می آیند، سنگ می زنند و ما متهم می شویم!

اگر بخواهیم بدون تعارف صحبت کنیم باید بگوییم حل بعضی دردهای مزمن روی سکوهای ورزشگاه ها قبل از هر چیز به مسوولانی کاربلد نیاز دارد که اولویت آن ها جایگاه، صندلی و میزی نباشد که در اختیار دارند.

ما قبل از هر چیز باید با تمام وجود باور کنیم با یک پدیده اجتماعی و فرهنگی روبرو هستیم ولی نه به این معنا که اقدام متقابل برابر آن، نصب بنر، میهمانی های فرمایشی یا شعارهای قشنگ از توی کتاب ها باشد. سالها غفلت در حالی باید جبران شود که یک خراش سطحی حالا به زخمی سرطانی و عفونی تبدیل شده که تا استخوان رسیده است. آنچه از ناحیه هواداران تراکتورسازی و سپاهان وجود دارد با اقدامات کنونی، سرپوش گذاشتن های معمولی، خودشیرینی ها و هوار شدن بر سر هوادار پرسپولیس حل نمی شود. فقط از مرحله ای به مرحله بعد سیر می کنیم در حالی که همه چیز بدتر می شود. آنچه گفتیم، ادعای ما نیست، چرا که آنچه عیان است حاجت به بیانش نیست. این سید تاریخی را همه ما دیده ایم قابل انکار نیست. روزگاری نسخه پیچیدند که هواداران تراکتورسازی هر چه گفتند، اشکالی ندارد، پرسپولیسی ها چیزی نگویند!! رفتند سراغ سکوداران پرسپولیس. آنها هم کارشان را به خوبی انجام دادند ولی اوضاع بدتر و خاطیان گستاخ تر شدند و در این جا منظور از خاطیان همان هایی هستند که از تراکتورسازی و هوادارانش هم سوءاستفاده کرده اند و می کنند. یک روز هم گفتند همان سکودارها نباشند، نبودند ولی باز هم مشکلی حل نشد.

روی سکوهای تراکتورسازی صندلی ها را شکستند و فدراسیون از آن تقدیر کرد! به ایران و ایرانی و هواداران تیم حریف انواع توهین ها را کردند و باز دم و دستگاه فدراسیون تقدیر کرد. مسوولان دیگر هم تشکر کردند. هر قدر اوضاع بدتر شد، آقایان کرنش بیشتری انجام دادند. در همین آزادی سرود پرسپولیس پخش نمی شد، سرود تراکتورسازی پخش می شد. نتیجه اش معلوم است. امروز به نظر می رسد بحث اصلی دیگر سنگ اندازی روی سکوها نیست. مشکل به سنگ اندازی کار نابلدها مربوط می شود.

این بیماری درمانی غیر از اجرای قانون و عدالت و صد البته روشن کردن هواداران فوتبال ندارد. به نظر می رسد یک باور غلط وجود دارد که توجه دادن هواداران فوتبال به این مسائل فایده ای ندارد این یک باور غلط است. این باور غلط از خود این پدیده خطرناک تر است، مساله این است که مسوولان نمی دانند اقدام درست و زمان مناسب را تشخیص دهند. مشکل این است که کاری انجام نمی دهیم و به بازی که نزدیک می شویم می خواهیم با چند شاخه گل، چند جعبه شیرینی و تعدادی جلسه، کم کاری های خودمان را جبران کنیم. اگر این مشکل روز به روز عمیق تر می شود، برای این است که در روشن کردن هواداران فوتبال نسبت به مسائل، ضعیف عمل کرده ایم. کار فرهنگی و مسائل اجتماعی آدم های متخصص می خواهد. با آدم های بله قربان گو یا با آن هایی که با سفارش این و آن بر سر کار آمده اند کاری پیش نمی رود. باید خود مردم را پای کار بیاوریم. چه در تهران، چه در تبریز؛ چه در اصفهان و چه درهر ای دیگر ایران!

کار امنیتی برای روز بازی یا نهایت امر برای روز قبل و بعد از بازی است. پس سایر بخش ها چه می کنند؟ طبعا کار خیلی سختی نیست که تمام عکس و ویدیوها را نادیده بگیریم و یک گروه تماشاگر که از بیرون ورزشگاه فحاشی و توهین را و در ورزشگاه سنگ پراکنی را شروع کرده اند فهیم بخوانیم و گروه دیگر را متخلف بنامیم.

کار آسانی است آنکه میله های چراغ برق ورزشگاه را از جا می کنند تا با آن ماموران نیروهای انتظامی را بزنند با همان برخوردی روبرو شوند که تماشاگران مقابل روبرو شده اند.

کار سخت آنجاست که بخواهید مشکل را اساسی حل و قانون و عدالت را اجرا کنید. درد را درمان کنید و نه اینکه روی زخم را با بانداژی بپوشانید که تصویرش دلتان را ریش نکند که اگر چنین کنید با بوی نامطبوع حاصل از عفونت چه خواهید کرد؟

باید بپذیریم اول شرط قرار گرفتن در مسیر اصلاح این است که انصاف و عدالت را در بالاترین اولویت ببینیم و پس از آن بپذیرم که باید در مسیر روشنگری گام برداریم. باید ریشه ها و تبعات آن چه در حال روی دادن است را به هواداران فوتبال نشان بدهیم. از راه درست، با شیوه درست و با ادبیات و آدم های درست.

فکر نکنیم اینجا فوتبال است و ادبیات آن سطحی و ژنده! خیلی مهم است که کلمات را چگونه کنار هم قرار می دهید.

ممکن است شما با کمال بی انصافی و دور از هر گونه عدالت و حقیقت فقط برای خوش آمد طرفداران یک تیم همان چیزی را بگویید که خوششان بیاید به تصور اینکه آرام می شوند، اما همین حرف که دیروز یک نمونه اش را از یک مقام رسمی دیدیم، سندی می شود برای اینکه آن را دستاویز قرار دهند و به مردم یک شهر بگویند، ببینید! این ها تایید کرده اند که به ما توهین ها شد، بدون آن که هیچ خطا و تقصیری متوجه ما باشد. نتیجه اش، کینه های عمیق تر و درگیری های شدیدتر برای بازی بعدی است.

متاسفانه در آرشیو ذهنی فوتبال ایران موارد متعدد و مکرر از این اشتباهات در قبال طرفداران و چند تیم خاص روی داده است که نتیجه آن ایجاد بلوا و تنش های بیشتر بوده است.

این حاشیه امن و امن. امن برای یک گروه و سرهای شکسته هوادارانی دیگر که هم از زمین می خورند و هم از زمان، وردی را دوا نخواهد کرد.