نتیجه پروار کردن مدیران اجاره ای

 میان «دوشنبه» های معروف ایرج عرب تا «نگران نباشید»های عجیب مهدی رسول پناه، چندان توفیری نیست. یکی با تمسخر هوادار و خنده به ریش صاحبان اصلی باشگاه، ادعا می کرد برانکو ایوانکوویچ باید برای دریافت مطالباتش آن هم به شکل نقدی به ساختمان باشگاه پرسپولیس مراجعه کند و دیگری در هر برنامه تلویزیونی که حاضر می شد، با لبخندی تصنعی و آرامش خاطری بسیار عجیب می گفت هواداران نگران مسأله برانکو نباشند.

علت اصلی بروز دو تراژدی یکی است؛ برانکو در هر دو سناریوی مدیران ناموفق پرسپولیس نقش تارگت را ایفا کرد و واکنش اش به مدیریت ایرج عرب، ترک پرسپولیس بود و ری اکشن اش نسبت به آرامش خاطر رسول پناه، محروم کردن باشگاه پرسپولیس از 2 پنجره نقل و انتقالاتی. کسی که خودش با تیم محروم و مصدوم به فینال لیگ قهرمانان آسیا پا گذاشت و برای خودش اسم و رسمی پیدا کرد، حالا همان تیم را با همان معضل مواجه کرده ولی این بار دیگر نیست تا رسانه ها برایش شاهنامه پروفسور با دست های بسته را بسرایند.آکتورهای این دو فیلمنامه گرچه تفاوت دارد اما مسیر همان است و هدف همان. دو فرد نالایق و ناآشنا با اصول بدوی مدیریتی که حتی فهم و درک کمترین مسائل اقتصادی و راهبردی را ندارند، از بد روزگار و یا از رفاقت با مسئول وزارتخانه به نان و نوایی رسیده اند که بیا و ببین. مسئول حراست اسبق وزارت ورزش و دندان پزشک شخص وزیر هر دو سرپرست مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس بوده اند و هر دو هم عملکرد مشابهی از خود برجای گذاشته اند.

استفاده از افراد ناشایست در پست های مهم دولتی و پایگاه های حساس اجتماعی، خرابی هایی اقتصادی و فرهنگی را به بار می آورد که اثراتش به مرور در هوا پخش می شود تا بالاخره راه نفس را تنگ کند. از خریدهای انتحاری و قراردادهای رگباری باشگاه پرسپولیس طی یک هفته مشخص بود که قرار است پنجره ها بسته شوند و گرفتاری ها زیاد اما واکنش سرپرست مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس تنها لبخند بود و دعوت هوادار به آرامش. دیوار حاشا آنقدر در اتاق مسئولین ورزش کشور بلند است که هر قدر هم نردبان بگذاری، به انتهایش نخواهی رسید. در ورزش و در فوتبال ایران و در همه ابعاد آن، این روزها با پدیده هایی مواجه هستیم که به چشم های مان زُل می زنند و با صراحت تمام دروغ می گویند! فرقی هم نمی کند قرمز یا آبی، مدیریت دولتی و مدیران اجاره ای بلایی بر سر فوتبال باشگاهی آورده اند که هر جای این فاضلاب بدبو و متعفن را مهار کنی، از جای دیگرش گند و کثافت بیرون می زند.

میدان دادن به مدیری که نه برنامه ای برای مهار بحران دارد و نه می تواند برنامه ای دست و پا کند، نتیجه اش می شود غرامت چندین میلیون یورویی استراماچونی و برانکو و می شود چیزی مانند ویلموتس چای. راه به جایی نیست؛ با این چراغ خاموش و این متولیان پیشرو، مسیر فوتبال ایران قطعاً منتهی به زنده به گوری خواهد بود.