مروری بر ضعف دفاعی پرسپولیس

تنها 11 امتیاز حاصل تلاش 11 مرد در لباس فوتبالیست در تیمی به نام پرسپولیس در 11 هفته گذشته بوده است ؛ پرسپولیس ی بی رمق ، آشفته ، بی برنامه و به شدت بحران زده که کوچک ترین نشانی از یک واحد یک دست ندارد. بازی امروز پرسپولیس مقابل سایپا یکی از بی کیفیت ترین بازی های اخیر در لیگ ایران بود که جایی برای امیدواری را باقی نمی گذارد.

پرسپولیس پر از حاشیه است ، پر از دغدغه هایی که در هیچ جای دنیای فوتبال حرفه ای جایی ندارد و فوتبال این تیم هواداران ش را روز به روز دلسرد تر می کند. تیمی که بعد از گذشت 11 هفته هنوز ترکیب ثابت و ساختار منظمی را در خود پیدا نکرده است و بی برنامه و بی هدف بازی میکند. مشکلات تاکتیکی این تیم که از بازی مقابل استقلال روی به استفاده از سیستم دفاع 3 نفره آورده است به حدی است که اگر یک مربی شجاع در لیگ برتر پیدا شود و با 3 مهاجم به دروازه پرسپولیس یورش برد احتمال رخ دادن یک جشنواره گل وجود دارد. مشکلات فنی این تیم به حدی است که مسلما در یک مقاله نمی گنجد ، بنا بر این در این نوشتار تنها میخواهیم یکی از عادات اصلی بازیکنان این تیم وقتی توپ را از دست می دهند و باید برای باز پس گیری آن بجنگند بپردازیم.

بازیکنان پرسپولیس اصول اولیه دفاع را در اکثر موارد رعایت نمیکنند و به سادگی روی ضد حمله ها گل می خورند. یکی از اشتباهات بزرگ آنها در دفاع " زل زدن " مدافعان یا هافبک های این تیم به " توپ " است و به ساختار تیمی کوچک ترین توجهی ندارند. بازیکنان این تیم رفتاری " واکنشی " در مقابل حملات تیم مقابل دارند و ایده ای از پیش تعیین شده برای بازپس گیری توپ ندارند. آمار 22 خطا در بازی امروز هم نشان می دهد که این تیم توانایی باز پس گیری توپ به صورت صحیح را ندارد و رو به خطا کردن برای متوقف کردن تیم مقابل می آورد.

در عکس های زیر به جهت نگاه ، جایگیری و حرکات بازیکنان این تیم دقت کنید ، آنها به توپ زل می زنند ، از شرایط بازیکن بدون توپ آگاه نیستند و بیشتر تماشاگر بازی هستند تا بازیگر آن.



















این ها تنها نمونه ای از سازماندهی دفاعی بازیکنان پرسپولیس است. آنچه از عملکرد این بازیکنان به دست می آید در کنار ساختار بی نظم و بی
هدفی که مربی این تیم برایش ترسیم می کند و حاشیه هایش منجر به جایگاه فعلی پرسپولیس شده است.
بازیکنان چند صد میلیونی فوتبال ایران از ارائه اولین تکنیک های دفاعی در شرایط بازی عاجز اند ، اگرچه اگر پای حرفهایشان بنشینید هر یک خود را در سطح جهانی می بینند.

این تنها تصاویری از یکی از تیم های لیگ برتر ایران است که چند نماینده هم در تیم ملی دارد ، با چنین کیفیتی از لیگ برتر ایران آیا شانس بزرگی برای دیدن بازی های باکیفیتی از تیم ملی وجود دارد ؟
مقصر ضعف تکنیکی بازیکنان حرفه ای فوتبال ایران کیست ؟ مربی تیم ملی ؟ مربی باشگاه ؟ مربی پایه ؟
و شاید هم نبودن ساختار مناسب بازیکن سازی که اصول اولیه فوتبال بازیکن را به آنها بیاموزد ؛ راستی کسی از بازی بی نقص و با برنامه تیم علی دوستی مهر تجلیل کرد ؟ کسی نام قهرمانان کم سن و سال ولی با انگیزه و پخته ایران و مربی سازنده اش را به یاد خواهد اورد ؟