ما هیچ ما نگاه؛ او همه چیز او نگاه

ژاوی هرناندز در سن 39 سالگی با لباس السد در ورزشگاه آزادی و در بازی برابر پرسپولیس از فوتبال خداحافظی کرد و ما چقدر خوش شانس بودیم که میزبان آخرین اثر هنرمندترین شماره 6 تمام دوران ها بودیم؛ ما هیچ ما نگاه!

عادت عجیبی داشت. او برهم زننده تمام تصورات بود. من باب مثال؛ شماره 6 در فوتبال یعنی جنگندگی. یعنی تکل. یعنی خشم. یعنی فریاد. یعنی عاری از تکنیک و مملو از شجاعت. او هم شیفته 6 بود. در بارسا و السد با این شماره به میدان می رفت. اما نه اهل جنگندگی بود؛ نه صورت خشمگینی داشت؛ نه فریاد می زد؛ نه تکل آنچنانی روی پای رقبا می بست. او دقیقا همه کارهایی که یک شماره 6 انجام نمی داد را در زمین پیاده می کرد. او نگاه می کرد، توپ می گرفت، نگاه می کرد و توپ را پاس می داد؛ همین!

5 می 1998 در کوپا کاتالونیا مقابل لیِدا برای اولین بار طعم حضور در میدان را چشید و 21 سال بعد در ورزشگاه آزادی، در ایران آخرین حضور خود را تجربه کرد. یک شروع قابل پیش بینی و یک پایان غیرقابل تصور. او بازهم تصورات را به هم ریخت. بازیکنی که در بیش از دو دهه بازی 32 جام گرفت در جایی، در قاره ای، در ورزشگاهی، فرسنگ ها دورتر از زادگاهش به پایان راهش رسید. او در همه این سال ها نگاه می کرد، توپ می گرفت، نگاه می کرد و توپ را پاس می داد؛ همین!

11 سال داشت که عضوی از لاماسیا شد. مجنون بازی سه انگلیسی بود؛ جان بارنز را تماشا می کرد؛ با گسکوئین لذت می برد و مت لیتیسیر را دوست داشت. از همان ابتدا یک لیدر بود بدون آنکه بخواهد کار خارق العاده ای انجام دهد. او واقعا پاس دادن را از شوت کردن بیشتر دوست داشت. او به اصل «زیبایی شناسی» اعتقاد داشت. 21 سال به زیباتر دیده شدن فوتبال کمک کرد. او آنچه در ذهنش داشت را بدون کم و کاست به منصه حضور می گذاشت. او پنیر پیتزای تیکی تاکا بود. او استاد مسلم فضا بود. فضاها را بو می کشید و در کمترین فضاها، بزرگ ترین هنرها را به خرج می داد. او مهندس بود. مهندسی که با مصالح اسپانیایی و قطری، خروجی کارش نمره عالی می گرفت و چشم ها را نوازش می داد. او نگاه می کرد، توپ می گرفت، نگاه می کرد و توپ را پاس می داد؛ همین!

او هیچ وقت بهترین بازیکن جهان نشد. گفتند بدشانس بود که در دوره مسی و رونالدو حضور دارد، اما نگفتند توپ طلا چقدر بدشانس بود که فرصت هم آغوشی با او را از دست داد. با بارسا سه گانه گرفت؛ با اسپانیا قهرمان جام جهانی و جام ملت های اروپا شد؛ جام کنفدراسیون ها را فتح کرد، ولی بهترین بازیکن جهان نشد. با این حال هیچ وقت خرده نگرفت. روحیه اش هنرمندانه بود. شخصیتش اجازه اعتراض نمی داد. همیشه تحسین می کرد. همه را، خصوصا مسی! آخر او پیش از اینکه یک فوتبالیست باشد یک هنرمند بود؛ یک مهندس بود. بازی تک ضرب مجذوب کننده اش این را می گفت. پاس های بند کفشی اش این را می گفت. چشمان آماده به گریه و روحیه لطیفش این را می گفت. برای یک هنرمند بردن جایزه در اولویت نیست. هنرمند لذت تماشاچی را می خواهد و شما در این کره خاکی بیاورید کسی را که از تماشای هنر «او» لذت نمی برد. «به فضاها نگاه می کنم. نگاه می کنم. در تمام شبانه روز نگاه می کنم. وقتی که در زمین هستم داستان فرق نمی کند. بازهم نگاه می کنم. پاس می گیرم. نگاه می کنم و پاس می دهم؛ همین»

ژاوی هرناندز در سن 39 سالگی با لباس السد در ورزشگاه آزادی و در بازی برابر پرسپولیس از فوتبال خداحافظی کرد و ما چقدر خوش شانس بودیم که میزبان آخرین اثر هنرمندترین شماره 6 تمام دوران ها بودیم؛ ما هیچ ما نگاه!