مرگ، آرامش او را به هم زد!

دیروز یکی دیگر از سرمربیان خارجی موفق تاریخ فوتبال ما چشم از جهان فرو بست. زلاتکو کرانچار که تیم های پرسپولیس، سپاهان و تیم امید ایران را هدایت کرده بود، هنگام مرگ تنها 64سال سن داشت. او با سپاهان یک بار لیگ برتر و یک بار هم جام حذفی ایران را فتح کرد. چهارمین قهرمانی سپاهان در لیگ با او ممکن شد؛ آن هم وقتی با لوکا بوناچیچ 11امتیاز با استقلال فاصله داشتند و کرانچار این فاصله را جبران کرد.

در دی ماه 88در پرسپولیس درحالی که تیمش بالای جدول بود از سوی حبیب کاشانی، مدیرعامل وقت باشگاه برکنار شد و جای خود را به علی دایی داد. علت برکناری او از نظر سرپرست موقت باشگاه این بود که به فلان بازیکن می گفت دیوانه است یا نمی فهمد. اما بعدها با یک برکناری تاریخی دیگر مشخص شد که دلیل دیگری هم برای این اخراج وجود داشته که پشت پرده مانده است. وقتی در تاریخ 9اردیبهشت 1397برای هدایت تیم ملی امید از سوی کمیته ملی المپیک و با مشاوره همایون شاهرخی به اتهام دایم الخمر بودن در تمرینات سمت او وتو شد، مشخص شد که قصه او در تیم های ایرانی و کار با مدیران دولتی سر دراز داشته است. حتی در سال2009 هم دراوکو مامیچ، رئیس باشگاه دیناموزاگرب در مصاحبه  با روزنامه اسلوبودنا دالماتسیا اتهام مشابهی را به زلاتکو وارد کرده بود. رضا چلنگر، مترجم محبوب مربیان کروات در ایران در دفاع از کرانچار گفته بود که رئیس باشگاه دینامو خودش به کوکایین اعتیاد دارد و دلیل متهم کردن کرانچار از سوی او این بوده که می خواسته بازیکن به تیم قالب کند که مربی نمی گذاشت. تیم امید بعد از برکناری کرانچار، با هدایت فرهاد مجیدی برای بار هزارم از راهیابی به المپیک باز ماند. بسیاری از فوتبالی ها در ایران، کرانچار را به عنوان مردی آرام و متین به یاد می آورند. او حتی زمانی که بی دلیل از سرمربیگری پرسپولیس کنار گذاشته شد، ناباورانه در مراسم معارفه جانشینش که علی دایی بود، حاضر شد و برای او آرزوی موفقیت کرد.

 کرانچار بین سال های 2004 تا 2006 سرمربی تیم ملی کرواسی هم بود و یک بار هم هدایت مونته نگرو را در اختیار داشت. پسرش – نیکو- هم در تاتنهام بازی می کرد. به عنوان بازیکن بیشتر دوران فوتبالش را در دیناموزاگرب سپری کرد اما سابقه بازی در تیم های راپیدوین و سنت پولتن را هم داشت و به همراه راپیدوین به مقام  نایب قهرمانی جام برندگان جام اروپا در سال 1985 نیز رسید. او یکی از بازیکنانی بود که پس از فروپاشی و تجزیه یوگسلاوی و تشکیل کشور کرواسی در نخستین بازی تیم ملی فوتبال این کشور برابر آمریکا در 17 اکتبر 1990 به میدان رفت و برای نخستین بار بازوبند کاپیتانی تیم ملی فوتبال کرواسی را به بازو بست. در فوتبال کرواسی به چیکو معروف بود و در روزنامه های ایران او را به اشتباه «کرانیکار» و حتی کرانیچار می نوشتند.

برانکو ایوانکوویچ در صفحه اینستاگرامی اش برای زلاتکو آرزو کرده که در آرامش بخوابد. اسکوچیچ، سرمربی فعلی تیم ملی هم از او به عنوان «اسطوره به معنای واقعی» یاد کرده. رسانه های محلی دلیل مرگ او را نارسایی کبد عنوان کرده اند. وضعیت سلامتی زلاتکو کرانچار حدود 10روز در شهر زادار پیش وخیم شد و به بیمارستان منتقل شده و از آنجا به زاگرب رفت اما پزشکان نتوانستند جانش را نجات بدهند.