مردي كه زودتر از استيلي پاي چوبه دار مي رود!

1- پرسپوليس روي زمين نامطلوب ورزشگاه عضدي، سومين شكست اين فصلش را پذيرفت تا معلوم شود بازي با داماش، همچنان براي آنها آبستن حوادث تلخ و ناگواري است. سرخپوشان كه ليگ دوازدهم را با دستاني پر و سيمايي متفاوت آغاز كرده بودند، از همان ابتدا به عنوان يكي از جدي ترين مدعيان كسب عنوان قهرماني برشمرده مي شدند، اما ورق به تدريج برگشت و ناكامي هاي پياپي در چهار بازي اخير، موج جديدي از نگراني ها را اطراف اين تيم محبوب به وجود آورد. شكل گرفتن اين فضا، هر اندازه كه باعث رنجش خاطر هواداران واقعي پرسپوليس شده، در نقطه مقابل سور و سات آن دسته از كارشناسان ، پيشكسوتان و نزديكان اين باشگاه را فراهم آورده كه از وقوع هر تغييري با ضمانت افزايش منافع شخصي شان استقبال مي كنند. تحركات پشت پرده براي پايين كشيدن مربي پرتغالي پرسپوليس ، اين روزها آنقدر افزايش پيدا كرده است كه با چشمان غيرمسلح نيز مي توان آنها را تشخيص داد و افسوس خورد. برخي از پيشكسوتان كه بعد از برد بيرون از خانه سرخپوشان مقابل نفت آبادان، زبان به تمجيد زودهنگام از خوزه باز كرده بودند، حالا يك به يك از صف پشتيبانان او جدا شده و به لشكر رودرروي مانوئل اضافه مي شوند. آش آنقدر شور شده كه گزارشگر پرسپوليس ي تلويزيون در خلال بازي استقلال - ملوان به طعنه از نقش «هنرنمايي»هاي خوزه در قعرنشيني سرخپوشان سخن مي گويد و مديرعامل پيشين اين باشگاه ، در يكي از غيرحرفه اي ترين و مداخله جويانه ترين موضع گيري هاي تاريخ فوتبال ايران ، بر لزوم اخراج خوزه تاكيد مي كند! اينجا ايران است؛ پايان هفته پنجم يك فصل جديد فوتبالي و مربي غريبه اي كه به جرم عدم تسلط بر ابزار ناشناخته اش، پاي چوبه دار ايستاده است. اين صندلي منحوس را چه كسي، چه زماني و به چه بهانه اي از زير پاي او به مقصد تكرار و تباهي خواهد كشيد؟

2- اتفاق فوق العاده عجيبي كه اين روزها در پيرامون باشگاه پرسپوليس رخ داده، بردباري مردم و بي تابي مسوولان است! ساده ترين اصول شايسته سالاري و گردش نخبگان يادآوري مي كند در هر جامعه اي، مرداني بايد بر مصدر كار قرار بگيرند كه هميشه يك گام بلند از عامه مردم جلوتر باشند، اما لابد يك جاي كار در فوتبال ما مي لنگد كه امروز، هوادار عادي ايراني به مراتب از فلان مدير و سياستگذار اين حوزه جلوتر است و به او درس متانت و شكيبايي مي دهد. در دو بازي متوالي سرخپوشان در آزادي، 70 هزار هوادار مشتاق اين تيم از نزديك ناكامي پرسپوليس را ديدند و بدون نيم خط شعار اعتراضي، ورزشگاه را نيمه هاي شب ترك كردند، اما شتاب زده ترين و مخرب ترين حملات ممكن از نقاطي بيرون جهيد كه كمتر كسي انتظارش را مي كشيد؛ كميته فني، كانون پيشكسوتان و حلقه ياران قديمي كه اين باشگاه را جزيي از ميراث خودشان و ملك طلق آبا و اجدادي شان قلمداد مي كنند. طرفدار ساده مي فهمد، اما منتقد راديكال درك نمي كند كه براي قضاوت صحيح در مورد يك مربي، بايد دست كم يك نيم فصل صبوري كرد و تحمل به خرج داد. چگونه حميد استيلي بي كارنامه مي تواند با تيمي كه خودش آن را بسته و از روز اول آماده اش كرده، همين مقدار كار كند، اما اين فرصت از مربي كار كشته و كارنامه داري مثل خوزه مانوئل سلب مي شود؟ اصلا فرض مي كنيم او بدترين مربي همه اعصار است؛ آيا نبايد براي اثبات اين فرضيه و تبديل شدن آن به نظريه اي موثق براي همه اهالي فوتبال، به قدر كفايت صبر كرد و مجال كار بي حاشيه را به او داد؟ واقعا از خوزه چه مي خواهيم؟ اينكه موفق ترين تركيب خط حمله اش را همان روز اول از بين لشكر پرشماري از مهاجمان ريز و درشت متشكل از امثال قاضي و انصاري فر و زايد و كاظميان و رضايي و نوروزي تشخيص بدهد و بي هيچ آزمون و خطايي، بفهمد پاشنه آشيل هايش در فضاي خالي روبه روي مدافعان و سمت چپ خط دفاعي را چگونه بايد پر كند؟ هفته هاي نخست ليگ، براي خوزه و همكارانش نقش بازي هاي تداركاتي را دارند كه از بخت بد او و نيز سهل انگاري سازماني سرخپوشان ، حالا امتياز دار هم شده اند و براساسش، جدول رده بندي تنظيم مي شود. آيا معامله كنوني با او، سزاوارانه است؟

3- وقتي آلساندرو نستا براي عضويت در ميلان راهي سن سيرو مي شود، آرزو مي كند پايش را جاي پاي اسطوره اي مثل مالديني بگذارد؛ چنانچه خوانده راموس و پلگريني نيز در يك قدمي رختكن برنابئو، از روياي شان براي پر كردن جاي خالي دل بوسكه سخن مي گويند و يكي مثل تيتو، در ابتداي راهش «پپ» شدن را تمنا مي كند. اين يك رسم ديرپاست كه تازه واردها، نماد و سمبل مجموعه جديد را الگو قرار مي دهند و مي كوشند تا كار او را تكرار كنند. با اين اوصاف، حيرت انگيز به نظر مي رسد اينكه اولين كاراكتري كه خوزه در ايران با آن به شكل جدي آشنا شده، ناصرخان مرحوم است: «دوست داريد من هم مثل حجازي بميرم؟» عصاره فرهنگ فوتبال ما، فرگوسن نيست كه بعد از شروع فاجعه بارش، تاريخ يونايتد را متحول مي كند يا آرسن ونگر، كه عمق مداراي آرسنالي ها با او، گاهي حتي خود اين مربي را هم غافلگير مي كند. ثمره مديريت فوتبال ما كه لازم است به مسافران تازه از گرد راه رسيده معرفي اش كنيم، يكي مثل ناصرخان حجازي است كه اگرچه خودش نيز كم و كاستي هاي فني بيش و كمي داشت، اما بي گمان خيلي جاها هم قرباني شتاب زدگي مسوولان و بدسگالي بازيكنانش شد. خوزه مانوئل كه قبلا از الاهلي، يك امپراتوري در دل تمدني كهن ساخته بود، شايد نمي دانست كه در مقصد جديد آسيايي اش بايد از سرنوشت درگذشته ها عبرت بگيرد و يك ماه پس از شروع كارش، تيزي گيوتين اخراج را روي گردنش حس كند. اينكه حجازي و مانوئل، دو مرد از دو گوشه متفاوت دنيا، اينجا و در فوتبال ايران ناگهان هم بغض هم مي شوند، بيش از هر چيز ديگري نشانه ساختار بيمار و نابه سامان اين حوزه است؛ آنجا كه مديران و كهنه منتقدان بدخيم، از مربيان شان «چوب جادو» طلب مي كنند و جان مي دهند براي چرخيدن هزار باره، در يك سيكل تكراري و بد فرجام.

4- تا آغاز مسابقات ليگ دوازدهم، هيچ كس در پروسه ارزيابي نتايج پرسپوليس سهم قابل توجهي را به رويانيان تازه وارد اختصاص نمي داد و غالب كارشناسان منصف تر، اجازه دادند او سوار كار شود تا فرصت اشراف بر شرايط و اعمال نظر آگاهانه پيدا كند. اكنون آيا عادلانه است كه سردار قبل از تكميل قضاوتش، چنين مجالي را از خوزه دريغ كند؟