مروری بر سیر صعودی قرمزها / حاصل تفکرات پروفسور

ساده نبود بیرون کشیدن این پرسپولیس از دلِ آن تیم بی بنیه و بی انگیزه. پروفسور اما از پس اش برآمد؛ با ابزار صبر و اعتماد و چاشنی «حمایت» که البته مدیران باشگاه از سر ناچاری و نداری به آن تن دادند. هر چه بود اما موثر افتاد. آنقدر که دیگر حتی نیازی نیست آن همه موقعیت از دست رفته در دربی و بازی های بعد از آن را حسرت بخوریم و از اشتباه هاتی بگوییم که قرمزپوشان هم همپای داوران در هر بازی تکرارش کردند تا امروز سهم پرسپولیس از شانس های قهرمانی، کمترین باشد. همین «کمترین» اما پر است از شانس، پر از امید به تیمی که حتی خودش هم خودش را باور نکرده بود.

حالا اما سنگرِ مقابل این تیم خالی است از هر چه مخالف و منتقد. مخالفان چادر سکوت به سر کشیده اند و بر زبان منتقدان هم چیزی جز تحسین و تمجید جاری نیست. تحسین هم می خواهد این تیم. تیمی که در آن دو هفته قعرنشینی همه سقوطش را در ذهن تصویر کردند؛ همه جز یک نفر. تنها برانکو ایوانکوویچ بود که در آن روزهای سیاه لحنش عوض نشد و متوجه نشدیم که امید افتاده باشد از چشمش. او بود که دست پرسپولیس را گرفت، از زمین بلندش کرد و قدم به قدم پیش برد تا رساندش به رتبه چهارم. بی آنکه تقصیر ناکامی ها را به گردن بازیکنان بیندازد؛ رفتاری که برای دایی و درخشان عادت شده بود.

مرد کروات حتی تمرین های تیمش را از کسی مخفی نکرد تا رشد پرسپولیس را به چشم ببینیم، و دیدیم. دیدیم که بازیکنان پرسپولیس حالا دیگر حتی لحظه ای از تمرین را به غفلت از دست نمی دهند که چطور از اشتباه های خودی درس گرفتند و مهم تر از همه اینکه شدند یک «تیم» واقعی. تیمی که بی انصافی است اگر آن را جز به پروفسور نسبت بدهیم.

به مردی که با اندک داشته هایش بر نداشته های پرسپولیس سایه انداخت- بدون غرولند و بر خلاف مربیان پیش از خود- و خودش شد تکیه گاه این تیم. تکیه گاه بازیکنانی که انتقادها و نکوهش ها اعتماد به نفس برایشان نگذاشته بود. بازیکنانی که «نتوانستن» به سادگی در باورشان نشست و همه هدف شان شده بود پاسخ دادن به منتقدان؛ آن هم نه در زمین فوتبال. همین بازیکنان- که منتقدان آنها را حتی در اندازه لیگ برتر نمی دانستند- اما حالا برای پرسپولیس جان می دهند و برای برانکو که تمام قد پشت شان ایستاد و همه اعتماد خود را به آنها پیشکش کرد تا باور کنیم که اگر روانشناس هم بود، به همین اندازه او را موفق می دیدیم.

بهترین دفاع برانکو از خودش اما شیوه استفاده او از بازیکنان بود. به این توانایی او وقتی ایمان آوردیم که کمبود یک طراح در خط هافبک تیمش را با اصرار بر توپ گیری جبران کرد و حالا همان هافبک های جوانی که هنوز معتقدیم از مجموع شان یک بازیساز در نمی آید و در تغذیه مهاجمان ناتوان اند، در توپ گیری و تخریب حمله ها و ضدحمله های حریفان بی رقیب می نمایند.

وحدت تاکتیکی را هم باید دیگر دستاورد برانکو برای پرسپولیس بشماریم. پرسپولیسی که حالا به جای دل بستن به جرقه های شانس، با مغزش فوتبال بازی می کند که حمله ها و ضدحمله هایش برنامه ریزی شده است و پاس های پرتعداد اما تکضرب و کوتاهش، هدفمند. تیم برانکو نه با شانس های گذرا بلکه با دوندگی بالا و انگیزه خود موقعیت می سازد و در لحظه لحظه بازی هایش همدلی و رفاقت درونی اش- که در سال های پیش از آن بی نصیب بود- را به رخ می کشد.

برای پرسپولیس، صبوری برانکو به همان اندازه لازم بود که دانش فنی و تجربه این مربی که بدون ستاره، از آن همه بی انگیزگی و بی تجربگی تیمی باتجربه ساخت. تیمی که بزرگ ترین داشته اش، تفکرات پروفسور کروات است و آن را و موفقیت هایش را به هیچ کس نمی توانیم نسبت بدهیم؛ به هیچ کس جز پروفسور کروات که با صعود آهسته و پیوسته اش و بدون داد و فریاد، بهترین پاسخ را به منتقدانی داد که او را ترسو می خواندند و تفکراتش را تدافعی. غافل از اینکه تیمِ دست ساز و تحت اختیار همین مربی در همه بازی های لیگ برتری اش گل زده و به هیچ تیمی فرصت کلین شیت نداده است. برای پرسپولیس، شکست 2- یک برابر سایپا همان پلی شد که ناکام ها را به موفقیت می رساند.

بعد از آن شکست، همه از پرسپولیس امید بریدند جز برانکو که باز هم خوشبینانه، مدعی شدن تیمش را وعده می داد و از آن پس ندیدیم شکست بخورد. آغازگر 9 هفته بی شکستی پرسپولیس، پیروزی یک گله برابر تراکتورسازی بود. بعد از آن، این تیم بازی اش با صبا را یک- یک به آخر رساند، سیاه جامگان را 2- یک برد و ملوان را هم با دو گل. از دربی اما که بهترین نمایشش بود، تنها یک امتیاز گرفت. در بازی بعدی یک - صفر برنده شد و با نفت هم یک- یک مساوی کرد که البته آن بازی را هم می برد اگر به اندازه یک گل بیشتر، موقعیت شناس بود. تیم برانکو در دو بازی اخیرش هم گسترش فولاد و راه آهن را شکست داد؛ تیم تبریزی را با یک گل و راه آهن را 2- صفر.

پرسپولیس نه تنها در 9 بازی اخیرش به هیچ تیمی نباخته و 12 گل زده، بلکه با 4 گل خورده آمار دفاعی فوق العاده ای هم داشته است. حاصل این آمار امیدوارکننده، 20 امتیازی است که پرسپولیس از 9 بازی اخیرش گرفته و این تیم را به نزدیکی های صدر رسانده است. برانکو و تیمش حالا با 26 امتیاز و در فاصله 7 امتیازی صدر، روی پله چهارم جدول لیگ برتر ایستاده اند و سیر صعودی شان زنگ خطری است برای بالانشین های آبی پوش.