نمی دوند، نمی جنگند، گل نمی زنند!

شاگردان برانکو ایوانکوویچ به نظر می رسد با شروع نیم فصل دوم، هنوز نتوانسته اند خودشان را با تغییراتی که در تیم پس از یک سال رخ داده، سازگار کنند.

یک سال و اندی پیش بود که شاگردان برانکو ایوانکوویچ یک شب پیش از دیدار نیمه نهایی رفت در غرب آسیا برابر الهلال عربستان با حکم پرونده بازگشت طارمی به این تیم مواجه شدند؛ مطابق حکمی که صادر شد، سرخپوشان دو پنجره نقل و انتقالاتی از جذب بازیکن محروم شدند و طارمی هم 4 ماه از حضور در میادین.

 یک سال اما در شرایطی برای سرخپوشان سپری شد که آنها همه را متعجب کردند؛ تکرار قرار گرفتن در جمع 4 تیم برتر آسیا و حتی صعود به فینال و همینطور تکرار قهرمانی لیگ اتفاقاتی بود که شاید هیچ کارشناسی پیش بینی نمی کرد ولی واقعیت چیزی جز این نبود.

حالا پس از یک سال پرسپولیس و برانکو توانستند با پشت سر گذاشتن محرومیت وارد نیم فصل دوم مسابقات لیگ هجدهم شوند، اما نتایج و عملکردی که از این تیم می بینیم، متفاوت با چیزی است که انتظار می رفت.

پرسپولیس طی نیم فصل اول مسابقات، علیرغم شناختی که از فلسفه برانکو و فوتبال هجومی او داشتیم به بازی اقتصادی تر روی آورد و با همین شیوه بود که توانست یکی از مدعیان قهرمانی نیم فصل اول لیگ هجدهم باشد و در آسیا هم از سد الدحیل و السد گذشت تا در فینال با کاشیما بازی کند.

مشخصه بارز شاگردان برانکو ایوانکوویچ که از بازی روان نیم فصل دوم لیگ شانزدهم و همینطور نیم فصل اول لیگ هفدهم رفته رفته فاصله گرفتند، طی نیم فصل اول لیگ هجدهم و بازی های آسیایی، بی شک دوندگی های بی امان و پرس های شدید هافبک های این تیم در زمین تیم حریف بود؛ موضوعی که در نیم فصل دوم در نوع بازی سرخپوشان دیده نمی شود.
علاوه بر کاهش میزان دوندگی در میانه میدان، در تیم پرسپولیس می توان مشکلات دیگری را هم مشاهده کرد. مدافعین کناری پرسپولیس در ارسال ها نمایش خوبی ندارند و در میانه میدان هم هنوز برانکو در مورد استفاده از سروش و بشار و نیمکت نشین کردن یکی از این دو به نتیجه نرسیده است. در خط هجومی هم برانکو هنوز نتوانسته عملکرد دلخواهش از بودیمیر خرید جدیدش را ببیند و ترابی در پست وینگر و مهاجم دوم تیم در رفت و برگشت بوده است. مهم ترین دغدغه برانکو اما در این هفته ها، بی شک عدم هماهنگی خریدهای جدید با سیستم تیم است و ادامه این روند می تواند فشار بیشتری روی آنها ایجاد کند.

پرسپولیس طی نیم فصل دوم برابر پدیده و استقلال خوزستان در ورزشگاه آزادی با نتیجه مشابه 2 بر صفر به برتری رسیده است ولی در دو دیدار بیرون از خانه برابر فولادخوزستان و نفت مسجد سلیمان یک شکست و یک تساوی کسب کرده است که البته بخشی از این نتایج ضعیف بیرون از خانه را می توان به کیفیت بد چمن ورزشگاه غدیر اهواز و بهنام محمدی مسجد سلیمان نسبت داد.

با نتیجه ای که امروز در مسجد سلیمان کسب شد، سه تیم 38 امتیازی در کنار هم در صدر جدول قرار گرفته اند؛ با این تفاوت که سپاهان یک بازی کمتر از پرسپولیس و پدیده انجام داده است و یک دیدار معوقه برابر ذوب آهن پیش رو خواهد داشت.

شاگردان برانکو پیش از پایان سال 1397، پنج بازی دیگر پیش رو دارند که سه دیدار برابر صنعت نفت آبادان (ورزشگاه آزادی)، نساجی مازندران ( وطنی قائمشهر) و سپیدرود (ورزشگاه سردار جنگل) در لیگ برتر خواهد بود و دو دیدار برابر پاختاکور (ورزشگاه آزادی) و السد قطر (جاسم بن حمد) در لیگ قهرمانان آسیا.

سال گذشته انتظارات بر این بود که پرسپولیس با محرومیتی که مواجه شده افتی شدید داشته باشد ولی برخلاف چیزی که فکر می شد، آنها از تهدید فرصت ساختند؛ آنها ایجاد انسجام تیمی و مسئولیت پذیری را جایگزین نداشته های خود کردند و رفته رفته هماهنگی هم میان بازیکنان جدید آنها ایجاد شد.

 
4 دیدار از نیم فصل دوم لیگ هجدهم سپری شده و شاگردان برانکو 4 امتیاز مهم در راه رسیدن به سومین قهرمانی پیاپی را از دست داده اند؛ روندی که اگر ادامه دار باشد، می تواند آنها را در رقابت با سایر مدعیان با توجه به دیدارهای فشرده ای که پیش رو دارند، عقب بیاندازد.

پرسپولیس به نظر با افت در عملکرد روبرو شده و برای فاصله گرفتن از این شرایط نیاز به انسجام و مسئولیت پذیری به مانند فصل گذشته خواهد داشت و البته هماهنگی ای که باید هر چه زودتر میان بازیکنان قدیمی و جدید تیم ایجاد شود.