نفس را از اين تيم بگيريد رفقا / ادعاي ميراث از لاشه پرسپوليس!

دوربين مي چرخد و همه زوايا را نشان مي دهد. دوستان دور هم نشسته اند و براي آينده نقشه مي كشند. علي پروين با حرارت مشغول سخنراني است: «الان بعد چند سال افتاده دست خودمون. ديگه خودمونيم.» اين، اجتماعي باشكوه از همه آنهايي است كه بعد از آويختن كفش هاي شان، خون به جگر پرسپوليس كردند. اگر تا پيش از اين مي شد رد آنها را با مصاحبه هاي تخريبي گاه و بيگاه شان در روزنامه ها گرفت، حالا همه شان دور هم جمع شده اند؛ با ولع و اشتياق هرچه تمام تر براي مثله كردن پرسپوليس و به غنيمت بردن قطعه اي از گوشت تيمي كه روزي برايش توپ مي زدند.

به يمن حكمراني بي كفايت ترين دستگاه ورزش اين سال ها، حالا سهم خواهان ريز و درشت هميشگي دور هم جمع شده اند و مي خواهند سهام پرسپوليس را از آن خودشان كنند. مي گويند «پيشكسوتيم و براي واگذاري تيم بايد در اولويت اول باشيم.» كاري هم به اين ندارند كه هيچ كجاي دنيا چنين قاعده و قانوني وجود ندارد. در بارسلونا و رئال مادريد هم با آن همه بزرگي و عظمت، سهم خاطره سازترين مردان باشگاه يك صندلي اختصاصي در ورزشگاه است و مشتي پشتيباني مالي از قبيل خدمات درماني و اجتماعي؛ وگرنه مديريت اولي را لاپورتاي وكيل و راسل تاجر برعهده داشته اند و گرداندن دومي نصيب فلورنتينو پرس بازرگاني شده كه هيچ تصويري از تماس توپ فوتبال با بدنش موجود نيست. اما خب ما ايراني هستيم و با همه جاي دنيا فرق داريم. بنابراين علي پروين كه حتي براي نوشتن اسم عاليشاه روي كاغذ هم مشكل دارد و مسيج هاي فينگيليش گوشي اش را بقيه برايش مي خوانند، ادعاي مديريت مي كند و محمدمايلي كهن چون زماني خوب كرنر مي زده، به خودش حق مي دهد بالا و پايين تيم را روي آنتن زنده به فحش بكشد. بله حاج محمدآقا، حق باشماست؛ هوادار قهرماني و سهميه نمي خواهد كه، او فقط عاشق شنفتن دعواهاي تو و جدل هاي ريزودرشت ات با همه دنياست. اصلا شما تنها مقيم شهر بهشت و همه ما ساكنان ابدي جزيره دوزخ؛ خوب شد برادر؟ خيالت راحت شد؟

طرفدار بخت برگشته جدول بازي ها را پيش رويش گذاشته و روزي هزار بار معادلات چهار مسابقه آخر را بالا و پايين مي كند. مدعيان ديرآشنا اما بي تفاوت به حساسيت اين روزها به جان هم افتاده اند. در خيلي از باشگاه هاي اروپايي وقتي به ثلث آخر فصل مي رسيم، مديران تيم حتي رنگ كاورهاي تمريني را هم تغيير مي دهند تا روحيه بازيكنان بالاتر برود. اينجا اما محبوب ترين باشگاه مملكت سر بزنگاه سرنوشت، گرفتار هزار داستان حيرت آور شده است؛ از بازگويي تب مالت يحيي تا دعواي پروين و دايي پيش چشم نماينده وزير و از اطلاعات محرمانه تزريق شده به مايلي كهن تا ماجراي زني كه به خرج باشگاه در خانه سابق آرفي زندگي مي كند! اين تيم از لابه لاي اين همه جبهه فرعي بايد به جنگ در جاده قهرماني ادامه بدهد. راه تان را دنبال كنيد دوستان پيشكسوت؛ تا سقوط دوباره باشگاه، فقط چند قدم ديگر باقي مانده است. نفس را بگيريد از پرسپوليس. باز عزاي ديگري در راه است و با لذت تمام مي توانيد به چند ماه ضجه و مويه هواداران گوش بدهيد!

وقتي وضع پيشكسوتان و به اصطلاح سرمايه هاي فوتبال ايران اين است، گاهي بايد درود فرستاد به روح مديران سياسي؛ هما ن ها كه دم به دم مي آيند و خيلي از اين آدم هاي سهم خواه و منفعت طلب را از ريشه مي زنند. كسي كه امروز دلش براي تيم سابقش نمي سوزد و حتي حاضر نيست به اندازه چهار بازي براي تحت فشار قرار دادن باشگاه دندان روي جگر بگذارد، معلوم است كه وفاداري سال هاي دورش هم ناشي از ناچاري بوده است. شايد اگر آن روزها هم تيم هاي صنعتي با بودجه هنگفت وارد مسابقات مي شدند و ستاره ها دستمزدهاي آنچناني دريافت مي كردند، خيلي از اين دوستان نيز پرسپوليس را به دو ريال بالاتر مي فروختند يا به خاطر گرفتن مبلغ قراردادشان اعتصاب مي كردند. حالا كه بوي پول به مشام مي رسد، از نفس افتاده ها به لاشه پرسپوليس هم رحم نمي كنند، واي اگر در دوران بازيگري شان از اين خبرها بود...!