مسی و پویول گریه کردند، بی تعصبها باختند، دایی عذرخواهی کرد

پایان تعصب و جنگندگی با مجسمه های پرسپولیس !
بارسا در مجموع رفت و برگشت به سویا باخت و از جام حذفی حذف شد.
په په گواردیولا به رختکن آمد، در رختکن سکوتی در کار نبود. دعوا بود، افسوس بود و...
یک نفر اما در آن میان بلند بلند گریه می کرد و هیچکس هم نمی توانست آرامش کند. کسی که چون بچه های مادر مرده جیغ می کشید و گریه می کرد، کسی نبود جز بهترین فوتبالیست دنیا! لیونل مسی به پهنای صورتش اشک می ریخت! په په گواردیولا رفت کنارش نشست. بقیه بازیکنان متعصب ایالت کاتالان هم دور آنها حلقه زدند و روی زمین نشستند!
به بازیکنان بارسایی که همه جامها را امسال فتح کرده بودند برخورده بود که چرا به سویا باخته اند و جام حذفی را از دست داده اند! پویول اسوه تعصب بارسا جلو آمد. او بسیار خشمگین بود که در مبارزه تن به تن با ماتادورهای سویا شکست خورده بود و غرورش شکسته شده بود. وی با آن هیکل عضلانی فریاد زد که انتقام این شکست را از سویا می گیرد!
په په، مسی و دیگران هم با او هم آوا شدند! چند روز بعد دوباره سویای بیچاره حریف بارسای کاتالان بود. یک نیمه بارسلونا حمله کرد و نتیجه نگرفت.
در میان 2 نیمه این بار سکوت در رختکن حاکم بود. حتی گواردیولا هم حرفی نزد. ساکت آمدند، با مشتهای گره کرده رفتند! نتیجه نهایی این بود.

بارسلونا 4 - سویا صفر!

* * * * *
آنچه نوشتیم عین واقعیت بود. نه افسانه و نه داستان راستان! آنجا در قله فوتبال دنیا هم تعصب، غیرت و حس انتقام جویی اولین دستور برای بازیکنان است. آنها در سرزمین ماتادورها پول نمی گیرند که بخندند و عکاس نگون بخت را تحقیر کنند! آنها پول می گیرند اما با دلشان فوتبال بازی می کنند! اما اینجا در ایران ...
سرخها که روزگاری نماد تعصب بودند نظاره گر هنرنمایی، تعصب، انگیزه، انرژی و دوندگی حریفان ریز و درشت هستند و البته شاید در همان زمان به فکر چگونه خرج کردن آن پولهای بادآورده باشند تا ماشین فلانی را بخرند و شب هنگام از جردن پایین بروند و از ولیعصر بالا!
فوتبال اما نه به پول است و نه فقط به تاکتیک! فوتبال دل می خواهد، انرژی می خواهد، فوتبال جنگ است، نشستن در فلان کافی شاپ یا بیلیارد بازی کردن در فلان باشگاه نیست. فوتبال جنگ است و صلح هم ندارد!
همه اینها را گفتیم که برسیم به آنچه بر ارتش خلع سلاح شده و شکست خورده سرخ در کنار آبهای نیلگون خلیج فارس گذشت! سرخها حتی آقای آقاوسط شاهینی ها هم نشده بودند که لااقل دویدن های آنها را روی کاغذ بیاوریم اما چرا؟
اولین پاسخ که غلط هم نیست همان "بی تعصبی" است. نه اینکه سرخها بی تعصب شده باشند، نه! اصالتا فوتبال ایران بی تعصب شده!
بی هویت شده! آن از تیم ملی که به کوچک و بزرگ می بازد و عین خیالش نیست، این از استقلال که 90 دقیقه به دنبال تراکتور در وزشگاه خانگی می دود و باز این هم از پرسپولیسی که لای چنگال شاهین خرد می شود و فردای آن روز برخی بازیکنانش در تمرین، با عکاسی که از خنده فلان بازیکن عکسی گرفته درگیر می شوند! به راستی مگر می توان پرسپولیسی بود، 4 گل دریافت کرد و خندید! گناه آن عکاس واقعا چه بود؟
ما با بچه محله هایمان وقتی روی آسفالت داغ سر کوچه بازی می کردیم و توپ را از دست می دادیم همچون مادری که بچه اش را گم کرده همگی دنبال توپ می دویم تا آن را دوباره به چنگ بیاوریم! اما اینها انگار توپ برایشان دشمن است! نگاهش می کنند دلخور هم هستند که چرا به پایشان نچسبیده!
منتظرند تا یک نفر آن را بگیرد و کادوپیچ کرده تحویلشان بدهد تا دوباره لگدی از روی عصبانیت به آن بزنند و توپ را به حریف واگذار کنند! آقایان حال ندارند در حمله و دفاع بدوند! باور کنید ما و شما با بچه محله هایمان بهتر از اینها می دانیم چه کار کنیم!
کاش وقت داشتیم و 6 ماه تمرین می کردیم تا بتوانیم 90 دقیقه بدویم آن وقت دویدن را به شاگردان دایی یاد می دادیم! تعصب به پرسپولیس (و استقلال) را هم ایضا! اینها که نمی دانند پرسپولیس و استقلال مکتب تاریخی هستند! اینها که نمی دانند من و شما چه می کشیم! آنها پول را با پارو توی گونی می کنند و من و تو برای یک قران و دوزار از صبح تا شب می دویم! اگر این صبح تا شب دویدنها نبود به شما می گفتم خودمان چگونه فوتبال بازی می کردیم و چگونه از خجالت آقایان درمی آمدیم!
خلاصه اینکه آقا و خانم تماشاچی و طرفدار! جلوی جام جهان نما لم می دهی که چه؟ که با پیروزی و دوندگی و جنگندگی مکتب و قبیله ات خستگی درکنی؟!
ولش کن، برو بارسلونا را ببین! پویول را ببین، مسی را ببین! اینها که امروز پیراهن پرسپولیس و استقلال را پوشیده اند... البته می توانی فیلم بازیهای دایی، پروین، حجازی، کلانی، قلعه نویی، بهزادی، پاشازاده، رهبری فرد، حاجیلو، بیانی، محرمی، زرینچه، کرمانی، سلطانی و... را هم ببینی چون آن روزها اینها از آن کالاتانیها هم با تعصب تر بودند!
بیچاره دایی که اسوه تعصب است و حالا باید به خاطر چند جوان بی حال، از من و تو عذرخواهی کند و دلش گریه بخواهد!