مایلی کهن: توهین به کریم باقری اصلاً قابل هضم نیست

محمد مایلی کهن به شدت نسبت به اتفاق تلخی که در تبریز برای کریم باقری رخ داد، واکنش نشان داده و تاکید کرد این اتفاق ریشه در مشکلات فرهنگی کشور دارد.
هتاکی به کریم باقری در جریان بازی تراکتور- پرسپولیس به شدت باعث ناراحتی جامعه فوتبال شد و حتی تعدادی از پیشکسوتان باشگاه استقلال هم نسبت به این قضیه موضع گرفتند.
در همین رابطه با محمد مایلی کهن سرمربی اسبق تیم ملی و یکی از پیشکسوتان پرسپولیس همکلام شدیم:

*حتماً در جریان توهین به کریم باقری در تبریز قرار گرفته‌اید و شاید برایتان جالب باشد که بدانید حتی پیشکسوت استقلال هم این حرکت را محکوم کرده‌اند.
اصلاً بحث استقلال، پرسپولیس یا تیم‌های دیگر نیست چون همه ما ایرانی هستیم و باید نهایت ادب و احترام را در مورد یکدیگر رعایت کنیم. در لحظاتی که متاسفانه به آقای باقری توهین می‌شد، صدای ورزشگاه را می‌بستند و ما به عنوان مخاطب تلویزیونی در جریان قرار نمی‌گرفتیم به همین خاطر من پیش خودم می‌گفتم با وجود حساسیت بازی، چقدر رفتار بازیکنان با یکدیگر خوب است. البته بحث ضربات پنالتی جداست ولی تا قبل از رسیدن به پنالتی‌ها، رفتارها محترمانه بود. واقعا در مورد برخوردی که با آقا کریم و همچنین آقای افشین پیروانی شد نمی‌دانم چه بگویم چون همه کریم باقری را می‌شناسند و می‌دانند که هرگز به هواداران هیچ تیمی اهانت نکرده و آنها را حتی تحریک هم نکرده است. به نظرم این مشکل را هم باید بگذاریم کنار سایر مشکلات فرهنگی کشور. من به طور کلی در این رابطه متاسفم و اصلاً نمی‌توانم ن را هضم کنم چون خودم یک سال در تبریز کار کرده‌ام و می‌دانم چقدر مردمان مهمان نواز و با فرهنگی هستند ولی کاری که با کریم باقری داخل ورزشگاه صورت گرفت، هیچ توجیه و توضیحی ندارد.

*البته گروهی از طرفداران تراکتور مدعی شده‌اند زمستان سال گذشته هنگام سفر تیمشان به تهران و جدال با پرسپولیس به شدت از طرف بخشی از هواداران پرسپولیس مورد کم لطفی قرار گرفته بودند
حالا من از شما می‌پرسم آیا به نظرتان جواب یک کار زشت را باید با یک حرکت زشت دیگر داد؟ توهین تماشاگران به تیم حریف از طرف هواداران هر تیمی که سر بزند محکوم و زشت است. واقعا تاسف می‌خورم که چرا فضای فرهنگی کشور اینگونه شده و باید بپذیریم قضیه صرفاً محدود به فوتبال و ورزش هم نمی‌شود. من مطمئنم الان خود تماشاچیان عزیز تراکتور و پرسپولیس هم از اتفاقات روز پنجشنبه ناراحت هستند. واقعا کسی نیست که توهین به کریم باقری را دیده و شنیده باشد اما ناراحت نباشد. بحث آقای افشین پیروانی هم همینطور. صادقانه بگویم خودم در دوره بازیگری بارها به داوران اعتراض می‌کردم ولی وقتی مربی شدم، قاطعانه به بازیکنانم تاکید می‌کردم که هیچکس نباید کوچک‌ترین اعتراضی به داور کرده یا به تیم حریف و تماشاگرانش توهین کند. با صراحت به آنها می‌گفتم من چوب اعتراض به داوری را خورده‌ام اما این مشکل هرگز نباید برای شما رخ بدهد.

*جدا از هیاهوی تبریز و اتفاقات تلخی که در آنجا برای کریم باقری و افشین پیروانی رخ داد، با نتیجه‌ای که به دست آمد عملاً پرسپولیس یکی از دو جام را از دست داد و حالا فقط لیگ برتر برایش مانده است. به نظرتان چرا این اتفاق افتاد؟
قاعدتاً الان هم وحید هاشمیان مقصر حذف شدن پرسپولیس از گردونه رقابت‌های جام حذفی است! بنده خدا آقا وحید در شرایطی که اصلاً با صدر جدول فاصله زیادی نداشت و حتی آخرین مسابقه خود را هم برده بود، برکنار شد و بلافاصله پس از اینکه اوسمار سر کار آمد، یک عده تمام بردهای پرسپولیس را منصوب به سرمربی جدید می‌کردند و تاکید داشتند همه اتفاقات مثبتی که رخ داده در سایه روی کار آمدن سرمربی خارجی است! قطعاً هواداران پرسپولیس و خود من از حذف این تیم ناراحت هستیم ولی امیدوارم برخی آقایان که همه چیز را به نفع اوسمار ویرا سند می‌زنند، نگاهی بی‌طرفانه داشته باشند و این شکست را هم ببینند. البته انصافاً باید بگویم خود سرمربی پرسپولیس تا امروز رفتاری بسیار محترمانه داشته و هرگز حرف نامناسبی در مورد کادر فنی قبلی بر زبان نیاورده است.

*می‌خواهیم یک مقدار از پرسپولیس و شرایط امروزی فوتبال فاصله بگیریم و برویم به ۲۹ سال قبل. در ۲۹ آذر ۱۳۷۵ تیم ملی ایران با هدایت شما به مصاف عربستان رفت و به لطف ناداوری جمال الغندور، داور مصری ما در مرحله نیمه نهایی جام ملت‌های ۱۹۹۶ امارات شکست خوردیم و به فینال نرسیدیم اما تمام آسیا اعتراف کرد که ایران برنده واقعی آن مسابقه و قهرمان واقعی جام ملت‌های آسیا در دوره مذکور بود. حالا که ۲۹ سال از آن مسابقه می‌گذرد، خود محمد مایلی کهن چه حسی نسبت به آن دارد؟
به عنوان یک ایرانی وطن پرست وقتی مسابقه را واگذار کردیم، از شدت ناراحتی گریه می‌کردم. در واقع همه تیم گریه می‌کردند ولی من تک تک بچه‌ها را بلند کردم و به سمت تیم عربستان بردم تا با وجود همه اتفاقاتی که داخل زمین رخ داده بود، به آنها تبریک بگویم. ما با چشمان گریان به عربستان تبریک گفتیم و یادتان باشد این اتفاق زمانی رخ داد که روابط سیاسی میان دو کشور فوق العاده سرد بود. البته خود کنفدراسیون آسیا با رفتارهایی که انجام داد، عملاً به قهرمانی واقعی ایران اعتراف کرد. خداداد عزیزی بهترین بازیکن سال آسیا شد، علی دایی بهترین گلزن جام ملت‌ها شد، سه بازیکن از ایران در تیم منتخب آسیا قرار گرفتند و هیچ تیم دیگری به اندازه ما سهمیه نداشت. در کنار همه این موارد، کاپ اخلاق را هم به تیم ما دادند. کاپی که به نظرم در آن شرایط حتی از قهرمانی در آسیا نیز ارزشمندتر بود.

*و البته استقبالی بسیار پرشور از آن تیم در فرودگاه مهرآباد
بله. استقبالی بسیار ارزشمند و بی‌نظیر. من قشنگ به خاطر دارم حجت الاسلام محسن قرائتی اصلاً رابطه خوبی با فوتبال نداشت ولی آن تیم ملی آنقدر به لحاظ فنی و اخلاقی خوب بود که خود آقای قرائتی برای استقبال از ما به فرودگاه آمد. البته خیلی چیزها در مورد آن تیم دیده نشد. من سراغ بازیکنانی مانند علی موسوی، فرهاد مجیدی، داریوش یزدانی، نیما نکیسا، سیروس دین محمدی، هادی طباطبایی و... رفتم که در آن مقطع همگی جوان بودند ولی شجاعت استفاده از آنها را داشتم و این عزیزان به فوتبال ایران معرفی شدند. جالب است که محمد مایلی کهن را در آن زمان متهم به پرسپولیسی بودن می‌کردند ولی تعداد زیادی از همین بازیکنانی که نامشان را آوردم، بعد از مطرح شدن در تیم ملی، پیراهن استقلال را بر تن کردند و اصلاً سمت پرسپولیس نرفتند!