مشکلاتی که دنیزلی برای آسیا باید رفع کند

وقت برای پرسپولیس بیش از اندازه تنگ است، بیش از اندازه! تا شروع رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا زمان چندانی باقی نمانده. حرف به حرف این واژه ها را باید لمس کرد، چشید و جوید.

فرصت اندکی در پیش است برای رفع نقایص و ایرادات زیاد پرسپولیس . مسایلی که اگر قرار باشد بهشان پرداخته نشود، سرخها فقط باید خواب صعود از گروهشان را ببینند.

در ادامه، برخی از عمده ترین کاستی های پرسپولیس مورد بررسی قرار می گیرد. نقصانهایی که وجودشان این تیم را در لیگ برتر خودمان زمینگیر کرده، چه رسد به لیگ قهرمانان و طبیعی است که اگر پوشش داده نشوند پایه سرشکستگی دیگری برای فوتبال ایران در سطح قاره خواهد شد.

تغییر نگرش فنی دنیزلی

اینکه یک مربی تا این حد به استفاده از سیستمهای هجومی پایبندی نشان دهد قابل ستایش و تحسین است اما در عین حال قبول کنیم کمی هم دور از عقل می نماید. هیچ مربی کاربلدی را در دنیا پیدا نمی کنیم که بگوید فوتبال فقط حمله است یا بر عکس! در فوتبال همان قدر که گل زدن مهم است، گل نخوردن هم اهمیت دارد. چه فایده ای دارد که پرسپولیس حمله کند، 2 گل بزند و بعد به جای گرایش به حفظ پیروزی، همچنان بی محابا حمله کند و در نتیجه 3 گل بخورد و ببازد. آیا ادامه این روند عاقلانه است؟ برای بازی با تیمهایی در سطح الغرافه و الهلال این کار فقط یک اسم دارد؛ خودکشی!

دنیزلی نیازمند تغییر نگرش فنی در این حوزه، طراحی برخی فرایندهای دفاعی و استفاده از آن در مواقع لزوم است.

جذب یک دروازه بان مطمئن

اینکه پرسپولیس دررون دروازه مهره قابل اتکایی ندارد یک معضل بسیار جدی است. با توجه به توان بالای هجومی رقبای پرسپولیس در لیگ قهرمانان ، استفاده از دروازه بانی ششدانگ یک ضرورت محسوب می شود. حسین هوشیار با وجود استعدادی که از خود نشان داده حالا حالاها نیاز به زمان دارد تا در فضای جدید و بزرگش جا بیفتد. او مقابل استقلال و فجر سپاسی نشان داد که هنوز نتوانسته به بسیاری از استانداردهای روانی و حتی فنی لازم برای ایستادن درون دروازه پرسپولیس دست یابد. به این جوان باید وقت داد. معمارزاده هم که اصلا حرفش را نزنید! گذشته از اینکه جزو دروازه بانهای درجه یک فوتبال ایران محسوب نمی شود، نوسان زیادی هم در عملکردش مشاهده شده است. یکی مثل شهاب گردان با توجه به توانایی فنی و تجربه اش در لیگ قهرمانان می تواند گزینه بسیار مناسبی برای پرسپولیس باشد.

تقویت روانی سازمان دفاعی

اگر بنا را بر این بگذاریم که نصرتی و ممدوتال هم به جمع مدافعان فعلی پرسپولیس اضافه می شوند، می توان وضعیت نفری این خط را نسبتا قابل قبول دانست. شاید بتوان گفت عمده مشکل سیستم دفاعی پرسپولیس را عدم آمادگی روانی و انسجام فکری دانست تا ضعف فنی.

نفرات این خط نیازمند توجه بیشتری از سوی کادر فنی هستند و تدابیر ویژه ای که بتواند آنان را در قالب یک گروه منسجم تر و هماهنگ تر روانه میدان کند.


رسیدن به ترکیبی ثابت و موثر در خط حمله

اگر سقف توانایی ایمون زاید را دربی اخیر قلمداد کنیم و در نظر بگیریم که رضایی و نوروزی در خلال تمرینات به مرحله ای برسند که بتوانند به اندازه فصل قبل موثر بازی کنند می توان امیدوار بود در کنار نفراتی همچون اولادی، هاشمیان و حتی فشنگچی و کاظمیان پرسپولیس صاحب خط حمله ای آتشین تر شود.
برای پرسپولیس هنوز هم هافبک ها بیشتر گلزنی می کنند تا مهاجمان و این نمی تواند موضوع جالبی باشد. به نظر می رسد پرسپولیس در خط حمله نیاز به نوعی ثبات بازیکن دارد. یعنی دنیزلی باید بتواند به ترکیب ثابتی از مهاجمان برسد و بازی به بازی راندمان کارشان را بالا ببرد.  فوتبال قانون مشخصی دارد؛ مهاجم وظیفه دارد و باید گل بزند در غیر این صورت  حضورش در میدان مسابقه توجیهی ندارد.