مقایسه 2 نوع برخورد؛ به بهانه اقدام جالب بایرن مونیخ

بوندس لیگای آلمان نخستین لیگ معتبر دنیاست که مسابقاتش را در شرایط کرونایی از سر می گیرد. بدیهی است که ادامه بازی های این فصل پشت درهای بسته برگزار خواهد شد. با این حال مدیران باشگاه بایرن مونیخ در رفتاری جالب توجه برای تک تک هواداران رسمی خود پیامی ارسال کرده بودند که در آن در نهایت ادب و احترام بابت برگزاری بازی پشت درهای بسته عذرخواهی شده بود؛ یعنی بزرگ ترین قدرت فوتبال آلمان به خاطر اتفاقی که یک سر سوزن هم تقصیر باشگاه نیست اینطور متواضعانه پوزش می خواهد، چون به درستی می فهمد بزرگ ترین سرمایه باشگاه «هوادار» است و باید با او مثل ارباب ها رفتار کرد.

حالا این نوع برخورد را مقایسه کنید با فوتبال ایران و جایگاهی که مدیران ما برای هواداران متصورند. در کشور ما نوع برخورد با این جماعت طوری است که انگار مردم عاشق فوتبال، چسبیده های علاف و بیکاری هستند که نباید به آنها «رو» داد. کافی است بعد از عادی شدن شرایط، شما یک روز شماره تلفن هر 16باشگاه لیگ برتری را فهرست کنید، تک تک به آنها زنگ بزنید و یک سؤال ساده مثلا در مورد زمان و مکان تمرینات تیم بپرسید؛ در آن صورت خواهید دید مسئولان چند تیم پاسخگو هستند و همینطور پی خواهید برد لحن برخوردها چقدر زننده و طلبکارانه است. اساسا در ایران نگاه کلان به هوادار (و در نمایی کلی تر شاید شهروندان) همین است. تا به حال هزار بار دیده ایم که ساعت و بعضا روز برگزاری مسابقات را به طور ناگهانی عوض می کنند، بدون اینکه فکر کنند شاید یک آدم بخت برگشته مطابق تقویم قبلی برنامه ریزی کرده است. همین چند ماه پیش محل برگزاری بازی یک مسابقه 3 ساعت قبل از بازی از ورزشگاه شهر قدس به آزادی تغییر کرد یا بازی که علی رغم فروش چندده هزار بلیت الکترونیکی یکدفعه بدون تماشگر شد. اگر شما بخشی از اینها را برای مدیران بایرن مونیخ تعریف کنید، احتمالا یک دل سیر گریه خواهند کرد!

نگارنده بیست و چند سال پیش در نوجوانی آدرس چند باشگاه بزرگ اروپایی را به دست آوردم و از بین آنها با زبان انگلیسی افتضاح نامه ای 2 خطی با محتوای ابراز علاقه برای منچستریونایتد نوشتم. نامه را با مقدار زیادی تمبر داخل یکی از همین صندوق های زرد انداختم و 26روز بعد یک بسته سفارشی از باشگاه انگلیسی دریافت کردم؛ پاکتی شامل 2کاتالوگ رنگی بسیار شیک در مورد تاریخچه باشگاه و البته استادیوم اولدترافورد. این کاتالوگ ها را هنوز هم نگه داشته ام، نه به خاطر اینکه تحفه خاصی بودند، فقط به این دلیل که فراموش نکنم یک عده آدم در انگلستان حتی برای یک هوادار کم سال در ایران هم این همه ارزش قائلند؛ هواداری مطلقا خارج از مارکت که نه توان خرید یک قطعه بلیت دارد و نه می تواند از ناحیه خرید حق پخش بازی ها و لباس اورجینال سودی به آنها برساند. به خدا فهمیدنش زیاد سخت نیست که چرا آنها آنجا هستند و ما اینجا!