من براش «رادو» بودم اون «حامد» دوست داشت

فوتبال ورزش بی رحمی است، فاصله میان عرش و فرش اش کمتر از قطر یک توپ است، باریک تر از یک تیرک دروازه، کوچکتر از کف مساحت دستکش دروازه بان! یک پنالتی به تیر می خورد و بازیکن از چشم هوادار می افتد و همان ضربه چند سانتیمتر پایین تر می خورد و تبدیل به یک «زیر طاقی» ماندگار می شود. اوضاع درون دروازه حتی از این هم سخت تر است، یک لغزیدن پا، یک تردید در ماندن روی خط دروازه یا خروج، یک تصمیم برای شیرجه زدن به چپ یا راست هنگام زدن ضربه پنالتی و ... یک دروازه بان را به عقاب تبدیل می کند و دیگری را کلاغ!

رادوشویچ که بعد از رفتن بیرانوند خدا را شکر کرد که بالاخره مزد صبوری اش در باشگاه پرسپولیس را گرفته و مدت ها با کلین شیت هایش می درخشید مقابل ذوب آهن گل بدی خورد. از آنها که اعتماد هواداران را مخدوش کرد که اگر در یک برهه حساس این خطا را مرتکب شود و تیم را در جام حذفی یا لیگ قهرمانان آسیا به مهلکه ببرد، چه؟ درست مثل نیلسون کوریا جونیور دروازه بان برزیلی که نمایش های درخشانی داشت اما در یکی دو بازی فوق حساس گل های بسیار بدی خورد و پرسپولیس را از قهرمانی محروم کرد.

دقایقی بعد از بازی پرسپولیس- ذوب آهن که با شکست  یک بر صفر قرمزها تمام شد، رئال مادرید هم با دو اشتباه مهلک «واران» مدافع باتجربه اش مقابل منچسترسیتی شکست خورد و از لیگ قهرمانان کنار رفت. اشتباه در فوتبال رخ می دهد. حتی احمدرضا عابدزاده بت بزرگ دروازه بانی در ایران هم مقابل استقلال تهران دوگل بسیار بد خورد. یک ضربه کاشته از نزدیکی کرنر که محمد نوازی زد و یک خروج بد و سرخوردن و گلی که مهدی هاشمی نسب زد و هنوز زخمش روی تن پرسپولیسی ها خوب نشده است. اشتباه جزئی از فوتبال است اما گفتن این حرف همیشه آسان تر از تحمل کردنش است!

رادوشویچ در این چند سال خودش را دروازه بانی نشان داده که حتی وقتی روی نیمکت می نشیند هم با داد و فریاد و مشت گره کردن آنقدر اهل مبارزه طلبی  است که اسمش اندازه دروازه بان درون زمین تکرار می شود. تعداد کارت های زرد و قرمزی که او از روی نیمکت گرفته از بعضی بازیکنان پرسپولیس که در طول فصل برای این تیم بازی کرده اند بیشتر است!

بوژیدار رگ خواب پرسپولیسی های دوآتشه را پیدا کرده است. برای دفاع از پرسپولیس به شکلی به داورها و بازیکنان حریف حمله می کند که لقب «باتعصب» را به او داده اند. حتی وقتی در تونل ورزشگاه تختی و بعد از بازی رفت سایپا-پرسپولیس با علی دایی مشاجره کرد، عده ای گفتند او از علی دایی هم پرسپولیسی تر است! ما هم مردم اغراقیم و هم اغراق کنندگان را دوست داریم! علی دایی حتی با تنگ خلقی هایش یکی از ستاره های تاریخ باشگاه و البته فوتبال ایران و آسیا است اما چند سال بعد احتمالاً به سختی اسم رادوشویچ یاد کسی خواهد آمد.

او در چند سال اخیر زیر سایه علیرضا بیرانوند ایستاده بود،هر وقت به خاطر مصدومیت و محرومیت شماره یک پرسپولیس فرصت بازی یافت درخشید. دروازه بانی نترس، استخوان درشت و مقتدر که به خوبی جای دروازه بان اصلی را پر کرد و به عنوان دروازه بان اصلی جام قهرمانی را بالای سر برد و طبعاً حق خودش می داند که به واسطه آن صبوری طولانی مدت در فصل جدید شماره یک پرسپولیس را تن کند اما باشگاه در پی یافتن دروازه بان های تازه است. حتی حامد لک از ماشین سازی، محمدرضا اخباری از تراکتور، حبیب فرعباسی از نفت مسجدسلیمان و مهدی امینی از پیکان به عنوان گزینه های یحیی معرفی شده اند.

به تجربه یاد گرفته ایم که تا لحظه سوت آغاز رسمی یک بازی هم انتقال بازیکنی به باشگاه تازه را باور نکنیم، اما صدای زمزمه ها خیلی بلند است و البته باشگاه حق دارد یک دروازه بان طراز اول دیگر را کنار رادو داشته باشد.

 موضوعی که هم آمادگی رادو را بالاتر می برد و هم دل هواداران را قرص تر می کند. با این همه رادوشویچ احتمالاً از این گزینه ها خوشحال نمی شود، او این جایگاه را حق خودش می داند و هیچ رقیبی را بر نمی تابد.

 کی رقیب دوست دارد که پسر کروات دوست داشته باشد؟!