مثلث رویایـــی / محمد نوری، فرناندو گابریل و احمد نوراللهی

آنهایی که مسابقات اخیر پرسپولیس به ویژه در آسیا را دیده اند از تماشای بازی سه نفر به طور ویژه لذت بیشتری برده اند. آنها احمد نوراللهی، محمد نوری و فرناندو گابریل هستند. منظورمان بازی انفرادی آنها و نمایش شان به تنهایی نیست بلکه از بازی آنها به موازات یکدیگر یاد می کنیم. در اکثر این دیدارها نوراللهی یک قدم عقب تر از بقیه کارهای دفاعی در مرکز خط میانی پرسپولیس را ساماندهی کرده، محمد نوری ژنرال حرکات رو به جلو و شروع کننده موج تهاجمی بوده و گابریل برزیلی یک خط جلوتر از او یا پاس نهایی به درون 18 قدم را برای یک بازیکن «سرخ» فرستاده یا راسا اقدام به شوتزنی کرده است.
این مثلث رویایی جدید تنها دلیل بپاخیزی پرسپولیس - در آسیا- نیست اما از اصلی ترین سبب های آن است. دوندگی طارمی در طول و عرض خط دفاعی حریف فضاهای لازم را برای شوتزنی به نوروزی داده و بنگر و اومانیا کمربند دفاعی را محکم کرده اند اما پرسپولیس هفته های اخیر را مثلث مورد بحث کمی تا قسمتی شبیه به پرسپولیس سه دهه پیش کرده است.
نوراللهی در تنش های اوایل فصل در پرسپولیس جا نیفتاد و حتی حمید درخشان صلاح را در آن دید که مدتی اومانیای کاستاریکایی و تازه وارد را به رغم متخصص بودن در دفاع وسط به مرکز خط میانی ببرد تا آنجا مدیریت کند ولی حالا که تشنج ها و غوغای تغییر مجدد مربیان تیم به جای تغییر به تثبیت درخشان منتهی شده، نوراللهی در مرکز خط میانی پرسپولیس همان چیزی نشان می دهد که از او انتظار می رفت.
گابریل در همان بازی اولی که برای پرسپولیس انجام داد، با تصمیم غلط درخشان مامور زدن ضربه پنالتی شد که برابر ملوان به دست آمد و ضربه بدش و «سیو» آن توسط مازیار زارع یک تصویر بد اولیه از او در ذهن هواداران سرخ ایجاد و این باور نادرست را پایه گذاری کرد که او بازیکن ضعیفی است حال آنکه این چپ پای تکنیکی و شوتزن از همان دیدار با ملوان قابلیت های خود را رو کرده بود و هفته ها بعد از آن رویداد با بازی های خوب و کارگشایش نشان داده که برخلاف هموطنش تادئو از بهترین خریدهای خارجی قرمزها در سال های اخیر بوده است. محمد نوری هم «محمد نوری» است و توضیح اضافه ای را نمی خواهد.

یک خبر بد!
اینکه «تازگی » ها و بدعت های این خط در درازمدت چقدر ماندگاری دارد و آیا تیم های داخلی همینقدر به پرسپولیس فضا و مکان برای بازی کردن در وسط میدان می دهند یا خیر، مساله ای است که باید صبر کرد و دید و شاید «ضد بازی» های رایج در لیگ ایران سبب شود مثلثی که در آسیا عالی بوده، در ادامه لیگ مثل هفته های قبلی کاری از پیش نبرد اما سرخ ها بعد از تقریبا یک سال تمام بلاتکلیفی و امتحان کردن کم ثمر انواع ترکیب ها در خط میانی شان سرانجام به بهترین آرایش ممکن بر اساس نیروهای موجود پی برده اند و می دانند با این مثلث فنی و در عین حال پردوام حداقل قادرند در آسیا باز هم به دستاوردهای تازه ای برسند.
اگر این یک خبر خوب برای پرسپولیس است، عکس آن نیز صادق است یعنی اگر قرمزها روزی دچار مشکل مصدومیت و محرومیت یک یا دو نفری از جمع سه نفره فوق شوند، بازیکن جانشین همسطحی برای آنها ندارند و اگر تعارف را کنار بگذاریم باید بگوییم شاید نوراللهی قابل جایگزینی باشد، اما برای نوری و گابریل جانشینی وجود ندارد.

ایران، «آسیا» نیست
به جای وارد شدن به این بحث ریشه ای که چرا اکثر خریدهای پرسپولیس بد بوده و تک خریدهای خوبشان نیز جانشین ندارند، توجه کادر فنی پرسپولیس را به این نکته بدیهی جلب می کنیم که لیگ ایران به خاطر بازی های فیزیکی و فرسایشی اش فرمول های خاص خود را دارد و اگر بر این باورند که با همان نمایش های رویت شده مقابل لخویا و بنیادکار قادرند تمامی تیم های داخلی را هم ببرند، اشتباه بزرگی کرده اند.
 اینجا ارائه فوتبالی در راستای تخریب حریفان و استفاده از تک فرصت ها حرف اول را می زند و کمتر کسی فوتبال بازی می کند و اگر «فوتبال بازی کردن» در عین حفظ استحکام دفاعی راز بردهای آسیایی سرخ ها بوده، در 9 دیدار باقیمانده شان در لیگ باید ضد فوتبال بازی کنند. درخشان اگر متوجه این نکته نشود، شیرینی بردهای آسیایی اش به زودی به تلخی مجدد ناکامی در دیدارهای داخلی منجر خواهد شد.