبیت مارادونا این بود که در زمان درست، در جای درست ایستاده بود؛ بنابراین حتی ناهنجارترین رفتارهایش هم تأیید می شد. از این نظر شاید بهترین مابه ازای دن دیه گو در فرهنگ فوتبالی ایران، احمدرضا عابدزاده باشد؛ مردی از تبار غیرممکن ها. برای بسیاری از ایرانیان، مخصوصا متولدان و اطفال دوران جنگ، عابدزاده شمایلی از بی باکی و جسارت بود. خیلی از ما که ترس در تار و پودمان تنیده شده بود، درون زمین یک هیولای نترس می دیدیم، با لبخندی بر لب و یک خونسردی غریب و باورنکردنی. بی نهایت جذاب و ضدکلیشه بود تماشای گلری که پنالتی می زد و مهاجم مقابلش را دریبل می کرد، دروازه بانی که برای جلوگیری از اتلاف وقت، دست و پای مهاجم حریف را می گرفت و از زمین بیرون می انداخت. در قتلگاه ملبورن، در آتشی که به همت احمد و رفقا سرد شد، حریف خوش ترکیب و قدرتمند از دقیقه یک برای شخم زدن تیم ما آمده بود. استرالیایی ها اما حساب یک چیز را نکرده بودند؛ گلری که در آن جهنم توپ را یک دستی بگیرد و وقتی تیمش 2 بر صفر عقب افتاده و تور دروازه اش به شکل تحقیرآمیز پاره شده، برای روحیه دادن به هم تیمی هایش جست وخیز کند. «دست خدا» در مقیاس کوچک ما و خاطرات مشترک ملی و میهنی مان، برخوردی است که هرگز بین عابدزاده و هری کیول رخ نداد، اما گلر ایرانی طوری از درد به خودش پیچید که داور را برای کارت دادن به کیول متقاعد کرد. این همان هری کیولی است که در بازی رفت جلوی 100 هزار نفر از عابدزاده دریبل خورد!

مارادونا بی گمان تک ملیتی نیست. او به گردن همه فوتبال دوستان دنیا حق دارد، اما طبیعتا بیشترین سهم را از این اسطوره، خود آرژانتینی ها می برند. ژست و پز و افتخارش هم مال آنهاست. حتی دست خدا هم برای قهرمان کردن آلبی سلسته از آستین دن دیه گو بیرون آمد. من اما ترجیح می دهم بعد از همه مرثیه ها در سوگ مارادونا، برای سلامتی و طول عمر آن لبخند دلربا بر صورت احمدرضا عابدزاده دعا کنم؛ برای رهبر تیمی که خودجوش ترین شادی خیابانی و سراسری مردم این کشور را در همه این سال ها رقم زد. برای آدم هایی که باعث شدند ایرانیان در تمام مملکت، از ته دل، با شور و شعف و افتخار اسم میهن شان را فریاد بزنند و به گوش آسمان برسانند. این حماسه را تلویزیون نساخت، دعوت مسئولان نساخت، پروپاگاندا و بمباران تبلیغاتی نساخت، کارگردانش بچه های همین مردم بودند و به همین خاطر است که بعد از 2دهه هنوز تر و تازه مانده؛ از معدود خاطرات جمعی ملتی که به تنهایی خو گرفته است. خدایا مارادونا را پیش خودت نگه دار و عابدزاده را پیش ما؛ این ستاره از کسری برگشته را برای مردمی که کم و کسری زیاد دارند. آمین!