محکمه فرنگي برای سروش رفیعی / هوادار تقلبی!

عکس و خبر جالب تر از آن بود که از چشم ها پنهان بماند. جیان لوییجی دوناروما، گلر 18ساله میلان که در دو فصل اخیر توسط این باشگاه به سطح اول فوتبال دنیا معرفی شد، تحت تاثیر مدیر برنامه های سرشناس و سودطلبش اعلام کرده مایل به تمدید قرارداد با روسونری نیست و در حالی تصمیم به ترک تیم ایتالیایی گرفته که با شرایط کنونی، سود مالی چندانی نیز به میلان تعلق نخواهد گرفت. این مساله موجی از واکنش ها را علیه گلر جوان میلان به وجود آورده؛ تا جایی که عده ای از هواداران در جریان بازی تیم های ملی جوانان ایتالیا و دانمارک دسته دلارهای تقلبی به سمت این بازیکن پرتاب کردند و حتی باعث توقف چند دقیقه ای بازی شدند!

ماجرایی که در ایتالیا رخ داد اگر در ایران اتفاق می افتاد، فورا مورد انتقاد گروهی از روشنفکران قرار می گرفت. در چنین شرایطی آنها حتما به مردم توصیه می کردند دست از «امل بازی» بردارند و با ساز و کار فوتبال حرفه ای کنار بیایند. در چنین شرایطی این گروه از دوستان یقینا روی منبر می رفتند و ساعت ها موعظه می کردند که: «کجای دنیا با بازیکنانی که برای تیم زحمت کشیده اند اینطور رفتار می شود.» حالا اما خدا را شکر آخرین مثال روز از ناف فوتبال مدرن و حرفه ای جهان بیرون آمده؛ کشوری که از قضا مردمش نسبت به سایر لیگ های معتبر وسواس چندانی در زمینه جابه جایی بازیکنان بین باشگاه های بزرگ ندارند، اما این بار «پول دوستی» دوناروما آنها را حسابی عصبانی کرده و عنان اختیار از کف شان ربوده است.

درست در روزهایی که در اروپا گلر 18ساله خواهان جدایی را نقره داغ می کنند، در لیگ ایران هم بازیکنی مثل سروش رفیعی خواهان جدایی از پرسپولیس شده؛ با این وجود اینجا کمتر کسی به او انتقاد دارد. رفیعی که بین دو نیم فصل لیگ شانزدهم با هزار زحمت و به قید قرارداد سنگین پرسپولیسی شد، حالا در 27سالگی برای هوادارانش می نویسد: «خداحافظ؛ ترجیح می دهم بروم دنبال پول بیشتر.» عجیب تر آنکه عده ای بابت اینکه سروش صداقت داشته و راستش را گفته، از او تشکر هم می کنند! دوست عزیزمان طوری در مورد ضرورت کسب درآمد سخن می گوید که انگار در سی وچند سالگی به سر می برد و در پرسپولیس هم قرار است مجانی توپ بزند. این سال و زمانه، چنان آدم ها را تغییر داده که آنها راستی راستی یک میلیارد و دو میلیارد تومان را پول حساب نمی کنند. اگر سروش در پرسپولیس می ماند، احتمالا بابت فصل آینده با احتساب پاداش ها و آپشن ها یک ونیم میلیارد تومان پول می گرفت. فکرش را بکنید تنها سپرده گذاری چنین مبلغی در یک حساب بانکی، ماهانه 25میلیون تومان سود بی دردسر برای او به همراه می آورد؛ شاید 10 تا 15برابر درآمد شهروندی که در همین مملکت 18سال درس خوانده و با همین مقرری در حال گذران زندگی یک خانواده است.

البته که «سروش»ها و «دوناروما»ها حق دارند بروند، اما خداحافظی مجلل با آنها هم کمی شیرین عقلی است. شاید جامعه انسانی روز به روز مدرن تر شود، شاید زمانی فرا برسد که مجازات اعدام را کلا لغو کنند، شاید روزی زن و شوهرها بعد از طلاق جشن مشترک بگیرند، تا آخر عمر با طرف مقابل دوست باقی بمانند و با هم پارک و سینما بروند، اما زبان «فوتبال» فرق دارد. دادگاه فوتبال تا ابد خیانتکاران را نمی بخشد. اینجا هیچ عفوی شیرین تر از انتقام نیست. اگر هم این اصول فراموش شد، یعنی مرگ فوتبال فرا رسیده. اینکه ما با بازیکنی که به سمت مان پشت می کند دست دوستی می دهیم، لابد به معنای آن است که فلسفه فوتبال را فراموش کرده ایم؛ یعنی در ایتالیا دلار تقلبی دارند و ما در ایران هوادار تقلبی داریم. به همین صراحت، به همین سادگی!