ممنون كه خداحافظي نكردي جادوگر

اگرچه علي كريمي بعد از اختلافاتي كه با پرسپوليس پيدا كرد و منجر به اخراج او از اين باشگاه شد، سكوت مطلق پيشه كرده و حتي يك كلمه هم حرف نزده است، اما خبرها و گزارش ها در مورد او همچنان ادامه دارند. در اين ميان برخي رسانه ها كه به نظر مي رسد دل چندان خوشي از كاپيتان دوم پرسپوليس و تيم ملي ندارند، تمام تلاش خودشان را به كار گرفتند تا از كريمي چهره اي غيرموجه ارايه بدهند. اين وسط كار به جايي كشيد كه حتي در يك اتفاق نادر، از گفتگوي 11 سال پيش جادوگر هم رونمايي شد و جالب تر اينكه يكي از روزنامه ها با برجسته كردن ادعاي آن زمان كريمي مبني بر اينكه «در 27 يا 28 سالگي خداحافظي مي كنم»، به انتقاد از وي پرداخت كه چرا پنج سال دير كرده و اين همه در عملي كردن ايده اش تاخير داشته است! به نظر مي رسد مشكلات برخي از افراد رسانه اي با كريمي پايان ناپذير است و آنها از هيچ تلاشي براي زير سوال بردن تك تك رفتارهاي جادوگر دريغ نمي كنند. اين در حالي است كه شماره هشت، در تمام جامعه فوتبال ايران تنها شخصيتي بود كه بدون دعوت راهي مراسم ترحيم قديمي ترين عكاس ورزشي كشور شد و در بزرگداشت مرحوم زرافشان شركت كرد. حالا به نظر شما اگر كريمي به قول خودش در اوج جواني پايبند مي ماند و در 27 سالگي با ميادين وداع مي كرد، چه اتفاقي مي افتاد و فوتبال ما چه خاطراتي را از دست مي داد؟

روياي بايرن، پر!
علي كريمي متولد آبان ماه 57 است و بنابراين در سال 2005 تقريبا 27 ساله بوده است. جالب اينكه او در همين سال در حادثه اي كه به يك بمب خبري حيرت انگيز شباهت داشت راهي بايرن مونيخ آلمان شد و بر خلاف دايي و هاشميان، خيلي زود خودش را به عنوان بازيكني موثر در اين باشگاه جا انداخت. از همان مسابقه ابتدايي فصل در برابر مونشن گلادباخ كه در نيمه دومش به كريمي فرصت بازي رسيد، اين بازيكن چنان نمايش هماهنگ و درخشاني در قالب تيم باواريايي ارايه داد كه حتي مفسر شبكه ورزشي دوبي اسپورت هم شوكه شده بود: «علي جوري بازي مي كند انگار قبلا يك دهه عضو بايرن بوده!» او توانست بيش از 20 بازي براي تيم مونيخي به ميدان برود و به اين ترتيب حد نصاب تمديد اتوماتيك وار قراردادش را مثل آب خوردن پشت سر گذاشت. نمايش هاي درخشان كريمي در بايرن، عصرهاي شنبه و نيز شامگاه سه شنبه يا چهارشنبه خيلي ها را با غرور و افتخار پاي تلويزيون ميخكوب كرد و شايد اگر آن مصدوميت لعنتي نبود، عمر درخشش علي در بايرن خيلي بيشتر به درازا مي كشيد. حالا شايد بايد از كريمي ممنون باشيم كه به وعده اش وفادار نماند و در 27 سالگي خداحافظي نكرد. ما بخش زيادي از خاطرات زيبا و سرمست كننده مان را با آن شماره هشت معتبر بايرن كه هنوز بر تن برخي از هواداران تيم آلماني ديده مي شود، از بدقولي جادوگر داريم!    

مهر باطل روي استقبال صدهزار نفري
بدون ترديد يكي از باشكوه ترين و خاطره انگيزترين قاب هاي تاريخ باشگاه پرسپوليس براي هواداران پرشمار اين تيم مربوط به زماني مي شود كه در اواسط ليگ هشتم حرفه اي مقدمات بازگشت علي كريمي به فوتبال ايران فراهم شد و اين بازيكن توانست در بازي با پگاه گيلان بعد از سال ها پيراهن تيم محبوبش را به تن كند. اگرچه اين مسابقه در هفته هاي آغازين ليگ براي قرمزها آنقدرها مهم به نظر نمي رسيد، اما نزديك به يكصدهزار هوادار به افتخار دوباره سرخپوش شدن كريمي سكوهاي آزادي را در يك روز غيرتعطيل پر كردند تا بهترين استقبال ممكن را از ستاره مورد علاقه شان به عمل بياورند. اين اتفاق به تاريخ پاييز سال 87 در كتاب فوتبال ايران ثبت شده است؛ يعني در 30 سالگي كريمي و سه سال بعد از موعدي كه برخي ها امروز به خاطر عدم خداحافظي كريمي در آن، او را ملامت مي كنند. كاش روزنامه هايي كه امروز گريبان كريمي 34 ساله را گرفته اند، يادشان مانده باشد همان روزها و با مانور روي خبر بازگشت جادوگر چقدر تيراژ اضافه گرفتند!

بفرماييد دو باخت متوالي در داربي!
علي كريمي در ليگ هشتم براي پرسپوليس مهره بسيار ارزشمندي بود و نمايش هاي درخشاني ارايه داد. او يك تنه بار قرمزها را به دوش مي كشيد و شايد اگر نوسانات فني و مديريتي اين تيم در آن سال نبود، كريمي حتي مي توانست با پرسپوليس به مقام قهرماني در ليگ برتر دست پيدا كند. هت تريك طلايي جادوگر در برابر ابومسلم با سه ضربه سر كه يكي از حودادث نادر فوتبال ايران به شمار مي آيد، از جمله قاب هاي خاطره انگيزي بود كه كريمي در آن روزها از خودش به جا گذاشت. با اين همه، بدون شك مهمترين كار كريمي براي تيمش در آن سال، رهاندن پرسپوليس از دو شكست در آخرين دقايق داربي حيثيتي پايتخت بود. شماره هشت در هر دو شهرآورد رفت و برگشت آن سال و در شرايطي كه تيمش يك بر صفر عقب بود، به فرياد قرمزها رسيد تا پرسپوليس مقابل تيم قلعه نويي بازنده نباشد. كريمي در بازي رفت با يك ضربه سر ديدني روي سر كوشكي كار را به تساوي كشاند و در داربي برگشت هم با يك ضربه سر ديگر در مسير دروازه، علي عليزاده تازه وارد و شتابزده را وادار به انجام خطاي هند پنالتي كرد. بدون اين دو اتفاق، پرسپوليس تن به دو شكست ناگوار ديگر در تاريخ داربي هاي پايتخت مي داد.

امارات را هم نمي برديم
بد از جدايي علي دايي از تيم ملي، افشين قطبي در ادامه مسير مقدماتي جام جهاني 2010 هدايت تيم كشورمان را بر عهده گرفت و كريمي را دوباره دعوت كرد. ما در آن زمان سه بازي مهم با دو كره و امارات در پيش داشتيم كه از دل آنها بايد هفت امتياز به دست مي آورديم. با اين وجود تيم ايران نه تنها نتوانست كره شمالي و جنوبي را در زمين اين دو تيم شكست بدهد، بلكه در مصاف با تيم حذف شده و بي انگيزه امارات هم در استاديوم آزادي به شدت به مشكل برخورد؛ طوري كه فقط علي كريمي توانست با يك حركت انفرادي پا به توپ مدافعان حريف را به هم بريزد و با گشودن دروازه امارات روي يكي از معدود موقعيت هاي تيم ميزبان، عدد پيروزي هاي تيم كشورمان را در مسابقات مقدماتي جام جهاني 2010 به عدد «دو» برساند.

درخشان در برابر ميلان
دو سال پيش علي كريمي براي بازي بزرگداشت كاناوارو، به الاهلي امارات دعوت شد تا رودرروي ستارگان ميلان ايتاليا بايستد. كريمي كه در دوبي جايگاهي افسانه اي دارد، در اين بازي بارها با حركات پابه توپ عشاق خودش را در شيخ نشين به وجد آورد و سيدورف و سايرين را به هم ريخت.

بدون اعتبار «شالكه»
علي كريمي حتي در 32 سالگي هم آنقدر پتانسيل داشت كه ناگهان بتواند يك انفجار بزرگ خبري به وجود بياورد. بعد از كنار گذاشته شدن او از استيل آذين به دلايل واهي، كريمي در آستانه بازگشت به پرسپوليس براي همراهي تيم دايي در ليگ قهرمانان آسيا قرار گرفت، اما ناگهان خبر پيوستن او به شالكه و همبازي شدنش با رائول منتشر شد تا تمام اهالي فوتبال ايران شوكه بشوند. اگرچه شماره هشت در شالكه نتوانست آنقدرها فرصت بازي به دست بياورد، اما نفس حضور او در اين تيم معتبر آلماني كه اتفاقا آن روزها بخشي از بهترين دوران تاريخ معاصرش را هم مي گذراند مايه خرسندي است. كريمي با شالكه قهرماني جام حذفي آلمان را جشن گرفت؛ البته بعد از 27 سالگي اش!

عبور از اين قاب هاي طلايي؟
تمام هنرمندي هاي علي كريمي اما، به توان پاهايش در زمين مسابقه محدود نمي شود. او بيرون از مستطيل سبز هم يك انسان مهربان و شريف است كه خيلي از مواقع با رفتارهاي ستودني اش همه چيز را تحت الشعاع قرار مي دهد. اگر كريمي به وعده «از سر جواني» اش عمل مي كرد و در 27 سالگي مي رفت، فوتبال ايران خيلي از قاب هاي طلايي و تحسين برانگيزش را از دست مي داد؛ از لبخندهاي شيرين و كودكانه چاق ترين و بلندترين پسران ايران زمين تا دست نوازشگري كه صورت جانبازي تنها را در كنار ميدان لمس مي كرد و اينگونه از فداكاري هايش قدرداني به عمل مي آورد. ممنون كه خداحافظي نكردي آقاي كريمي!