مجتبی محرمی؛ از آزادی تا ایرانمهر/ طاقت بیار و مرد باش

نوزده  سال بیشتر نداشت. شکورزاده دفاع راست بود و او دفاع چپ. از همان اول چشم ها را خیره کرد. پرنفس، بی نهایت جنگنده و با تکنیک. در آن تیم، امیر قلعه نویی محور شاهین بود و در خط حمله هم کریم باوی و محمود پازوکی و مرتضی یکه بازی می کردند.

در شاهین رویایی نیمه دهه 60 یک بک چپ جوان و جنگنده رو شد که ناصر ابراهیمی از تیم جوانان شاهین آورده بود؛ مجتبی محرمی

برای گذراندن خدمت سربازی عازم نیروی زمینی شد و در کنار نادر محمدخانی این تیم نظامی جوان را به یکی از دوست داشتنی ترین تیم های تهران بدل کرد. در سال 67 به پرسپولیس آمد.در همان سال نیز پیراهن تیم ملی را پوشید و جانشین نام هایی مثل اصغر حاجیلو، مهدی دینورزاده و شاهزیدی در سمت چپ دفاع تیم ملی شد. هر دو پیراهن را تا سال ها از تنش خارج نکرد.

توانایی های تکنیکی اش باعث شد که در دوره های مختلف بازی در پرسپولیس در پست هایی مثل گوش چپ، هافبک چپ، هافبک میانی و دفاع وسط نیز ظاهر شود. او در 9 فصل حضورش در پرسپولیس محبوب ترین بازیکن قرمزها بود.

مجتبی انگار با حاشیه گره خورده بود. محرمی از همان هایی بود که همه بهشان می گویند مواظب باش پسر! قدر خودت را بدان.

مجتبی مرد جنگ بود. چه در میدان مسابقه چه در جبهه های جنگ تحمیلی؛ "ما ۳ برادر بودیم که یکی در جریان انقلاب اسلامی شهید شد. بعدها می دیدم که خیلی ها برای رشد و پیشرفت از فامیل شهیدشان مایه می گذاشتند، یا می رفتند اهواز و با یک دست لباس خاکی و یک چفیه به گردن عکس می گرفتند و برمی گشتند و عکس شان در مجلات ورزشی چاپ می شد در چنین شرایطی خجالت می کشیدم از سابقه جبهه خودم حرف بزنم و از برادر شهیدم مایه بگذارم که اجر آن شهید هم زایل شود".

در اردوی تیم ملی قبل از بازی سرنوشت با چین در مقدماتی جام جهانی 90 همراه با قایقران و نادر محمدخانی به خاطر برخی مسائل اخلاقی از فهرست خط خورد. جانشین او محمد تقوی نتونست جای او را به خوبی پر کند و در نهایت دو گل از همان سمت خوردیم. در سال 73 در بازی جنجالی با استقلال مشاجره لفظی و فیزیکی با قلعه نویی انجام داد که موجب محرومیت طولانی او شد.در همان دوره در بازی های جام ملت های آسیا در هیروشیما او با راموس بازیکن برزیلی ژاپن و داور سوری درگیر شد و در جنجال آخر بازی، همراه با دو هم باشگاهی دیگرش یعنی کرمانی مقام و فرشاد پیوس اخراج و یک سال هم از بازی های بین المللی محروم شد.

در جام ملت های آسیا در سال 96 به عنوان کاپیتان به تیم مایلی کهن پیوست و به عنوان دفاع آخر عصای دست حاجی شد و با این تیم به مقام سوم آسیا رسید. او در این زمان، 30 ساله بود. او اما به جام جهانی 98 نرسید و در 31 سالگی عطای بازی در تیم ملی را به لقایش بخشید.

روزگار چرخید و چرخید و مجتبی را از یکه تازی در مستطیل سبز پای منقل و بافور برد. خودش می گوید: "رفیق بد، ذغال خوب، چه می دانم، شاید هم گز اصفهان. همه این ها بود اما وقتی آن بلا را سرم آوردند و گفتند باید تا ابد محروم باشی، نمی دانستم چه کار می کنم. روزگار خوبی نداشتم. همه ترکم کرده بودند و بدجوری افسردگی داشتم.  از آنجا افتادم به خلاف و سیگار، پای بساط و دیگر هر جور خلافی که فکرش را بکنی. آن روزها تازه این آهنگ «همه رفتند کسی دور و برم نیست » مد شده بود. می نشستم و این آهنگ را می خواندم و می رفتم توی عالم های دیگر. قسم می خورم از آن موقع خلاف را شروع کردم. من از ۲۷ سالگی معتاد شدم. قبلش اعتیاد نداشتم".

مجتبی معتاد شده بود و هیچکس هم دستش را نمی گرفت. انگار همه زاده شده اند که نمک بپاشند روی زخم! خنجر بزنند بر پیکر نیمه جان! حال و روزش در آن روزها از زبان خودش: " وقتی همه تو را بایکوت می کنند، حتی روزنامه ورزشی به تو نمی فروشند، تورا به ورزشگاه راه نمی دهند و جایی باشی عکس و تصویرت را پخش نمی کنند، دیگر چه انگیزهای برای زندگی اجتماعی می ماند؟! مثل جذامی ها با من رفتار می کردند سه سال رفتم کنج یک اتاق در آپارتمانی ۵۰ متری طوری که عضله هایم آب شد و دیگر ۵۰ متر نمی توانم راه بروم".

ناراحتی های قلبی محرمی از همین جا شروع شد.  این سومین باری است که مجتبی راهی بیمارستان شده است در دوبار قبلی یک بار شش روز و یک بار 14 روز بستری شد. این بار اما کار به آنژیوگرافی هم کشیده شد.

"حالم خوب است نگران نباشید". این پیام محرمی از روی تخت بیمارستان ایرانمهر برای هواداران است. هوادارانی که این روزها کم غم ندارند. پرسپولیسی که روزگاری در نسل طلایی تیم ملی 9 نماینده داشت، امروز برای خرید کاپیتان تیم ملی امید هم کم می آورد. حال هواداران پرسپولیس خوب نیست. داش مجتبی کجایی؟ بلند شو، آن ها غیرت را صدا می زنند.

نویسنده: محمد آقایی فرد