مرگ يك خاطره زيبا

خون اين پرسپوليس هم سرخ نيست

خاك پرسپوليس، بقاي عمر شما

انا لله و انا اليه راجعون
اين، سوگنامه‌اي است براي مرگ يك خاطره زيبا، يك عشق باشكوه، يك تيم فوتبال، يك پرسپوليس سابقا بزرگ! اگر مرگ يك انسان در ملا عام فاجعه باشد - كه هست - تكه تكه شدن عشق چند ميليون آدم بخت‌برگشته بي‌پشت و پناه، اسمش چيست؟
آقاي مديران فوتبال مملكت، اگر به تريج قبايتان برنمي‌خورد، اگر تذكر نمي‌دهيد، توقيف نمي‌كنيد، خشم نمي‌گيريد و اگر گوشه ابروان مباركتان گره نمي‌افتد، بدانيد و آگاه باشيد كه روز شنبه در غرب تهران، يك «پرسپوليس» به قتل رسيد، نفله شد، از پا درآمد.
چه مي‌گوييم؟ «قتل»؟! نه، ببخشيد، مرگ شرف دارد به كيسه بوكس شدن تيمي كه رقبا جرات نداشتند نيم ساعت اول بازي به چشمش نگاه كنند، به پنج بار پشت‌سر هم باختن تيمي كه قبل‌ترها پنج بار مساوي كردنش در كل فصل، شگفتي سال بود، به چهار تا چهار تا خوردن تيمي كه روزگاري پيراهن گلرش در خيلي از بازي‌ها خاكي نمي‌شد.
مرگ به اين روزگار پرسپوليس شرف دارد دوستان؛ به روزگاري كه از 30 ميليون مردقرمزش، فقط چندصد حنجره مانده كه آن هم هر روز به شكلي بازيچه دست بوقچي‌ها مي‌شود. پرسپوليس مرد، هزينه شد، هزينه آنها كه مي‌خواستند اسم دركنند، بزرگ شوند و براي خودشان سري ميان سرها دربياورند. دوست داشتند «مديريت بازي» كنند، آن هم با حكم عزل و نصب صادر كردن براي انهمه مربي طي فقط يك سال.
مي‌خواستند دلشان را از گچ و تخته و خط‌كش و تركه بكنند و به لنز و فلاش و قاب تصوير و جلد روزنامه ببندند.

مي‌خواستند قد بكشند، حالا چه باك اگر اين قد كشيدن، ريشه اسمي را بخشكاند كه روزگاري ورزشگاه آزادي هم برايش كوچك بود، اما حالا فدراسيون و سازمان ليگ به سمت ورزشگاه منزوي تختي راهنمايي‌اش مي‌كنند تا بازي ليگ‌برتري‌اش را كنار پادگان افسر وظيفه‌ها برگزار كند... خدايش بيامرزد!
پرسپوليس مرد، هزينه شد، هزينه آنها که همه حواس‌شان پي مدالها گوانگجو بود و يادشان رفت، تيم فوتبال تحت مالكيت شان خداي ناكرده مديرعامل مي‌خواهد، هيات‌مديره مي‌خواهد، مسوولاني كه يك سال و نيم است در محبوب‌ترين تيم اين مملكت «موقت » هستند و هنوز تکلف فرداي خودشان را نميدانند که قهرمان ،جام واعتبار کسب شده با هنر مديريت شان نصيب چه کسي ميشود.
پرسپوليس مرد، هزينه شد، هزينه طرز تفكري كه تصور مي‌كرد «فوتبال دو قطبي» يك‌جور فحش ناجور خانوادگي است كه از نشانه‌هاي طاغوت‌زدگي و غرب‌گرايي به حساب مي‌آيد و به همين خاطر بايد كلكش را كند.
همين شد كه سوگلي‌هاي شهرستاني از بركت گردش چرخ‌دنده‌هاي كارخانجات عظيم كشور، جان گرفتند و چهار تا چهار تا به پرسپوليس و استقلال زدند، اما سرخابي‌ها لنگ صنار صنار خرج و مخارج يوميه‌شان ماندند و از تله پرونده‌هاي ريز و درشت مالي‌شان در فيفا خلاص نشدند و سوي آدم هاي شبه عابر بانک دست دراز کردند .سلام فوتبال پوچ صفر قطبي.

خدايش بيامرزد!پرسپوليس مرد، هزينه شد، هزينه سرمربي جواني كه برگشته بود بگويد تيم‌ملي را او نكشته، اما پرسپوليس را هم مثل تيم‌ملي كشت!
مردي كه نخواست قبول کند دنياي مربيگري، كمي با عالم بازيگري فرق مي‌كند و به‌جاي «ساق‌هاي طلايي»، «سلول‌هاي خاكستري» مي‌طلبد.
مردي كه هرگز نپذيرفت خود انسان هم در زندگي‌اش گاهي مي‌تواند مقصر باشد، حتي اگر دلش نخواهد، مردي كه هيچ قدبلندتري از قامت خودش را تحمل نكرد، حتي قد پرسپوليسي را كه بزرگش كرده بود.

خدايش بيامرزد!پرسپوليس مرد، هزينه شد، هزينه سيستم دولتي كه نخواست قبول كند وقتي از مخابرات و بانك تا کارگاههاي کوچک را به درست واگذار مي‌كند، بايد قيد تيمداري در فوتبال را هم بزند و به كارهاي ديگرش بپردازد.
دولتي كه دو سال آزگار است حكم رييس جمهورش را هم براي فرستادن پرسپوليس و استقلال به صف «بخش خصوصي» ناديده مي‌گيرد.
مجموعه‌اي كه اگر از جنس مردم بود، با اشك‌هاي آنها بايد خون گريه مي‌كرد، اما نمي‌كند.
خدايش بيامرزد!پرسپوليس مرد، هزينه شد، نابود شد، از هستي ساقط شد؛ اما چه باك، هرچه خاك آن مرحوم است، بقاي عمر «آقامديرها» باشد!
-----------------------
نويسنده : رسول بهروش