نقدی بر دفاعیه های تخریبی درخشان / چیزی تغییر نکرده، جز سرمربی

تفاوت را گاه باید در ساده ترین اتفاق ها جست؛ در همان برخوردهایی که اصلا به چشم مان نمی آیند یا حرف هایی که تا به پختگی نرسند بر هیچ زبانی نمی نشینند. در این فوتبال اما از همه آنچه شنیدیم و می شنویم، حتی یکی وارث این ویژگی نیست. همه می گویند و زیاد هم می گویند اما حق را کمتر شنیده ایم در این آشفته بازار. گفته های حمید درخشان را هم به همین دلیل است که در زمره این حرف ها قرار داده ایم. تازه ترین گفته هایش را که البته هر روز و به هر بهانه تکرار می شوند و در خوشبینانه ترین حالت می توانیم دفاعیه ای بخوانیم شان از سوی این مربی که گویا موفقیت و محبوبیت جانشین خود را برنمی تابد.

البته به شنیدن اینجور حرف ها از زبان درخشان عادت کرده ایم. او بود که در روزهای ناکامی علی دایی و در حالی که منتقدان کاسه و کوزه ها را بر سر بازیکنان کم تجربه پرسپولیس می شکستند، ادعا کرد که «با همین بازیکنان هم می توان قهرمان شد.» جز حمید درخشان چه کسی می توانست به آن وضوح بر سرمربی وقت پرسپولیس بتازد؟ او اما چنین کرد، بی آنکه بیندیشد که اگر روزی خودش بر جای علی دایی بنشیند چطور با این تیم و این بازیکنان قهرمان خواهد شد. اتفاقا نیمکت را از دایی گرفتند و به او پیشکش کردند؛ شاید به امید همان قهرمانی!

حرف های حمید درخشان بعد از آن جایگزینی را یادتان هست؟ از بی پولی می نالید، همینطور از کم تجربگی بازیکنانش و بدتر اینکه برای توجیه خود هر ناکامی را به گردن یک بازیکن انداخت. درخشان دربی را که برد، بابت ماندن آسوده خاطر شد و به خاطر این پیروزی هواداران تا ماه ها بار منت او را به دوش می کشیدند. آقای سرمربی سپس از پیروزی های آسیایی پرسپولیس وام گرفت و ناشیانه قهرمانی قاره را در تصورات خودش نقش کرد. آن روزها اما چنان سرمست بود که نه نداری ها را به رخ کشید و نه حتی بدون مدیرعامل بودن تیمش را. درست برعکس امروز که برای زیر سوال بردن موفقیت جانشینش همه حرف های پیشین خود را نقض می کند.

درخشان در تازه ترین مصاحبه اش ادعا کرده که گرفتن سهمیه آسیایی باید کمترین هدف پرسپولیس در این فصل باشد و البته تاکیدش بر این است که قهرمانی هم دور از دسترس نخواهد بود. بعد پرسپولیسی را که خودش سرمربی آن بود، گذاشته کنار تیم برانکو و گفته: «زمان ما باشگاه از همه نظر به هم ریخته بود و اصلا مشخص نبود چه کسی مدیر است. یادم می آید وقتی در نیم فصل می خواستیم بازیکن جذب کنیم، هیچ پولی در باشگاه وجود نداشت اما امسال آرامش خاصی در باشگاه حاکم است و از نظر مالی هم مشکلی وجود ندارد. فکر می کنم هیچ مشکل و مانعی برای پرسپولیس در رسیدن به موفقیت وجود نداشته باشد و امیدوارم کادر فنی و بازیکنان از این فرصت بهترین استفاده را ببرند.»

درخشان شاید نمی داند که باشگاه پرسپولیس همچنان مدیرعامل ندارد و طاهری هم مثل نژادفلاح، با حکم سرپرستی موقت اداره باشگاه را به عهده گرفته. با این تفاوت که هیچ عابربانک زنده ای در کنارش نیست که بعد از هر پیروزی برای پاداش دادن دست به جیب شود و برای پرسپولیس چارتر بگیرد یا حتی برایش لباس بخرد. پرسپولیس امسال هم روزها و ماه های بسیاری را بدون اسپانسر گذراند و حتی امروز که دو اسپانسر پشتش ایستاده اند، به بازیکنان و مربیانش بدهکار است. بازیکنانی که در یک نیم فصل تنها 15 درصد از پول قراردادشان پرداخت شده و برانکو و دیگر کروات ها را هنوز کسی نمی داند که آیا بعد از آن پیش پرداخت- که با چند ماه تاخیر پرداخت شد- هم پولی گرفته اند یا نه.

پرسپولیس هنوز بی پول است آقای درخشان، هنوز مدیرعامل ندارد. آن آرامشی را هم که مثال زدی، تنها بهانه ای است برای اینکه چشممان به تفاوت های برانکو با مربیان پیشین پرسپولیس باز شود. این آرامش همانی است که پیش تر در دعوا با سرمربی تیم ملی از دست رفته بود آقای درخشان. درست مثل اعتماد به نفسی که از بازیکنانت گرفتی با مقصر معرفی کردن شان. کاری که برانکو نکرد. اتفاقا برعکس؛ بعد از هر اشتباه پشت بازیکنانش- همان بازیکنانی که یک سال پیش در اختیار تو بودند- ایستاد، به آنها تکیه و اعتماد کرد و در تمام روزها فقط و فقط با پرسپولیس سرگرم بود.

آرامش امروز را پرسپولیس به سرمربی کروات خود مدیون است که هنوز معتقدی استحقاق بهترین شدن را نداشته و تنها پرتعداد بودن هواداران پرسپولیس این افتخار را نصیبش کرده است. مردی که در سیاه ترین روزها به پرسپولیس آمد اما از انتقادها نترسید. برانکو به جای ناکامی ها، موفقیت ها- حتی ناچیزترین شان- را به بازیکنانش نسبت داد و این «بهترین» شدن، کمترین مزد اوست. مزد تلاش و اعتماد و صبوری و حرفه ای گری اش که از خراب آباد پرسپولیس، «تیم» ساخت. تیمی که به عقیده اهل فن، «فوتبالی»ترین نمایش ها را به خوردمان می دهد و لایق قهرمانی است.