محسن مسلمان، دیگ من و سر سگ!

بعد از بازی پرسپولیس و الجزیره و صعود به یادماندنی سرخ ها به جمع هشت تیم برتر آسیا، تصاویری از محسن مسلمان منتشر شد که برای او دردسرساز شده است. در این عکس ها واکنش نیمکت پرسپولیس به گل جلال حسینی را می بینیم؛ جایی که فرشاد احمدزاده دیوانه وار شادی می کند، اما محسن مسلمان آرام نشسته و اگر غمگین نباشد، حداکثر با بی تفاوتی زمین را نگاه می کند. هافبک خلاق پرسپولیس در ثلث پایانی لیگ و حساس ترین مسابقات آسیایی از ترکیب بیرون ماند و حتی خطر باخت و فشار سنگین هواداران هم برانکو را مجاب نکرد به او بازی بدهد. در همین مسابقه با الجزیره چیزی نمانده بود پرسپولیس تن به حذفی دردناک بدهد و فصل درخشان سرخ ها به شکلی کابوس وار به پایان برسد، اما برانکو حتی در آن شرایط هم حاضر نشد حداقل برای ساکت کردن مردم ناراضی، یکی از تعویض هایش را به مسلمان اختصاص بدهد.

مرد کروات –که خودش فوتبال محسن را به اوج برگرداند- حتما دلایل غیرفنی موجهی برای این کار دارد؛ ادله ای که هیچکس حاضر نیست در موردش توضیح بدهد، اما خود مسلمان این اواخر بارها به طور ناخواسته نشان داده حق با برانکو است. از یک طرف درافشانی مترجم برانکو در حاشیه ارتباط تصویری زنده مسلمان با هواداران پیش آمد و نشان داد پشت پرده چه خبر است و از طرف دیگر مصاحبه خود مسلمان پس از جشن قهرمانی اعصاب ملت را به هم ریخت؛ مصاحبه ای آمیخته به خودخواهی و ناسپاسی که البته کاملا متناسب شخصیت اجتماعی اوست و جای تعجب ندارد.

ماجرای این عکس اما تلخ تر است. این فقط یک تصویر از یک بازیکن فوتبال نیست. این بخشی از فرهنگ تاسف بار حاکم بر جامعه ماست؛ فرهنگی که دستورالعمل سریع و ساده اش برای چنین شرایطی، در این ضرب المثل وحشیانه و دردناک خلاصه می شود: «دیگی که برای من نمی جوشد، سر سگ در آن بجوشد!» این فرمول زندگی خیلی از ماست؛ اینکه یا چیزی حتما و تماما باید برای ما باشد یا اگر نبود، همان بهتر که کلا نباشد. این بخل و حسادت خیلی از مواقع حتی بین پیشکسوتان و بازیکنان و مربیان بازنشسته هم محسوس است و به راحتی می توان لابه لای اظهارنظرهای خیلی از آنان رد پای تنگ نظری را دید. فلانی تا وقتی به عنوان سرپرست یا عضو هیات مدیره یا دستیار چهارم در تیم مشغول است، همه چیز را گل و بلبل می بیند، اما بلافاصله بعد از آنکه پست الکی اش را از دست داد بالا تا پایین باشگاه را می شوید و روی بند پهن می کند.

جناب مهندس هم تا وقتی فیکس بود، بعد از هر پیروزی اول صف می ایستاد و جشن ایسلندی را کارگردانی می کرد، اما حالا که نیمکت نشین شده، زورش می آید در واکنش به دراماتیک ترین گل این سال های تیمش یک لبخند ساده بزند؛ حداقل به حرمت همین چندده هزار نفری که فی المجلس اسم حضرت استاد را در استادیوم صدا می زدند و با آن گل به آسمان پرتاب شدند. علیرضا بیرانوند در هفت ماه گذشته مقابل الهلال، السد و الجزیره جمعا 13گل خورده، اما اولین بازیکن ذخیره ای که خودش را به جشن گل جلال رساند، بوژیدار رادوشوویچ بود؛ چون شاید آنها در کرواسی ضرب المثل «سر سگ» ندارند!