ما بوديم، ژاوي را خفه مي كرديم

بعد از قهرماني تيم شايسته قطر در جام ملتهاي آسيا، بسياري از رسانه ها و هواداران فوتبال در قاره كهن ياد پيش بيني ژاوي هرناندس افتادند. ستاره پيشين بارسلونا و هافبك كنوني السد، پيش از شروع اين تورنمنت حدس زده بود قطر فيناليست مي شود و با پيروزي بر ژاپن در بازي نهايي جام قهرماني را به دوحه مي ‎برد. در آن زمان خيلي ها مدعي شدند ژاوي نمك گير قطري ها شده و صرفا به خاطر خوش خدمتي به آنها اين پيش بيني شگفت انگيز را انجام داده، اما وقتي عنابي ها با غلبه بر عربستان، عراق، كره جنوبي، امارات ميزبان و نهايتا ژاپن نامدار اين افتخار بزرگ را به دست آوردند، تازه روشن شد خيلي از ما مو مي ديديم و ژاوي پيچش مو! نكته اصلي مد نظر اين مطلب اما چيز ديگري است؛ آنجا كه مجموعه كادرفني و بازيكنان تيم ملي قطر واكنشي بسيار مثبت به پيش بيني ژاوي نشان دادند. آنها به جاي اينكه تحليل اسطوره بارسلونا را باعث افزايش فشار روحي تلقي كنند و برابر آن گارد بگيرند، با الهام از ژاوي گام به گام پيش رفتند. فيلكس سانچس چند ثانيه بعد از قهرماني تاريحي قطر رو به دوربين تلويزيوني از ژاوي تشكر كرد و گفت حتما با او تماس مي گيرد كه مسابقات بعدي قطر را هم پيش بيني كند. حالا اين شرايط را مقايسه كنيد با فضايي كه در جام ملتها بر تيم ملي كشورمان حاكم بود.

در اين دو ماه هر كس در داخل كشور حرف از قهرماني ايران زد، به شدت از سوي كادرفني تيم ملي سركوب شد. هر كه گفت بعد از هشت سال كار و هزينه و با اين قرعه «آبكي» نوبت قهرماني رسيده، او را متهم به خيانت و وطن فروشي كردند و گفتند چرا روحيه لطيف بچه هاي ما را خراب مي كني؟ خود كي روش رسما به كساني كه از قهرماني ايران حرف مي زدند توهين مي كرد، بازيكنانش هم طبق معمول همين خط را در مصاحبه‎هاي شان پي مي گرفتند و تيم ارتباطي آقاي سرمربي هم دنبال پرونده سازي براي اين جماعت مي رفت. در قطر فيلكس سانچس مي توانست ژاوي را متهم كند به اينكه با افزايش توقع افكار عمومي، به دنبال گرفتن صندلي او در تيم ملي است، اما گويا قلب سرمربي اسپانيايي تميزتر از اين حرف ها بود. لابد اگر ژاوي در ايران بود و از قهرماني ما سخن مي گفت، اعضاي كادر فني تيم ملي او را وسط ميدان شهر دار مي زدند، اما قصه قطر فرق مي كرد. ذهنيت پاك و سالم آنها باعث شد بازيكنان اين تيم، كسب نوبرانه سياسي ترين جام تاريخ را با احترام نظامي رو به مردم كشورشان جشن بگيرند، ما اما چين و عمان را برديم و دردانه هاي آقاي سرمربي «هيس» نشان دادند.

براي ثبت در تاريخ بايد نوشت كه سرمربي قطر نه تنها خون تيم هاي باشگاهي را در شيشه نكرد، بلكه در فاصله دو ماه تا جام ملتها 4 بازيكن كليدي السد را از اردوي تيم ملي براي بازي دوستانه با ازبكستان مرخص كرد تا آنها با حضور در تمرينات باشگاهي، آماده نبرد با پرسپوليس در نيمه نهايي ليگ قهرمانان آسيا شوند. اين از جنس ادعاهاي خلاف واقع و بي پشتوانه كي روش نيست؛ مردي كه به سايت AFC گفت تيم هاي پايه ايران هرگز يمن را نبرده اند، در حالي كه ما 10 پيروزي داشتيم. مردي كه گفت ويتنام قبل از جام ملتها 13 بازي دوستانه داشته، در حالي كه اين تيم فقط 5 بازي تداركاتي برابر كامبوج و تايلند و... برگزار كرده بود. برويد، بخوانيد و ببينيد در روزهايي كه كي روش با زمين و زمان دعوا مي كرد، فيلكس سانچس چطور اکرم عفیف، پدرو میگوئل، خوخی و عبدالکریم را آزاد كرد تا مهياي نبرد با پرسپوليس شوند. آنها گل كاشتند و گلستان بردند، ما اما كينه كاشتيم و جنگ درو كرديم. اگر قرار است گذشته چراغ راه آينده باشد، گام اول را بايد عبرت آموزي برداشت؛ اينكه بدانيم هيچ كس مقدس و عاري از اشتباه نيست و نبايد با تيشه خودباختگي، از هيكل آدم ها «بت» بتراشيم. همانقدر كه ستيز با دانش وارداتي بد است، ذوب شدن در مستشاران خارجي هم مي تواند مخرب باشد؛ آنقدر كه عيوب شان را حسن ببينيم و دروغ هاي شان را راست بشويم. كي روش رفت، اما مقابل نفر بعدي نه وا بدهيم و نه بيخود توي شكمش برويم.