مغانلو؛ گلزن، گل ساز و تأثیرگذار

 شهریار مغانلو ماه ها پس از بازگشت از لیگ پرتغال و حضور «قرضی» در پرسپولیس به درجه و سطحی رسیده که این تیم تهرانی باید برای حفظ او دست به هر کوشش ممکنی بزند. او در تیم سانتاکلارای پرتغال موفقیتی را تکرار نکرد که در لیگ نوزدهم ایران از او در تیم پیکان تهران مشاهده شده بود. حتی در دو، سه بازی اولیه مغانلو برای سرخ های تهرانی، او آش دهان سوزی نشان نداد و در همان مسابقه اول گل صد درصدی را از یک متری دروازه خالی رقیب به اوت زد که حتی کودکان چهار، پنج ساله با «فوت» دهان خود آن را گل می کردند. اما این چپ پای بلند بالا بتدریج و با گذشت زمان به مهاجمی تبدیل شد که هم می تواند در روزهای نیاز مهاجم نوک اصلی پرسپولیس باشد و هم بر اساس مقتضیات روز و تاکتیک های انتخابی مربیان تیمش مهاجم دوم و مکمل نفر اصلی تلقی شود و عیسی آل کثیر، مهدی عبید و یا هر فرد دیگری را که در پست «مهاجم هدف» ظاهر شود، تغذیه کند و مورد حمایت خود قرار بدهد.
 
همه چیز از هند آغاز شد
شروع جا افتادن مغانلو در ترکیب پرسپولیس و مسجل شدن این نکته که وی به درد قرمز های تهرانی می خورد از 25 فروردین تا 9 اردیبهشت امسال و در جریان مسابقات گروه پنجم لیگ فوتبال قهرمانان آسیا 2021 در خاک کشور کرونازده و بشدت شرجی و گرم هند تحقق یافت. او در آنجا و در شش بازی رفت و برگشت سرخ ها با نمایندگان قطر، امارات و هند گل هایی را زد که از تیزهوشی و جاگیری های درستش سخن می گفت و در فرصت های ایجادشده بدون فوت وقت و با ضربات پای چپش شلیک هایی داشت که هم رقبا را به کلی غافلگیر می کرد و هم یحیی گل محمدی و سایر اعضای کادر فنی پرسپولیس را متقاعد می کرد که شهریار ارزش ریسک کردن و باز گرداندن وی از پرتغال به ایران را داشته است. قبل از انجام آن انتقال خیلی ها به سران باشگاه سرخ هشدار داده بودند که قیمت انتقال مغانلو بیش از حد و بهای واقعی او به لحاظ فنی و کارآیی بسیار کمتر از چیزی است که قرمز های تهرانی باید برای بهره مند شدن از او هزینه بکنند. وقتی هم که صحبت از 12 گل زده او برای تیم متوسط پیکان در لیگ نوزدهم به میان می آمد، منتقدان مغانلو می گفتند از این تعداد گل 7 گل با ضربات پنالتی حاصل آمده و او برعکس عیسی آل کثیر خوزستانی مردی نیست که یک گلزن مادرزاد و یک فرصت طلب ذاتی باشد. آنچه در اواسط بهار امسال در آوردگاه آسیایی هند روی داد و سپس در بازگشت پرسپولیس به ایران، به صحنه مسابقه های داخلی هم بسط و استمرار یافت، خلاف این را نشان داد و با اینکه شهریار واقعاً «حس و لمس» گلزنی آل کثیر را ندارد و اصلاً از نوع و جنس وی نیست اما در سبک و روش خود بازیکنی است که هم می تواند گل هایی را با ضربات تکان دهنده پای چپش بزند و هم می تواند با درگیری های دائمی فیزیکی با مدافعان رقیب فضا را برای گلزنی سایرین مهیا کند و به واقع جاده صاف کن دیگران باشد. شاید تعداد گل های مغانلو با ضربات سر بسیار کمتر از چیزی باشد که با دیدن قامت 92/1متری او انتظارش را دارید، اما وی با قاطی شدن در محوطه جریمه با مدافعان تیم های رقیب و نا امن ساختن منطقه برای آنان و آماده سازی توپ های ریباند شده برای سایر ضربه زننده های پرسپولیس، از امتیاز قد بلند و شرایط جسمانی اش هم بهره لازم را می برد.
 
او اسطوره نیست اما...
وقتی پرسپولیس در شروع لیگ بیستم آرمان رمضانی را خرید امید داشت چیزی از همین قبیل و مهاجمی از همین تبار و با همین توانایی ها را به خدمت بگیرد اما این مهاجم اسبق سایپا به قدری ضعیف کار کرد که یحیی در نیم فصل عذرش را خواست و همان وظایف را به مغانلو سپرد و شهریار نه تنها آن کارها را کم و بیش انجام داده، بلکه با بعضی حرکات و نحوه و میزان مشارکتش در شکل گیری بازی تهاجمی قرمز ها از چنان حد و مرزی فراتر رفته است. مغانلو هنوز یک مهاجم کامل و کم نقص نیست و باید بسیاری از خصلت ها را به بازی اش بیفزاید اما با توجه به مشخصه ها و شرایط زمانه خوب بازی کرده و به پرسپولیس سرویس لازم را داده و در مکانیسم کاری آنها موفق ظاهر شده است. قرار نیست همه مهاجمان «هدف» و نوک حمله های پرسپولیس و یا فورواردهای مکمل و کاذب آنها به سطح و کلاسی برسند که سال ها پیش اسطوره های پرسپولیس مثل همایون بهزاد، حسین کلانی، صفر ایرانپاک، جهانگیر فقاحی، ناصر نورایی، کریم باوی، محمود خردبین و البته ناصر محمدخانی و فرشاد پیوس رسیده بودند، اما مغانلو در سطح و کلاس خودش و با احتساب دار و ندار فعلی فوتبال ایران و در میان مهاجمان مقیم وطن بد کار نکرده و به قولی «شهریار مغانلو» بوده است؛ مردی که می ارزد مدیران پرسپولیس با تأمین خواسته های مالی سانتاکلارا اقامت موقتی وی را در جمع خود به یک عضو ثابت و قطعی تبدیل کنند.