ما همه مسوولیم / رونالدو برای بلاتر وقت ندارد، برای جیمی جامپ چرا!

1) چند روز بعد از وداع فرهاد مجيدي با ميادين، آخرين و تلخ ترين تركش خداحافظي كاپيتان استقلال بر تن فوتبال ايران نشست و ميليون ها هوادار اين رشته ورزشي را غرق در غم و اندوه كرد. احمد مظاهري يگانه نوجوان معلولي بود كه اطرافيانش وي را به هواداري متعصبانه از استقلال مي شناختند. او بارها سر تمرينات آبي پوشان حاضر شده بود و عكس و امضاي خيلي از ستارگان تيمش را در اختيار داشت. بعد از خداحافظي نابه هنگام مجيدي از فوتبال كه ظاهرا براي احمد جنبه ناگهاني داشته، او دچار حمله قلبي مي شود و بعد از مدتي بستري شدن در بيمارستان، سرانجام جامه شفاي ابدي به تن مي كند و چشم از جهان مي بندد. طي سال هاي اخير تعداد قابل توجهي از هواداران فوتبال ايران در حاشيه برگزاري رقابت هاي مختلف جان خودشان را از دست داده اند كه سير صعودي اين ماجرا، باعث نگراني افكار عمومي شده است. غير از كساني كه در اثر نزاع و ضرب و جرح از بين رفته اند، هر سال به تعداد قربانيان عاطفي و احساسي رويدادهاي فوتبالي در كشورمان هم افزوده مي شود.

2) «متاسفانه مشكلي كه در كشورمان داريم، اين است كه خيلي از مردم با فوتبال زندگي مي كنند و بزرگ ترين تفريح شان همين استقلال و پرسپوليس است.» اين بخشي از واكنش علي دايي به ماجراي هوادار درگذشته استقلال است. شهريار كم كاري را متوجه دولت مي داند و ادامه مي دهد: «خواهش بزرگم از كسي كه وزير ورزش و جوانان مي شود اين است كه به اين مساله رسيدگي كند. بايد به قشر نوجوان و جوان جامعه برسيم و اجازه ندهيم كه آنها فقط به دنبال قرمز و آبي باشند.» نگاه سرمربي پرسپوليس به موضوع، مي تواند تا حدودي درست باشد. ترديدي نيست كه ساختار اجتماعي ايران از كاستي هاي قابل توجهي رنج مي برد و خيلي از امكانات كشورمان، با هرم سني جوان ايران زمين سازگار نيست. فقدان فرصت هاي ايده آل و متناسب شغلي، كمبود امكانات رفاهي و حس تلخ عدم اعتماد و احترام دولت به شهروندان باعث شده است تا فوتبال، دنياي خيلي از هموطنان مان باشد و تيم محبوب شان رفته رفته به همه چيز زندگي شان تبديل شود. كسي كه شاغل است، فضاي ذهني امن و آرامي دارد و در حيات روزمره اش از دغدغه هاي مثبت و سازنده ديگري بهره مي برد، طبعا كمتر از سايرين تحت تاثير هيجانات فوتبال خواهد بود. با اين همه اما، بعيد است بتوان موضوع را صرفا از اين زاويه مورد بررسي قرار داد. در واقع به همان نسبت كه لازم است حساسيت مردم عادي در قبال رخدادهاي فوتبالي كاهش پيدا كند، ضرورت دارد كه مسووليت اهالي اين حوزه و به ويژه اسطوره ها هم در قبال هواداران رو به افزايش برود و پررنگ تر شود.

3- كم يا زياد، مردم همه جاي دنيا فوتبال را دوست دارند و اصلا همين علاقه آنها به اين رشته ورزشي است كه آن را سرشار از ثروت مي كند. به عنوان نمونه در ايران اگر اين همه اشتياق مردم براي پيگيري فوتبال نبود، طبعا توجيهي براي دولت باقي نمي ماند كه سالانه ده ها ميليارد تومان هزينه بي بازگشت صرف اين حوزه كند. در اين شرايط لازم است كه احساس پاك طرفداران، پاس داشته شود و به خصوص ستاره هاي محبوب در تمام كنش هاي شان سهمي براي اين جماعت كنار بگذارند. تكريم عواطف هواداران البته آنقدرها هم كار دشواري نيست؛ تنها كافي است يكي فلان ستاره قديمي ضمن وفاي به عهدش در قبال باشگاه، خداحافظي اش را در پايان فصل به شكل معقول و منطقي انجام بدهد. اينها جزييات مهمي هستند كه همه جاي دنيا رعايت مي شود. كريستيانو رونالدو براي واكنش به ادعاهاي سپ بلاتر زمان ندارد، اما براي نامه نگاري و تلاش در راه آزادي جيمي جامپي كه او را در آغوش كشيده وقت مي گذارد. خيلي از مواقع توجه زلال و ويژه اسطوره ها به هواداران، اتمسفر فوتبال را بي نهايت قشنگ مي كند و گاهي حتي جنبه هاي كارگشا يا شفابخش به آن مي دهد؛ مثل پسربچه در كما رفته اي كه با نجواي دل پيرو در گوش هايش به هوش آمد. اين كه علاقه مردم بايد تعديل شود، سر جاي خودش منطقي و معقول است، اما قطعا ستارگان فوتبال ايران هم بايد نحوه تعامل مطلوب با هواداران را بياموزند و حرمت آنها را نگه دارند؛ آنچه در اغلب مواقع خبري از آن نيست.

4- هميشه راهي براي فرار هست. مي توان دورخيز كرد و با تمام قوا توپ را توي زمين دولت انداخت، اما كاش يادمان نرود خود ما هم سهمي در ایجاد مشكلات داريم؛ خود ما كه گاهي فراموش مي کنیم همه چيزمان را از نگاه هوادار داريم و به همين موازات بايد هواي احساسش را داشته باشيم.