مایلی کهن: پروین از کشک، کره می گیرد!/ چطور رویانیان اکنون یاد سیاسی کاری دولت افتاده؟!

 محمد مایلی کهن در گفت وگویی، پیرامون مسائل مختلف فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس صحبت کرد که سایت ارتش سرخ صحبت های طولانی ایشان را به صورت انتخابی برای شما قرار داده است :

* خیلی ها می گویند نتیجه ای که امروز در والیبال به دست آمده حاصل ثبات مدیریت است.
- از شما می پرسم چرا این ثبات مدیریت در فوتبال نباید به وجود بیاید؟

* شاید به خاطر این که کرسی فدراسیون فوتبال بیش از حد سیاسی است.
- من یک بار گفته بودم همه کرسی های ورزش سیاسی است و فوتبال سیاسی تر. در همه جای دنیا کرسی های ریاست فدراسیون فوتبال سیاسی هستند و تنها فرقشان این است که سیاسیون کشورهای دیگر با تدبیر عمل می کنند. شما مطمئن باشید کامرون بر روی رییس فدراسیون فوتبال انگلیس نظر دارد. منتهی کاری که آنها می کنند با ما یک تفاوت بزرگ دارد. آنها از چند ماه پیش از برگزاری مجمع شرایط مدیران مختلف را بررسی می کنند و چند مدیر گردن کلفت را پس از انتخاب به مجمع می فرستند و وقتی هر کدام از آنها رای اکثریت را به دست آورد از او حمایت می کنند. اکنون در بیشتر کشورها بحران اقتصادی وجود دارد و دولتها کاری می کنند که دیگر فوتبال مشکلی اضافه بر مشکلات روزمره آنها نشود. اما برای ما این طور نیست. نزدیک انتخابات که می شود کسی را انتخاب می کنیم که نه او ما را می شناسد و نه این که آن فرد شناختی از جامعه فوتبال دارد.

می خواهم یک سوال از شما بپرسم. به قبل از انقلاب کاری ندارم، اما بعد از انقلاب کدام مدیرعامل پرسپولیس توسط مردم انتخاب شده است؟ مطمئنا هیچ کدام از آنها توسط مردم انتخاب نشده اند اما تا می خواهند آقایان را بردارند می گویند این اقدام سیاسی است. می خواهم بدانم رویانیان را چه کسی انتخاب کرده است؟ آیا به غیر از این بوده که عباسی به عنوان وزیر ورزش او را انتخاب کرده؟ مگر عباسی جزوی از دولت نیست؟ چرا وقتی عباسی او را انتخاب کرد کارش سیاسی نبود، حالا که می خواهد او را بردارد کارش سیاسی است؟ من که می فهمم واقعا چه لمپنیسمی وجود دارد! آقایان چطور به فوتبال وصل شده اند که نمی توانند آن را رها کنند؟ (با خنده) حتما همه بنرها و تراکت ها خودجوش بوده است! آقایان چطور تا چند وقت پیش به هم توهین می کردند و حالا که منافع شان به هم گره خورده است از هم حمایت می کنند؟

ز آقای پروین تعجب می کنم. او بارها اعلام کرده که مدیر فنی در فوتبال ایران یعنی "کشک". الان هم به تازگی اعلام کرده که هیات مدیره و کمیته پیشکسوتان یعنی "کشک". من احترام زیادی برای پروین قائلم، اما این را می خواهم بگویم که اگر برای همه، این پست ها کشک باشد، برای آقای پروین که کره بوده است! ایشان خیلی خوب بلد است از کشک، کره بگیرد. الان هم می بینید در حالی که تنها یک ماه تا پایان دولت دکتر احمدی نژاد باقی مانده چطور نالوطی رفتار می کنند و می گویند فلانی و فلانی باید بروند. مگر غیر از این بوده که شما را آقای عباسی به عنوان عضو هیات مدیره انتخاب کرده است؟ چطور آن موقع آنها خوب بودند، اما حالا این حرف ها را می زنید. شما باید آن موقع این حرف ها را می زدید که بر خلاف نظر هیات مدیره و کمیته فنی، مربی خارجی آوردند. شما هم در ناکامی چند سال اخیر پرسپولیس شریک جرم هستید.

در افتضاحاتی که پرسپولیس بر جای گذاشته ردپای شما هم دیده می شود، اما الان به گونه ای رفتار می شود که "کی بود، کی بود، من نبودم". الان هم دوباره بهانه کرده اند و از پیشکسوتان حرف می زنند، در حالی که واقعیت این است، پرسپولیس تنها یک پیشکسوت دارد. اگر منافعش تامین باشد، همه چیز خوب است، اما اگر منافعش به خطر بیفتد همه چیز بد می شود. بروید ببینید آقایان در این سال ها چقدر از پرسپولیس پول گرفته اند؟ آنها سیرمانی ندارند و از آن طرف پیشکسوتی مانند مجتبی محرمی آه ندارد که با ناله سودا کند. مشکل ما این است که یک مدیر می آید زیر قرارداد بازیکن می نویسد که اگر من رفتم تو هم بازیکن آزاد می شوی. دعوا در فوتبال ایران بر سر منافع است. سر منافع شخصی است. اگر آنها یک قدم برای پرسپولیس بردارند من دستشان را می بوسم، اما از روز اول غیر واقع حرف زدند. از همان اول که در برنامه «90» حاج رضایی را محصص خطاب کردند و بعدا توجیه کردند که من گفته ام "مهندس" آنها همین رفتار را داشته اند. تا صبح می شود درباره این موضوع ها حرف زد. همین شده که فوتبال ما عقب رفته است و متاسفانه کسی جرات گفتن واقعیات را ندارد. در فوتبال ما استعدادهای زیادی وجود دارد و نوع نگاهی که در فوتبال هست در هیچ رشته دیگری نیست.

والیبال ما، ایتالیا را در خاک خودش برد و همه ایران خوشحال شدند، اما می خواهم بدانم آیا کسی بود که به خیابان برود و به خاطر این پیروزی بزرگ شادی کند؟ یا در المپیک قبلی کشتی فرنگی ایران شاهکار کرد و با سه مدال طلا، کشتی فرنگی ایران را قهرمان المپیک کرد، اما آیا شما یک بوق ماشین را شنیدید که به خاطر این پیروزی بزرگ به صدا در آمده باشد؟ فوتبال یک ابر ورزش است و طبعا در میان این همه علاقمند می توان استعدادهای زیادی را پیدا کرد، اما چون همه به فکر منافع خودشان هستند، فوتبال به این وضع رسیده است. امیدوارم دولت جدید فریب این شلوغکاری ها را نخورد. فریب این را نخورد که چهار نفر پلاکارد دستشان گرفته اند و از یک نفر حمایت می کنند. شما شک نکنید اکثر قریب به اتفاق کسانی که پلاکارد دستشان گرفتند و از یک نفر حمایت کردند هدفدار آمده بودند و اگر بررسی کنید می بینید که قریب به اتفاق آنها سبیلشان چرب شده است.

* شاید این حرف ها هزینه های زیادی را برای شما در طول فصل به وجود بیاورد.
- سعی می کنم این حرف ها اولین و آخرین صحبت هایم درباره این موضوعات باشد. اما من نمی توانم منافع مردم و کشورم را در نظر نگیرم. حرف هایم را زده و باز هم خواهم زد. حرف، حرف می آورد. دیدم علی آبادی چند روز پیش مصاحبه ای کرد و گفت که تیم ملی فوتبال ما جوان است. من می خواهم این را بپرسم که علی آبادی از چه چیزی حرف می زند؟ میانگین تیمی که داخل زمین می رود بالای 30 سال است. آنها زحمت کشیده اند تا تیم ملی به جام جهانی صعود کند، اما چرا علی آبادی حرف هایی را می زند که با واقعیت جور در نمی آید. یا اخیرا دیدم که مهرعلیزاده دوباره درباره ورزش صحبت کرده است، اما اگر آقایان فراموش کرده اند ما از یاد نبرده ایم که چگونه تغییر اساسنامه فدراسیون ها و دادن این اختیار به رییس وقت سازمان که می توانست روسای فدراسیون ها را برکنار کند، چه لطماتی را به ورزش ایران زد. من تردیدی ندارم که هاشمی طبا و فائقی بهترین مدیران ورزش ایران بعد از انقلاب بودند، اما با همین تغییر اساسنامه که با دستور مهرعلیزاده اتفاق افتاد، ما عضویت در IOC را که بالاترین پست ورزش است را با برکناری هاشمی طبا از دست دادیم. البته هاشمی طبا هم مثل هر انسان دیگری ایراد دارد، اما بهتر از همه مدیران بعد از انقلاب بود. البته دیدم که او درباره تیم ملی فوتبال اظهار نظر کرده است. درست است که خدا به تیم ملی در بازی مقابل استرالیا لطف داشت، اما خودمان هم خوب بازی کردیم، اما در رقابت های انتخابی اخیر به قول علی کریمی خدا تیم ملی را بغل کرد و این تیم را بوسید و من مطمئنم اگر بخواهیم با این وضعیت به جام جهانی برویم مشکلات زیادی خواهیم داشت و نرفته باز خواهیم گشت. آن هم در شرایطی که امکانات بی نظیری در اختیار کارلوس کی روش قرار گرفته است . شما کجا به یاد دارید که با وجود بحران اقتصادی، تیم ملی یک هفته زودتر به کره برود. هر چند که این کار اقدام درستی بود یا این که تیم یک هفته به دوبی رفت که البته این کار تصمیم نادرستی بود. به هر حال همه ما از صعود تیم ملی خوشحالیم، اما نباید چشممان را بر روی واقعیت ببندیم و با این وضعیت به جام جهانی برویم.