نقش کادر فنی در وضعیت این روزها / بهتر از یحیی نداریم!

اگرچه 10 بازی طول کشید تا پرسپولیس نخستین شکست فصلش را در اراک برابر آلومینیوم تجربه کند، اما آن مساوی های پی درپی امتیازسوز هم دست کمی از باخت نداشت. فقط یک پیروزی طی 2 ماه اخیر، 7 بازی و تنها یک کلین شیت و حال خراب همه ستاره ها و خطوط، خبر از بیماری سرخپوشان دارد. صد البته باشگاه با مشکلات جانبی هم دست به گریبان است، اما نقش کادرفنی در این وضعیت مطلقا قابل انکار نیست.

یحیی گل محمدی می گوید مدافع وسط نداشتیم و به جای آن از مهدی شیری استفاده کردیم. شیری با توجه به فیزیکش، بین همه بازیکنان پرسپولیس بدترین گزینه برای حضور در پست دفاع میانی بود. میلاد سرلک، کمال کامیابی نیا، احمد نوراللهی و... گزینه های بهتری به نظر می رسیدند. به علاوه بعد از جدایی شجاع خلیل زاده، سرمربی باید فکر مصدومیت احتمالی جلال حسینی یا محمدحسین کنعانی زادگان را می کرد. آیا در رده های پایه و لیگ یک هم یک مدافع میانی قابل پیدا نمی شد؟ بقیه مدافعان فوتبال ایران از لالیگا آمده اند؟

بسیار روشن و بدیهی بود که اصرار به استفاده از جلال حسینی 40 ساله در تمام مسابقات باعث فرسودگی و آسیب پذیری این بازیکن خواهد شد. یحیی گل محمدی باید با بازی دادن به نفرات جایگزین در مسابقات سبک تر، هم به جلال استراحت می داد و هم آلترناتیو او را آماده می کرد. با این حال گویا به آقای سرمربی تضمین داده بودند حسینی تا پایان نیم فصل مصدوم نخواهد شد! یحیی باید خیلی خوشحال باشد که آسیب دیدگی جلال پیش از بازی با سپاهان و استقلال رخ نداد.

داستان محمد انصاری هم عجیب است. مدت هاست به تمرینات گروهی اضافه شده، اما مطلقا به بازی گرفته نمی شود. در مورد او گفته می شود تدریجا باید به ترکیب افزوده شود. حرف درستی است؛ اما بالاخره این روند تدریجی هم باید از یک جا شروع شود. نمی شود دایما او را روی نیمکت نشاند و بعد به همین بهانه قید استفاده از این بازیکن را زد. یک نیمه در همین اراک، در مسابقه ای که تیم حریف دیگر تمایلی به حمله نداشت می توانست یک شروع خوب باشد.

انتقادات از عملکرد احسان حسینی مطلقا بی منطق است. او حتی اگر در این مسابقه ضعیف بود، باید قبلا در مسابقات آسان تر میدان می دید و اعتمادبه نفس و تجربه به دست می آورد. بازیکنی که حتی در 4 مسابقه تشریفاتی پایان فصل گذشته هم مورد اعتماد قرار نگرفته، قرار نیست طی حضور اجباری اش در زمین معجزه کند. این جوان ها، اعم از احسان حسینی یا حسین پور و برزگر و شریفی و... اگر استعداد دارند باید به بازی گرفته شوند و اگر استعداد ندارند، باید جای خودشان را در فهرست به جوانان مستعدتر بدهند. چرا باید فرصت هر روز تمرین در کنار بزرگان پرسپولیس به بازیکنانی داده شود که آبی از آنها گرم نخواهد شد؟ چرا یک بی استعداد باید 4 سال کنار جلال حسینی صبح را به شب برساند؟ در تاریخ معاصر فوتبال ایران کمتر کسی به اندازه علیرضا منصوریان به نقد (بلکه به هجو) کشیده شده؛ اما حتی علیمنصور هم آنقدر شجاعت داشت که مجید حسینی را 2سال جوان تر از سن کنونی احسان حسینی در داربی تهران فیکس کند. مجید پس از آن برابر اسپانیا و پرتغال هم در جام جهانی فیکس شد. منصوریان در حق امید نورافکن و چند نفر دیگر هم همین لطف را کرد، اما سرمربی پرسپولیس هراس دارد در بازی آسان لیگی در ورزشگاه بدون تماشاگر به جوانانش فرصت بدهد.

بوژیدار رادوشوویچ و حامد لک2 دروازه بانی بودند که در بهترین سطح کیفی به کادرفنی فعلی پرسپولیس تحویل داده شدند و هر دو بعد از مدتی افول کردند. آیا این مسئله تصادفی است؟ رادو روزی در اختیار این کادر قرار گرفت که رکورددار کلین شیت در لیگ برتر بود. لک هم در بدو ورودش در لیگ قهرمانان آسیا نشان داد مایه های لازم برای درخشش را دارد. بوژیدار امروز کجاست؟ لک کجا می رود؟

پرسپولیس تقریبا در تمام دقایق پایانی مسابقاتش در حال وادادن است. ذوب آهن، استقلال، فولاد و حالا هم آلومینیوم. یعنی حتی در روزی که سرخپوشان به طور غریزی باید روی دروازه میزبان اراکی توپ می ریختند، در دقایق پایانی این آلومینیوم بود که یکی، دو موقعیت خوب گلزنی را ساخت و از دست داد. تکرار این اتفاق یا ناشی از ضعف بدنی است یا دلایل فنی و روانی دارد که در هر سه صورت به کادر مربیان مربوط می شود.
 

آرمان رمضانی؛ بدون هیچ توضیحی.

یحیی گل محمدی فرهنگ منسوخ بهانه جویی را در پرسپولیس احیا کرده است. حتما سرمربیان خارجی قبلی هم گاهی غر می زدند، اما این دیگر نوبر است که هر بار ناکامی را گردن فلک و فردوس بیندازی. امروز عزل مدیر را خواستن و فردا برکناری اش را بی فایده خواندن شاهکار است. اولتیماتوم دادن به وزیر مملکت حیرت انگیز است، حتی اگر او کسی در قواره های مسعود سلطانی فر باشد. گفتن اینکه «اشتباه داور در اعلام پنالتی باعث مصدومیت 3 بازیکن ما شد» حتی از امیر قلعه نویی و محمود فکری هم برنمی آید. شاهراه موفقیت های پرسپولیس در این سال ها، تحکیم فرهنگ «کار به جای اعتراض» بود، اما حالا این تیم هم دارد شبیه رقبایش می شود. مگر می شود در طول یک ماه، هم از زمین چمن آزادی ایراد بگیری، هم از باتلاق قائم شهر، هم از چمن تمرین تیم در قطر و هم از چمن ورزشگاه اراک؟ بالاخره پرسپولیس واقعی روی کدام زمین آفتابی خواهد شد؟

داستان تحقیر تیم خودی تمامی ندارد. هر بار ناکامی سرخ ها با کلیدواژه «دست خالی یحیی» توجیه می شود و گویا این مسئله ارتباطی هم به قدرت رقیب ندارد. پرسپولیس اولین باخت فصلش را مقابل آلومینیوم متحمل شد؛ تیمی که بمب نقل وانتقالاتی اش «محسن ربیع خواه» بود و تازه او هم به این بازی نرسید. وقتی دایما گفته می شود دست سرمربی خالی است، طبیعتا اعتماد به نفس بازیکنان فعلی کاهش می یابد. به علاوه اگر فرض کنیم استقلال یکی از پرمهره ترین تیم های لیگ است، چند پرسپولیسی را می یابید که حاضر باشد دروازه بان تیمش را با گلر آبی ها تاخت بزند؟ یا حاضر باشد کل خط دفاعی پرسپولیس را با کل خط دفاعی استقلال عوض کند؟ یا همه هافبک های تیمش را بدهد و هافبک های رقیب را بگیرد؟ تنها کمبود پرسپولیس مربوط به خط حمله می شود که آنجا هم خبری از تدابیر کارگشا و اعتماد به چهره های جوان نیست. خریدهای بد، فهرست را کور کرده اند و یکی مثل نوراللهی به مهاجمان جوان و جویای نام ترجیح داده می شود. یک سال پیش چه کسی عبدی را می شناخت؟ الان هم عبدی دوم و چه بسا علیپور و طارمی دوم را مربی باید پیدا کند. در غیر این صورت حامد لک، جلال حسینی، کنعانی، انصاری، آقایی، نعمتی، نوراللهی، سرلک، کامیابی نیا، پهلوان، شجاعی، عالیشاه، امیری و عبدی ناکافی نیستند برای این که تیمی آبرومند ساخته شود. این اسم ها، چقدر با این حجم از غرولند تناسب دارند؟

همه را گفتیم و یک نکته ماند؛ آیا یحیی گل محمدی باید برود؟ هرگز. برود که چه کسی بیاید؟ علی دایی و اخوان؟ مهدی تارتار با کارنامه متوسط؟ یا هندوانه دربسته و گرانقیمتی مثل الکس نوری؟ در این بازار انحصاری ضدخارجی، به نظر نمی رسد پرسپولیس گزینه ای بهتر از یحیی گل محمدی داشته باشد. انتقاد هم به معنای انکار نیست. با این حال او باید از برج عاجش پایین بیاید، نقدها را بشنود و کار را جدی تر بگیرد. خوش لباسی خودش و خوشگل حرف زدن حمید مطهری تا یک جایی جواب می دهد، بعد از آن مردم عمل می خواهند. گسیل کردن سینه چاکان برای تادیب منتقدان هم جواب نمی دهد. پرسپولیس «مسئله» دارد و باید حل شود. بشنوید، وگرنه روزی همین فداییان مجازی علیه تان خواهند شورید.