میکروفون آلوده، تندیس پاک!

یک- افکار عمومی همیشه حافظه ضعیفی دارند، اما نه اینقدر که امیر قلعه نویی گمان می کند! مردی که این هفته روبه روی دوربین برنامه نود نشست و با همکاران عادل فردوسی پور گل گفت و گل شنفت، در تمام این سال ها جدی ترین منتقد برنامه نود بوده است؛ یک معارض عصیانگر که در حمله به نود هیچ مرزی باقی نگذاشت و برای اینکه مصاحبه های تندش علیه فردوسی پور همچنان «تیتر یک» باقی بماند، هر روز هیزم تازه تری بر این آتش افزود. امروز اگر عادل «مافیا» بود و کمر به قتل فوتبال ایران بسته بود، فردا باید به برادرش هم اتهام دلالی می زدی تا همچنان در بورس باقی بمانی. قلعه نویی همه این کارها را کرد و گفت تا آخر عمرش سمت این برنامه نمی رود، دوشنبه شب اما تندیس مزین به لوگوی همین برنامه را به دست گرفت و عاشقانه اصطلاحی را که عادل در مورد زمان گلزنی تیم های او ابداع کرده، به زبان آورد؛ قلعه تایم!

دو- بزرگترین دشمن نود در دهه نود، یک شبه تبدیل به «جایزه بگیر» این برنامه شد و به بهانه انتخابش به عنوان بهترین مربی دی ماه، برای دوربین نود ژست های دلبرانه گرفت. البته امیر قلعه نویی دو روز قبل تر هم نشان داده بود کلا هیچ چیز از او بعید نیست؛ همان زمانی که بعد از چند سال کشمکش با مهدی رحمتی و اظهار نظر در مورد «نقاب» او، ناگهان کاپیتان استقلال را بوسید و به خبرنگاران گفت: «مهدی برایم مثل هوتن، پسرم می ماند!» البته که صلح و آشتی هیچ اشکالی ندارد و عقب نشینی از مواضع غیراصولی قابل ستایش هم هست، اما آیا حالا اجازه داریم از امیر بپرسیم چطور شش سال تمام هرچه از دهانش درآمد در مورد فردوسی پور گفت؟ نه که حالا دل مان برای عادل سوخته باشد، اما نکته اینجاست که قلعه نویی در تمام این مدت میلیون ها مخاطب جدی و پیگیر نود را لشکر فریفتگانی می پنداشت که در جهل و تباهی به سر می برند و بالاخره یک روز می فهمند گول چه اهریمنی را خورده بودند. در تمام این سال ها قلعه نویی خودش را تنها دشمن «شیطان» می دانست که یک تنه علیه امپراطوری ابلیس قیام کرده و پنجه در پنجه فردوسی پور انداخته است. او به دفعات عادل را با بدمن تجاوزگر فیلمفارسی «بت» مقایسه کرد که سال ها به اشتباه از سوی مردم مورد ستایش قرار می گرفته، اما آخر فیلم همه فهمیده اند که او چه دیو بدسگالی بوده است! این دوشنبه شب اما همان مردم فریب خورده نگون بخت با چشمانی گرد شده پای تلویزیون نشستند و قهرمان واقعی را دیدند که خودش را به یک جایزه مجهول فروخت و نزدیک بود به خاطر لطفی که عادل در حقش کرده، اشک شوق هم بریزد. این مجری تبهکار مگر همانی نبود که می خواست به شما بازیکن قالب کند؟ که چون پول به او نمی دادید با شما دشمنی می کرد؟ که لقب «عمروعاصی» را دم و دقیقه بر سرش می کوبیدید؟ که نوکر اجنبی و خودفروخته بود؟ که آمده بود با برنامه اش فوتبال را از بین ببرد و افکار عمومی را از مشکلات واقعی جامعه مثل فقر و فساد و فحشا منحرف کند؟ که به «قرآن» قسم خوردید اکر برنامه اش نبود فوتبال ایران مثل ورزش کشتی از آُسیا فراتر می رفت؟ پس چه شد استاد؟ نکند او که میکروفونش آلوده بود، تندیس و جایزه اش پاک است و ما خبر نداریم؟ راستی حواس تان باشد عادل این تندیس را با پول برادر دلالش نخریده باشد یک وقت؛ همان که می گفتید کارهای بازیکنان دورگه را انجام می دهد! کاش حداقل می دانستیم فردوسی پور قبل از اهدای این تندیس دوش گرفته یا نه؛ چون هنوز فراموش نکرده ایم امیرخان قلعه نویی روزی در مورد صاحبان میکروفون های آلوده گفته بود: «آنها مسلمانان عمر و عاصی هستند و ماهی یک بار هم حمام نمی روند.» شاید هم تندیس مربی برتر قلعه نویی را در سونا و جکوزی به او داده اند و خیالش جمع است که مشکل نجس و پاکی ندارد!

سه- یکی از بزرگترین و تاریخی ترین مشکلات جهان سوم، همین افراط و تفریط است؛ همین صفر و صدی و سیاه و سفید دیدن همه چیز. طبعا عادل فردوسی پور و برنامه اش در تمام این سال ها اشکالات، کمبودها و کج روی های فراوانی داشته اند که تمام آنها قابل نقد بوده، اما یکی مثل امیر قلعه نویی چنان در این مسیر زیاده روی کرد و چنان کور و بی منطق پیش رفت که حالا حرفی برای گفتن ندارد و ناچار است با یک لبخند آبکی، صلح ناگهانی اش با دشمن سیاه دل را جشن بگیرد. وضع رقت بار امروز قلعه نویی که خاموش و بی صدا سپر می اندازد و عقب نشینی می کند، می تواند درس عبرت خوبی برای علی کریمی جوان باشد؛ هم او که امروز هر 10دقیقه یک بار یک مطلب جدید علیه فردوسی پور منتشر می کند و به مجری نود تهمت های آنچنانی می زند، اما دور نیست زمانی که ور دل عادل بنشیند و با او دل بدهد و قلوه بگیرد. این خط و این نشان!