موتور تفرقه، بی وقفه

مصاحبه ها و موضع گیری های راه و بیراه محمدرضا زنوزی همچنان ادامه دارد؛ حرف هایی تکراری و غیرمنطقی که کم کم برای همه خسته کننده شده است. حالا دیگر بررسی منطقی استدلال های او هم فایده ندارد. به قول آن منتقد عصبانی سینما، بسیاری از ادعاهای زنوزی در مرحله «ما قبل نقد» قرار می گیرد و اساسا ارزش واکاوی ندارد. الان هم قصدمان این نیست که شرط و شروط او برای حضور در لیگ را ارزیابی کنیم یا تهدیدش به طرح شکایت در فیفا را زیر ذره بین ببریم. حیف وقت رسانه که صرف چنین چیزهایی شود. آنچه اما نوشتن این مطلب را ناگزیر کرده، اصرار شگفت انگیز مالک تراکتور به ایجاد وقفه و شکاف بین اهالی فوتبال است. انگار او حکم یک موتور تفرقه را دارد که بی وقفه در حال کار است و با خط کش، بین این گروه و آن گروه فاصله می اندازد.

زنوزی در تازه ترین مصاحبه اش گفته: «اجازه بدهید شهرستانی ها در مورد فوتبال تصمیم بگیرند.» ظاهرا تهرانی- شهرستانی، دوگانه جدید اوست و حالا قرار است احساسات سایر اهالی کشور علیه پایتخت نشینان تحریک شود. البته هنوز یادمان نرفته اسفند 97 بعد از آنکه اشکان دژاگه در بازی با سایپا کارت زرد گرفت و مسابقه با سپاهان را از دست داد، جناب زنوزی چطور به همین تیم اصفهانی یورش برد و مدعی شد کاسه ای زیر نیم کاسه قرار دارد. ظاهرا آن زمان سپاهان تیم شهرستانی تلقی نمی شده است! او که بارها در رثای مظلومیت فوتبال تبریز سخن گفته، حتی در مورد دو قطب تهرانی فوتبال ایران هم مواضع متزلزلی دارد؛ گاهی پرسپولیس و استقلال را با یک چوب می زند و به آنها لقب «دو سوگلی» می دهد، گاهی هم آبی ها را قربانی تبعیض به سود قرمزها معرفی می کند. جالب است که او در یکی از تازه ترین مصاحبه هایش ادعا کرده اگر نگاه وزارت ورزش به سرخابی ها یکسان بود، دو جام هم باید به استقلال می دادند؛ آیا منطق از این بالاتر سراغ دارید؟

همه این داستان سرایی ها و این و آن را به جان هم انداختن ها بستگی به سود لحظه ای زنوزی و تراکتور دارد. از او بی نهایت مصاحبه سراغ داریم که شایستگی های پرسپولیس را زیر سوال برده و گفته: «یک جام به آن تیم بدهید و یک جام هم برای 15 تیم دیگر بگذارید.» در عین حال اما مصاحبه های دیگری هم از استاد در آرشیو رسانه ها موجود است که گفته: «سه تیم اول جدول را از قبل مشخص می کنند و امثال ما برای چهارم به پایین باید بجنگیم.» آقا به خدا قسم آن یک جام فلزی که حسرتش را می خورید، ارزش تحمیل این همه اختلاف، جنجال و شکاف را ندارد. بین ما فرقی نیست؛ تهرانی و شهرستانی، تبریزی و غیرتبریزی، قرمز و آبی... همه اجزای یک پیکر واحد به اسم «ایران» هستیم. اینقدر ناشیانه به این وحدت ضربه نزنید و دنبال بازی خودی و غیرخودی نباشید. کاری کنید که اگر هم روزی قهرمان شدید و همان جام فلزی بی ارزش را بردید، بقیه مردم هم به این دستاورد احترام بگذارند؛ نه اینکه آن را حاصل سال ها حسادت و تفرقه اندازی بدانند.