نقض «فيرپلي» در ورزشگاه ملي ايران / شرمنده آزادي شديم!

1-  امروز ورزشگاه آزادي پر خواهد شد، اما خبري از حماسه نيست. بوق، پرچم، نشاط، هيجان، زندگي، يكدلي، موج مكزيكي، هياهو، رفاقت، اشك، لبخند، نيايش هاي بغض آلود و نذر و نيازهاي پنهاني... امروز اثري از هيچ كدام از اينها نيست، اما ورزشگاه آزادي پر خواهد شد. امروز هيچ پسر بچه اي روي دوش پدرش براي خريد بليت شيرجه نمي زند، هيچ بازار سياهي شكل نمي گيرد و هيچ كودك دلباخته اي به خاطر پشت در ماندن زار نمي زند، اما ورزشگاه آزادي پرخواهد شد. آنهايي كه امروز مي آيند، موجودي جيب هاي نحيف شان را به حراج نگذاشته اند، دغدغه تشنه ماندن و گرسنگي كشيدن ندارند و پاي ريسك باختن نايستاده اند. استاديوم آزادي امروز استثنائا براي آنهايي كه پرش مي كنند، بازي برد – برد در آستين دارد؛ مي آيند، حق ماموريت مي گيرند، تفريح مي كنند، وعده مي شنوند، شعار مي دهند و با عزت و احترام به خانه برمي گردند. امروز براي اولين بار قرار است همايش تجليل از دست اندركاران سفرهاي نوروزي در استاديوم يكصدهزار نفري آزادي برگزار شود؛ مراسمي كه صحنه گردانان اصلي اش، زعماي ساده زيست پاك ترين دولت تاريخ هستند!

2- از زمان رسانه اي شدن تصميم دولت براي گردهم آوردن يكصدهزار نفر از پرسنلش در آستانه انتخابات، بسياري از فعالان و ناظران سياسي، اجتماعي و اقتصادي كشورمان نسبت به اين مساله به شدت اعتراض كردند و آن را نوعي ميتينگ تبليغاتي با تحميل هزينه هاي گزاف به بدنه بيت المال دانستند. با اين وجود مطابق روال هشت سال گذشته گوش دولت به نقدها و نظرهاي مخالف بدهكار نبود و آنها مركب خودشان را لجوجانه به سمت گردهمايي بحث برانگيز امروز هدايت كردند. در شرايطي كه در آستانه مسابقات مقدماتي جام جهاني و نيز ليگ قهرمانان اسيا بسياري از علاقه مندان به فوتبال ايران دل نگران وضعيت چمن تنها ورزشگاه آبرومند كشور هستند، سياسيون با بي پروايي هرچه تمام تر به اجراي برنامه هاي مفصل شان در اين استاديوم مي انديشند. اين، حكايت پافشاري دولتي است كه در دوران سكانداري هشت ساله اش، فوتبال ايران پسرفتي حيرت انگيز را تجربه كرد. آنهايي كه اكنون سلامت استاديوم آزادي را به مخاطره مي اندازند، همان كساني هستند كه در روزهاي منصب داري شان ركورد ساخت و ساز پرسروصداي استاديوم هاي ناكارآمد و معيوب شكسته شد، در سرسبزترين نقطه ايران رشتي ها به بازي روي موكت وادار شدند و فوتبال در شيراز، بعد از نيم قرن از زمين طبيعي به چمن مصنوعي انتقال يافت. برگزاري بي سرانجام مسابقات كشورهاي اسلامي پيشكش، تاسيس فيفاي محلي به كنار، حماسه قرار گرفتن بين 10 تيم اول فيفا را نخواستيم، حداقل آنچه از ديگران ارث برده ايد را پاي منافع گروهي و جنجالي تان تباه نكنيد.

3-  در سال حماسه اقتصادي، هزينه هاي برگزاري مراسم امروز چيزي بين 28 تا 50 ميليارد تومان برآورد شده است؛ بودجه اي كه تخمين هاي سرانگشتي نشان مي دهند مي تواند براي تاسيس 200 مدرسه با هزار كلاس درس، احداث 400 كيلومتر جاده در مناطق روستايي و آزادي 10 هزار زنداني نيازمند كافي باشد. با اين وجود، گويا اهم و مهم كردن هاي قوه مجريه به اينجا انجاميده است كه برگزاري اين مراسم، مانور روي اقدامات گذشته و پشتيباني از كانديداي احتمالي دولت در انتخابات از اولويت بالاتري برخوردار است. اگر چنين است، چه باك؛ چه باك كه كودكان اين سرزمين قرباني سوختن نفتي مي شوند كه به جاي سفره، از بخاري كلاس هاي محقرشان سردرآورد، چه باك كه شهروندان بيمار اين خاك ذره ذره با ويروس «كمبود ارز مرجع» از پا در مي آيند و چه باك كه جاده هاي ناهموار، در همين سفرهاي نوروزي كه قرار است از مسوولانش تقدير شود، هرسال هزاران كشته مي گيرند. به آنهايي كه «آزادي» را اشغال كرده اند، چه دخلي دارد كه همين چند روز پيش دو كارگر ساده به خاطر كمبود امكانات و سقوط جرثقيل در ورزشگاه همچنان در دست تكميل نقش جهان غريبانه جان دادند؟ آنها كه ميلياردها را ظرف چند ساعت در بزرگترين استاديوم ايران خرج با شكوه شدن ميتينگ شان مي كنند، چه مسووليتي در قبال فرسايش تدريجي اين سازه ملي دارند؟ به آنها چه مربوط است كه موتورخانه اين ورزشگاه چندي قبل جان مردي را در آستانه بازنشستگي گرفت يا ريزش آب از جاي جاي سقف اين بنا، داستان غروب آزادي در بزنگاه هاي بي توجهي را حكايت مي كند؟

4- شرمنده ايم ورزشگاه آزادي! قرارمان اين بود كه اينجا مشتي عاشق جمع شوند براي تجليل از قهرمانان واقعي شان، قرارمان اين بود كه سكوهاي تو، خروش شان را از پاكي قلب هاي عاشق بگيرند و شاهدان خاموش شيفتگي جماعتي باشند كه حتي مهم ترين دغدغه هاي زندگي شان را هم پشت درها چال كرده اند. قرارمان «فيرپلي» بود. ببخشيد كه اينطوري شد.