مهدوي كيا هامبورگي تر است يا پرسپوليسي تر؟

1) باشگاه هامبورگ آلمان هفته گذشته با ارسال يك دعوتنامه رسمي به تهران از مهدي مهدوي كيا تقاضا كرد براي شركت در ديدار دوستانه اي كه قرار است بين پيشكسوتان هامبورگ و ستاره هاي بازنشسته دنياي فوتبال برگزار شود، شركت كند. عوايد اين بازي كه در آذرماه انجام مي گيرد، به كودكان فقير آفريقايي اختصاص خواهد يافت و البته از همين حالا مي توان اطمينان داشت كه اسپانسر ها و كارگزاران باهوش و با درايت چنين مسابقاتي، رقابتي را ترتيب خواهند داد كه علاوه بر جذابيت هاي بصري پرشمار، سود مالي مناسبي هم در پي داشته باشد و به كمكي واقعي و در خور توجه براي نيازمندان تبديل شود. اين دقيقا نقطه مقابل اتفاقي است كه غالبا در ايران رخ مي دهد و همه منفعت مالي اين قبيل مسابقات، از چند صد هزار تومان تجاوز نمي كند. در ديدار دوستانه مزبور، سوپراستارهاي فراموش ناشدني و بزرگ مثل رونالدوي برزيلي و زين الدين زيدان شركت خواهند كرد و البته كه مايه مباهات ما ايراني هاست كه يكي از هموطنانمان با عزت و احترام به چنين مسابقه اي فراخوانده مي شود. بدون ترديد ژرمن ها مي توانستند اين بازي را صرفا با حضور پيشكسوتان مقيم آلمان خودشان برگزار كنند و متحمل هزينه هاي مربوط به رفت و برگشت مهدوي كيا و نيز اسكان و اقامت موقت او در اين كشور نشوند، اما اين باشگاه حرفه اي كه براي يورو به يوروي بودجه اش برنامه دارد، متحمل چنين هزينه اي مي شود تا نشان بدهد دعوت از يك پيشكسوت ايراني، برايش حايز ارزشي والاتر و مهم تر است.

2) اينكه چطور در باشگاه هايي مثل هامبورگ يا حتي الاهلي كه سال گذشته چنين حركتي را در بازي با ميلان در قبال علي كريمي انجام داد، اين قبيل اتفاقات ستودني رخ مي دهد و آنها تا اين اندازه خودشان را مقيد به حفظ حرمت پيشكسوتان غيربومي شان مي دانند، بيش از هر چيز ديگري ساختارمندي و تشكيلات مديريتي منسجم اين قبيل مجموعه ها را يادآوري مي كند. اركان اداري چنين باشگاه هايي بايد خيلي با دقت و ظرافت كنار هم چيده شده باشند تا بتوانند هم بهره وري اقتصادي شان را حفظ كنند، هم نتايج فني مطلوب به دست بياورند، هم تماشاگرانشان را به ورزشگاه ها بكشانند، هم روي تيم هاي پايه به خوبي كار كنند و هم به اهداف خيرخواهانه خودشان و حتي تجليل از بازيكنان سابق شان بينديشند. واقعيت آن است كه ما حتي لياقت كافي نداريم بابت آنچه آنها انجام مي دهند و خودمان از تكرارش عاجزيم، حسرت بكشيم و افسوس بخوريم.مديران ما اگر  خيلي هنرمند باشند، منت مي گذارند و تيم هاي ورشكسته تحت كنترل شان را پس از صرف ميلياردها تومان هزينه سالانه بي بازگشت، به يك سهيمه آسيايي ناقابل مي رسانند كه البته بروند آنجا، شكست بخورند و با ناكامي مطلق برگردند! براي فوتبال در هم شكسته و بي حساب و كتاب ما، هنوز پيدا كردن يك اسپانسر روي پيراهن يا تهيه چند دست لباس آبرومند، گاهي رنگ يك روياي محال را به خودش مي گيرد؛ چه برسد به آنكه بخواهيم دست به قدرداني از ستاره هاي سابق مان بزنيم. باشگاه هامبورگ در حالي مهدي مهدوي كياي غير آلماني را روي تخم چشم خودش مي نشاند كه خيلي از بازيكنان و مربيان غير ايراني شاغل در فوتبال كشورمان، اين روزها در راهروهاي فيفا دنبال زنده كردن طلب شان از تيم هاي ما هستند؛ آخرين نفر آنها هم دي يونگ است با آن افتضاح تاريخي نامه جعلي كه از طرف او امضايش كرده اند! با اين پارادوكس غم افزا چه مي توان كرد؟

3) حرفه اي ترين باشگاه هاي جهان، هميشه احترام خارق العاده اي براي پيشكسوتان ممتاز خودشان قائل بوده اند. بارها شنيده ايم كه بارسلونا، رئال مادريد، بايرن مونيخ، منچستريونايتد، آرسنال، ميلان و ساير باشگاه هاي درست و حسابي دنيا، به مناسبت هاي مختلف دست به دعوت از ستاره هاي قديمي خودشان مي زنند و البته همه مي دانيم كه خيلي از اين تيم ها در استاديوم خانگي شان صندلي هايي به نام شاخص ترين پيشكسوت هاي باشگاه دارند كه فقط مخصوص همان ستاره هاي قديمي است و هيچكس – حتي مدير باشگاه- حق جلوس روي آنها را ندارد. واقعا قائل شدن اين همه احترام ويژه از سوي باشگاه ها براي بازيكنان بازنشسته ، چه فلسفه اي دارد؟ آيا همه چيز در چارچوب همان معادلات انساني جاري در اين كشورها قابل ارزيابي است، يا اين قبيل مديران اهداف فرعي ديگري از اقدامات شان دارند؟ به نظر مي رسد باشگاه هاي حرفه اي در پرتوي ستايش از سوپراستارهاي پا به سن گذاشته خودشان، مي كوشند تا انگيزه فداكاري، جان فشاني و تلاش با تمام توان را در وجود بازيكنان جوانتر به حداكثر برسانند. بي گمان وقتي فوتباليست هاي امروز تيمي مثل هامبورگ متوجه مي شوند مديران باشگاه چگونه با گذشت سال ها همچنان خودشان را ملتزم به قدرداني از نسل پيشين ستاره هاي HSV مي دانند، كوشش خودشان را چند برابر مي كنند تا به فهرست بازيكنان ماندگار تاريخ اين تيم راه بيابند و تا ابد مورد احترام اين جماعت قدرشناس و نيك انديش قرار بگيرند. حالا اين شرايط را با آنچه در ايران مي گذرد مقايسه كنيد؛ آنجا كه علي دايي را به آن شكل فجيع، به صورت شبانه بيرون مي كنند و ما اينجا هنوز  انتظار داريم ستاره هاي جوانتر، زير بيرق غيرت و تعصب سينه بزنند!

4) مهدوي كيا هامبورگي تر است يا پرسپوليسي تر؟ اگر قرار باشد او را فقط پيشكسوت يك باشگاه در دنيا بدانيم، آن يك انتخاب، كدام تيم خواهد بود؟ وقتي اقدام اخير باشگاه آلماني را مقايسه مي كنيم با بي احترامي هايي كه پرسپوليسي ها در ابتداي همين فصل نسبت به او انجام دادند و حتي از دادن يك پاسخ منفي محترمانه به ابراز تمايل او براي حضور در جمع سرخپوشان طفره رفتند، بيش از گذشته تاسف مي خوريم. چندي پيش مهدوي كيا در يك محفل خصوصي ادعا مي كرد هامبورگي ها برايش يك پست مربيگري در تيم هاي پايه اين باشگاه كنار گذاشته اند. آيا كسي مي داند او چرا در آينده اي نزديك بايد به چنين پيشنهادي بي اعتنايي كند و براي كار و زندگي در ايران باقي بماند؟ با كدام انگيزه؟ كدام بهانه؟!