نه؛ شماها عاشق نیستید

بدون تردید یکی از لذت بخش ترین چیزهای دنیا این است که آدم عاشق شغلش باشد. این نعمت بزرگی است که خداوند به بعضی از بندگانش می دهد. راستش وقتی این روزها بی میلی بعضی بازیکنان برای شروع لیگ را می بینیم، حس می کنیم اینها عاشق کارشان نیستند و فقط به عنوان منبع درآمد به آن نگاه می کنند. بیخود نیست که فوتبال ما سال هاست درجا می زند و اگر هم جایی جلو برود بیشتر شبیه جرقه است. یکی از ده ها دلیل این عقب افتادگی آن است که عاشق ها جای خودشان را به کاسب ها داده اند، که نسل شیفته فوتبال، تبدیل شده به جماعتی که از زمین سبز فقط اسکناس سبز درو می کند.

ما می فهمیم که چرا برخی مدیران و مالکان لیگی مخالف بازگشایی مسابقات هستند. یکی مثل محمدرضا زنوزی به آب و آتش می زند که «دبه» کند؛ چرا؟ چون هر چه خرج می کند به جایی نمی رسد و به زعم خودش جلوی ضرر را از هر کجا بگیرد منفعت است. استاد دو تیم در لیگ برتر دارد و هر تیمش قبل از هر بازی باید یک شبانه روز هتل رزرو کند. حالا به این اضافه کنید هزینه های سفر ، هواپیما ، شام ، ناهار ، شیرینی ، آبمیوه ، لباس و هزار چیز دیگر را تا بدانید مالک تراکتور و ماشین چرا برای تعطیلی لیگ بی قراری می کند. یکی مثل حمیداوی هم رسما می گوید 70درصد به بازیکنانش پرداختی داشته و اگر لیگ لغو شود، آنها ضرر نمی کنند. این یعنی مالک شهرخودرو خیلی شیک و محترمانه دنبال پیچاندن قسط آخر قرارداد بازیکنان است. برای فهمیدن اینها، نیازی نیست آدم شکافنده اتم باشد. این وسط اما چیزی که نمی فهمیم، فراری بودن بعضی بازیکنان از فوتبال است. مگر می شود این عده آنقدر از شغل شان بیزار باشند که بعد از 3 ماه تعطیلی، دل شان برای توپ ، شوت ، گل و هیجان تنگ نشده باشد؟

بچه های نسل ما و قبل تر از آن، اغلب اوقات با زانوهای خاکی و خونین از زمین های سنگلاخی بازی به خانه برمی گشتند. بزرگ ترها مدام هشدار می دادند که «مریض می شوی، کزاز می گیری»، اما اینها ول کن نبودند. انگار توپ به جان شان بسته بود. اتفاقا آخرین افتخارات درست و حسابی این فوتبال، آخرین ستارگانی که سرشان به تن شان می ارزید و آخرین لژیونرهای حاضر در تیم های آبرومند هم مال همین نسل ها بودند. اصلا مگر می شود آدم عاشق کارش نباشد و به قله برسد؟ لیونل مسی که شاید بهترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان باشد، در تازه ترین مصاحبه اش گفته: «برای آغاز دوباره لالیگا لحظه شماری می کنم.» لئو اتفاقا بسیار هم خانواده دوست است؛ 3 پسر دارد که به آنها شدیدا وابسته است، با این حال دلش می خواهد به زمین برگردد. اینجا اما اکبر ایمانی با 3 بازی ملی نصفه ونیمه می گوید: «فوتبال را کنار می گذارم، ولی به تمرینات برنمی گردم.» یا آن یکی دروازه بان لیگ برتری در 3 برداشت مختلف جلوی دوربین خبرنگاران از فوتبال اعلام برائت می کند و بهانه می گیرد که نگران فرزندش است.

این جماعت اگر عاشق فوتبال باشند، به جای بهانه و بامبول، نهایتا یک ماه خودشان را از خانواده جدا می کنند تا ماموریت شان را تمام کنند. بقیه امکانات هم که فراهم است. در روزگاری که مردم محتاج نان به دل «بی آرتی» زده اند، اینها با «بی ام و» تردد می کنند که طبعا شانس ابتلا در آن کمتر است! مشکل اما چیز دیگری است؛ ما دچار نسلی شده ایم که از فوتبال، فقط پیامک های واریز بانک و فالوئرهای خاص اینستاگرامی اش را می شناسد. عشق به توپ سیری چند؟