مرگ، واژه ای که قبلا غول آسا بود

زنده نبودن در این دنیا به همین راحتی شده؛ روزگاری مرگ واژه ای غول آسا بود که بچه ها را از آن می ترسانند.

پیرمردهایی که دل کندن از این دنیا را نداشتند به مرگ نگاهی نوستالژیک وار داشتند.

به جوان ترهایی که از دنیا می رفتند هم می گفتند جوان ناکام! ظاهرا داریم به پایان دنیا نزدیک می شویم. به چیزی که حتی فکرش را نمی کردیم؛ به هر یک میلیارد احتمالی که در جهان هستی وجود داشت و ما حتی به آن فکر هم نمی کردیم؛ دقیقا همان شد.

یعنی هر حادثه ای که در جهان رخ می داد هادی نوروزی نباید در آن می مرد.هر چیزی که می شد مرگ نورزوی در آن دخیل نبود. نه هیچ قاعده ای هیچ قانونی رای به رفتن ناگهانی نوروزی نمی داد.

او همان بود که همیشه بود.

پسری ماخوذ به حیا و بی آزار در تمرین پرسپولیس؛ همان بچه ای که با کسی کاری نداشت. یک آسیب دیدگی جزیی داشت که به عکاس ما گفت تا یک هفته دیگر خوب می شوم.

غیر از این هادی نوروزی مشکلی نداشت؛ مشکل دنیا اما با او چه بود؟ خود خدا در مورد هادی چه فکری کرد؟ *** مرگ واژه ای ترسناک نیست. از مرگ دیگر نمی ترسیم. دیگر نخواهیم گفت مرگ بر مرگ. دیگر نخواهیم گفت چرا او را گرفتی؟ چرا به این جوان رحم نکردی؟

دیگر با مرگ سر جنگ نداریم. بگذارید بیایید . هر چه شود بادا باد. از این بدتر که نمی شود.می شود؟ از این مصیبت بارتر که نمی شود؟ روزگاری وقتی یکی در کوچه و همسایه جان به جان آفرین تسلیم می کرد تا سالهای سال در عزای او بودیم.این روزها اما مرگ حتی فرصت عزاداری را هم از ما دریغ کرده است. نمی گذارد خاک این یکی سرد شود تا برای خاک آن یکی مرثیه بسراییم.خاک خدا هم از جلادی این مرگ ناخبر به ستوه آمده است.


نویسنده: آرتین زهرابی