مبصری قانع و فاقد جاه طلبی

کریم باقری بهترین فوتبالیست تاریخ ایران نیست و این عنوان می تواند متعلق به پرویز قلیچ خانی باشد که باقری به خاطر قلت سن و جوان ترها نیز به همین سبب هرگز بازی های انفجاری آن هافبک قدرتی اواخر دهه 40 و طول دهه 50 را ندیده اند تا ببینند آن عضو پیشین عقاب و دارایی که در مقاطعی پیراهن سرخابی ها را هم به تن کرد چه بازیکن بزرگ و غریبی بود و اگر هم رقیبی در راه تصاحب عنوان فوق برای «قلیچ» وجود داشته باشد آن رقیب علی پروین بچه خیابان عارف با آن کفش های سفید رنگ است که همزمان با قلیچ اوج گرفت و سپس به سلطان ابدی سرخ های پایتخت تبدیل شد و سال ها پیش از آنکه علی کریمی ظهور کند یک کریمی مجهز به بازی گروهی بسیار قوی تر و لزوم مشارکت فراوان در کار تیمی و البته خداوندگار فن و تکنیک در لب راست خط میانی بود. در همین حال کریم باقری از هر جهت سزاوار عنوان یکی از 10 فوتبالیست برتر یک ربع قرن اخیر فوتبال ایران است. هافبکی که بهتر و بیشتر از مهاجمان گل می زد و مردی که در دفاع وسط و حتی دفاع چپ هم جواب داد و گاهی در پست مهاجم هافبک نیز موفق عمل می کرد و به این سبب نام باقری باید در کنار مهدوی کیا، خداداد عزیزی، علی کریمی، وحید هاشمیان، احمدرضا عابدزاده و البته علی دایی به عنوان یکی از زبده ترین های دوران ذکر شده بیاید و نامش از هر جهت از سایرین تفکیک شود.

 کاملاً متفاوت
اما دوران پس از اتمام بازیگری کریم باقری چیزی کاملاً متفاوت با ارج گذاری فوق و عاری از هرگونه آرمان خواهی حرفه ای به قصد رسیدن به مدارج بالاتر بوده است. باقری با وجود دستیاری برانکو ایوانکوویچ در اکثر قریب به اتفاق دوران زمامداری چهارسال و نیم این مربی کروات در پرسپولیس هرگز جاه طلبی و شور آموختن را از خود بروز نداد که وقتی در کنار برانکو زندگی و کار می کنید موظف به بروز آن هستید و بدون این عناصر هرگز در دنیای حرفه ای امروز به جایی نمی رسید و این عرصه های غیرورزشی هم بسط می یابد. باقری براساس باورها و سیری ذاتی اش و اینکه هرگز جاه طلب نیست و تمایلی به بالا رفتن از نردبان ترقی ندارد به آنچه مقابل رویش قرار داشت اکتفا کرد و از کارها و روش های فنی مورد اطمینان و وثوق برانکو آنقدر سر در نیاورد که آموخته و اندوخته ای برای روزهای بعدی اش بردارد و اگر روزی در پی ماجرایی از وی خواستند تا اطلاع ثانوی سرمربی پرسپولیس شود در این کار نماند و گلیم خود را کمی تا قسمتی از آب بیرون بکشد و حتی آنقدر موفق باشد که وی را در درازمدت نیز برای این پست بخواهند و در این سمت ابقا شود.
 
چاره ای نبود
روز چهارشنبه (5 تیر 98) که تمرینات فصل جدید سرخ های تهرانی پس از مدتی تأخیر و صبر سرانجام کلید زده شد و نخستین جلسه تمرینی و کسب آمادگی برای فصل 99-1398 برپا شد، هدایت تمرین با کریم باقری بود. این امر نه به انتخاب سران پرسپولیس بلکه چیزی از سر اجبار بود. از یک سو برانکو و سایر اعضای کادر فنی پرسپولیس در پی ماجراهای اخیر از این باشگاه جدا شده و رفته و جملگی در الاهلی عربستان مستقر شده اند و در نتیجه تنها فردی که مدیران پرسپولیس می توانستند برای شروع تمرینات فصل جدید به وی روی بیاورند و «دم دست ترین»شان همین باقری بود. سرمربی فصل جدید پرسپولیس نیز به رغم اروپاگردی های اخیر بعضی مدیران این باشگاه مشخص نبود و نیست تا بتوان اداره تمرین این تیم در اواخر هفته را به وی سپرد و در نتیجه باقری تیم را به حرکت درآورد تا در آینده نزدیک تحویل مربی بدهد که به جای برانکو سکاندار تیم خواهد شد.
 
خصوصیاتی که «او» در خود نمی بیند
با این اوصاف و با توجه به اینکه سران پرسپولیس بر ابقای باقری حتی در نظام کاری سرمربی جدیدی که در راه است تأکید دارند وی از این پس نیز احتمالاً نقشی مثل گذشته را در این تیم ایفا خواهد کرد. نقش و سهم باقری در این باشگاه چیزی در حد یک مبصر و آرام کننده اوضاع و تذکر دهنده سرسخت به مخاطبان تیم بوده و وی در دوره برانکو نیز عامل ایجاد نظم رفتاری در جمعی بود که به سبب متمرکز بودن این مربی کروات روی مسائل فنی به فردی با قاطعیت بیشتر برای اداره انضباط داخلی باشگاه نیاز داشتند. باقری به واقع در فصول اخیر یک مرد آرامش آفرین در زمان تمرینات و ساکت کننده اوضاع در روزهای سخت و در زمان بروز بحران ها و برخوردها در جریان مسابقات یا در موارد دیگر بوده است و فریاد او کافی بود تا افرادی که پا را از خطوط خود فراتر نهاده اند سرجای شان بنشینند.
باقری هرگز به مربیگری به عنوان یک کار ثابت و مفید و موفق برای خود نگاه نکرده و به حداقل ها قانع بوده و فاقد هرگونه جاه طلبی شغلی لااقل در زمینه ارتقا در محدوده کار و حرفه اش بوده است. هر موقع نیز بحث مربیگری باقری پیش آمده و اینکه او چرا روی خوش به این حرفه نشان نمی دهد و به چه سبب برخلاف دایی و خداداد و کریمی مربی نشده گفته است که خصوصیات این کار را در خود نمی بیند و مدیران پرسپولیس نیز به رغم شنیدن چند باره این اظهارات قرارداد وی را هر بار تمدید کرده و او را در این باشگاه ماندنی ساخته و وی نیز به همان کارهای همیشگی و مورد بحث پرداخته. حال آنکه سقف پرواز او می تواند بسیار فراتر از این باشد و حداقل قضیه این است که او می توانست (و باید) با نشان دادن اشتیاق بیشتری کار مربیگری را امتحان و شرایط خود و امکانات موجود را لحاظ و در این زمینه چاره اندیشی کند زیرا پرسپولیسی های سابق دیگری مثل گل محمدی، تارتار و البته دایی کاملاً در این حرفه جا افتاده و مطرح اند و پیروانی و استیلی نیز از همان پلکان بالا رفته اند و حتی پایان رافت نیز در کار پرورش جوانان و امیدها مشارکت جسته است.
 
با همان کارنامه گذشته
باقری در صورتی که از محضر پروفسور سفر کرده پرسپولیس توشه های فنی لازم را بر می گرفت و در زمان حضور این مرد کروات فوت و فن کار را می آموخت لااقل امروز یکی از نفراتی بود که نامش در فهرست قطور کاندیداهای هدایت پرسپولیس می آمد و کارآیی ها و کارنامه اش مبنای اقدام و عمل در مورد او قرار می گرفت و حتی اگر در گزینش نهایی رأی نمی آورد و این عنوان به فرد دیگری می رسید لااقل رزومه ای را برای خود تشکیل می داد که در درازمدت او را بیش از پیش در مسیر هدایت تیم محبوبش یا باشگاه های دیگر قرار دهد و اگر «برانکو» نمی شود (که البته نمی شود) لااقل یک مربی قابل حساب جلوه کند و چیزی باشد که از باقری معروف و توانا انتظارش می رود. او البته فردی شریف و یک ورزشکار شایسته و مردی است که نسل های مختلف می توانند به وی نگاه و از روی او الگوبرداری کنند اما سال ها پس از آویختن کفش هایش باقری هنوز چیزی نیست که با رزومه ای به جز دوران بازیگری اش برای دیگران قابل کلاسه بندی و شناسایی باشد و این برای مردی با قابلیت فراوان باقری جای افسوس دارد.