مشکل نه علی پروین است و نه نوه علی پروین

همه می دانیم مشکل اصلی به علی پروین ها و سایر سلبریتی هایی که راه میانبر مقابل نزدیکان شان قرار می دهند، مربوط نمی شود. مشکل اصلی ساختارهای غلطی است که رواج پیدا کرده. کدام یک از ما اگر فرصت پیدا کنیم یکی از نزدیکان مان را به نان و نوایی برسانیم، دریغ می کنیم؟ حتی اگر بدانیم در تصمیم مان چندان مساله عدالت را هم رعایت نکرده باشیم هم معمولا این کار را انجام می دهیم.

«کم نیستند ورزشکاران، بازیگران، خواننده ها و در مجموع افراد موفقی که چهره بودن پدر یا مادرشان به نوعی برای شان نقش میانبر را داشته. گاهی هم کمک خانواده کمی بیشتر از میانبر است و تقریبا تمام راه را آنها طی می کنند. اصطلاح «ژن خوب» که در چند سال اخیر باب شده و گاهی با بار مثبت و گاهی با بار منفی به کار برده می شود مربوط به همین موارد است. حالا در چند روز گذشته پیوستن نوه علی پروین به تیم نوجوانان پرسپولیس همین بحث ها را دوباره پیش کشیده. تصاویر والارضا (نوه علی پروین) که به وضوح اضافه وزن دارد در صفحات مجازی با کپشن «کاش ما هم نوه پروین بودیم» بین کاربران دست به دست می شود. خیلی ها به زبان حال می نویسند «به خدا استعداد فوتبالی ما چند برابر این بچه بود ولی چون پارتی نداشتیم به جایی نرسیدیم.»

نوه پروین در گفت وگو با رسانه های ورزشی گفته به زودی سر وزن می رسد. گفته مربی اختصاصی دارد و از همین حالا حسین عبدی سرمربی تیم ملی نوجوانان به او قول داده می تواند پیراهن تیم ملی را هم بپوشد. باید قبول کنیم شرایطی که والارضا دارد را خیلی از پسران و دختران ایرانی ندارند. آنهایی که در تمام زندگی شان فقط مترصد یک بار دیده شدن هستند. آدم های با استعدادی که همیشه نقش سیاهی لشگر داشتند و هرگز کلوزآپی از آنها گرفته نشده. خیلی از کسانی که اعتراض می کنند حق دارند چون در فوتبال، در پیدا کردن شغل، در سینما، در موسیقی با نمونه های مشابه اتفاقی که برای والارضا رخ داده مواجه شده اند. بحثی در این نیست که شاید والارضا چند سال بعد حتی به تیم رئال مادرید هم برسد. مشکل نقطه شروع و وارد شدن است. نبود شرایط برابر برای همه آدم هاست. این مشکل مختص ایران هم نیست. گرچه در کشور ما ناعدالتی و نابرابری فرصت ها بیداد می کند. با تمام این تفاسیر حمله همه جانبه به یک پسر نوجوان هم چندان مشکلی را حل نمی کند. کمااین که همه می دانیم مشکل اصلی به علی پروین ها و سایر سلبریتی هایی که راه میانبر مقابل نزدیکان شان قرار می دهند، مربوط نمی شود. مشکل اصلی ساختارهای غلطی است که رواج پیدا کرده. کدام یک از ما اگر فرصت پیدا کنیم یکی از نزدیکان مان را به نان و نوایی برسانیم، دریغ می کنیم؟ حتی اگر بدانیم در تصمیم مان چندان مساله عدالت را هم رعایت نکرده باشیم هم معمولا این کار را انجام می دهیم.

شاید همین حالا برخی افراد بگویند ما این شکلی نیستیم. خیلی هم خوب ولی باید بدانیم استثنا قاعده را از بین نمی برد. چند روز دیگر والارضا و کیلوهای اضافی اش فراموش می شوند. او هم مثل همه آنهایی که پرنده شانس روی سرشان نشسته وارد مسیری می شود که آرزوی خیلی هاست. در ادامه هم یا آن قدر جنم دارد که موفق می شود یا ندارد و خیلی زود کنار می کشد. آن چه باقی می ماند همین ساختارهای استعدادسوز است. برجسته شدن اتفاقی که در تیم های پایه پرسپولیس رخ داده صرفا از یک جهت می تواند به ما کمک کند. آن هم تمرکز برای خارج شدن از این سیکل معیوب و اصلاح ساختارهای غلط است وگرنه تا عمر باقی است این سیکل با اسامی مختلف برای ما تکرار خواهد شد.»