مرگ مهرداد و انصاریان تیم یحیی را متحد می کند

 پرسپولیس برای بازی بزرگ در تبریز شرایط روانی مناسبی نداشت اما از پس این مصاف مهم و استراتژیک برآمد و خودش را در جدول بالا کشید تا رویای قهرمانی پنجم در حوالی پایان نیم فصل اول دوباره زنده شود. پرسپولیس روان آرامی برای تمرکز کردن روی پیروزی نداشت. بالاخره دو شوک متوالی در فاصله یک هفته می تواند هر تیمی را از پا بیندازد و پرسپولیس هم یک تیم ایرانی است مملو از احساس و عاطفه. اتفاقاً صبح روز بازی این نگرانی پررنگ بود که تیم وا بدهد اما کادر فنی چاره ای نداشت تا بازیکنان را برای این مسابقه سرنوشت ساز و پراهمیت آماده کند.

خیلی ها قبل از بازی نگران بودند که دست و دل بازیکنان پرسپولیس بلرزد و پاهایشان در میدان تبریز سست باشد اما یک حسی هم وجود داشت که این شوک می تواند تیم را متحدتر و با انگیزه تر از قبل کند.

پنج سال قبل و بعد از شش هفته پایانی لیگ 94-93، در لیگ پانزدهم پرسپولیس با هدایت برانکو بسته شد. این اولین فصلی بود که پروفسور تیمش را می بست و هدایت می کرد اما هفته های اول اصلاً خوب پیش نرفت. تیم برانکو از شش بازی اول فقط یک برد به دست آورد و با چهار باخت به رده نازل پانزدهم (ماقبل آخر) هم رفت اما یکباره از جا بلند شد و ضمن ارائه فوتبالی که با روح و شأن پرسپولیس سازگاری داشت تا دو قدمی قهرمانی پیش رفت و تنها به خاطر تفاصل گل (قانونی که برخلاف همه جای دنیا هنوز اصلاح نشده) قهرمان نشد.

آن فصل مرگ هادی نوروزی کاپیتان 30 ساله آن روز پرسپولیس شوک بزرگی به تیم داد؛ شوکی که ابتدا متأثر کننده و آزاربخش بود اما خیلی زود دلیلی شد برای اتحاد و انسجام بیشتر تیم. امروز اگر از اعضای آن تیم سؤال کنید خیلی های شان به این عامل روانی برای رنسانس پرسپولیس برانکو اشاره می کنند و هر چقدر هم که مسائل فنی در این تیم جا افتاده و پیش رفته باشد و هر چقدر که توانایی های برانکو و بازیکنان کیفیت تیم را متحول کرده باشد از عامل اتحاد و انسجام ناشی از فوت کاپیتان تیم نمی توان به راحتی عبور کرد.

امسال و در لیگ بیستم هم شرایط تا حدودی شبیه همان ماجرا پیش رفته است. پرسپولیس تا قبل از بازی با ماشین سازی روند پرنوسانی داشت و حتی با در نظر گرفتن بازی های عقب افتاده امتیازهای زیادی از دست داد تا حضورش در جمع مدعیان به خطر بیفتد و رسیدن به قهرمانی پنجم چیزی شبیه رویا باشد.

مرگ مهرداد میناوند که در بین پیشکسوتان نسل دهه 70 و قبل و بعد از آن به نوعی مهم ترین و پررنگ ترین حامی تیم پرسپولیس، بازیکنان و کادر فنی به حساب می آمد قبل از بازی ماشین سازی شوک بزرگی به تیم وارد کرد. این شوک قبل از بازی با تراکتور با کوچ علی انصاریان دوبل شد اما تیم یحیی در شرایط روانی نامناسب هر دو مسابقه را برد.

پرسپولیس به یاد دو عزیز از دست رفته باشگاه هر دو بازی را برد اما آسمانی شدن مهرداد و علی جدا از تألم و تأثری که در اردوی این تیم ایجاد کرد بعد از پنج سال شوکی بود برای اتحاد و انسجام بیشتر. عاملی که باعث شد پرسپولیسی ها برای شاد کردن روح این دو عزیز بیشتر بدوند، بیشتر تکل بزنند و پاس ها و ضربات نهایی شان دقیق تر و شدید تر باشد.

فوت میناوند و انصاریان مثل آنچه از دست رفتن هادی نوروزی در تیم ایجاد کرد پرسپولیس را متحدتر و منجسم تر به زمین فرستاد و دومین برد پیاپی در شرایطی حاصل شد که حالا جدول لیگ برتر، پرسپولیس را به عنوان یک مدعی می پذیرد و چراغ راه صدرنشینی را پیش رویش می گذارد.

حالا پرسپولیس جان گرفته و می تواند سودای رسیدن به قهرمانی پنجم را در سر بپروراند. ذهنیتی که تا همین دو هفته پیش نمی شد به شکل جدی در سر پروراند اما حالا همه چیز برای بزرگی دوباره مهیاست و عامل اتحاد می تواند تمام نقاط ضعف و خلأهای ناشی از کمبودهای فنی را بپوشاند و باعث پیش رفتن تیم به سوی قهرمانی بعدی باشد.