نه امدي و نه ايماني و نه عشقي

درسهاي دربي 74 هنوز هم وجود دارد يكي از مهمترين بازي هاي سال 1390 حكايت هاي ناگفته بسيار دارد كه شايد گفتن آنها خالي از لطف نباشد اما جايگاه همه اين نكات فني نمي تواند باشد و شايد بايد مهمترين وي‍ژگي تين بازي را در فاكتور هاي رواني دانست كه در بسياري از مواقع عدم رعايت آنها فوتبال ما را دچار معضل كرده است نگاهي به مسئله رواني از دو جايگاه مي افكنيم

1/ فرق بازيكنان حرفه اي با آماتور تنها از بعد مسائل فني نيست بلكه عامل رواني خود مهمترين است بازيكني چون ايمان زايد را با غلامرضائي و هادي نوروزي و اولادي مقايسه كنيد اولادي و نوروزي و رضائي در مقاطعي به تيم ملي ما دعوت شده و حتي بازي كرده اند اما در بازي دربي بد ترين بودند در حاليكه ايمان زايد در بازي كه تقريبا زماني اندك براي خود نمائي داشت براحتي مي تواند سه توپ را به تور بدوزد علت چيست ؟ بايد بگوئيم زايد از بعد فيزيك و حتي قابليت هاي تكنيكي چندان برتري نسبت به اين سه بازيكن ندارد اما او يك حرفه اي است و مي تواند از كوچكترين موقعيتها بهترين بهره را ببرد و اين درد فوتبال ما است سالها است كه فوتبال ما يك مهاجم بزرگ در سطح پيوس و دائي و مجيدي و ناصر محمد خاني و چنگيز و عليدوستي و روشن و ايرانپاك و بهزادي و كلاني و مظلومي ... ندارد علت چيست ؟ بايد بگوئيم بازيكن بزرگي نداريم چون روحيه بالا نداشته ايم اولادي بخاطر تغيير تيم از ملوان به پرسپوليس بايد اينقدر افت كند زيرا روحيه ندارد غلام رضائي چند بازي ديگر بايد باشد تا يك بازي شبيه بازي با شاهين بوشهر در ديدار برگشت باشد ؟ نوروزي چند فصل ديگر بايد در پرسپوليس بازي كند تا از حال و هواي يك فورواردي كه از تيم ليگ يك به پرسپوليس آمده را فراموش كند مرداني چون خرسندي وخليلي چنين بودند اما زايد در يك بازي خودش را نشان داد زايد مي دانست دنيزلي به سختي او را قبول كرده است و به همين دليل خودش را نشان داد همين مسئله در مورد مهدوي كيا نيز صدق مي كند او در بازي دربي نشان داد كه مي خواهد خودش را به افكار دنيزلي غالب كند براي بيان روشن تر اين مسئله نمونه اي از يك بازيكن بزرگ بين المللي مي زنيم ديويد بكهام در رئال مادريد كاپلو چندان مورد توجه نبود و حتي قبل از پايان فصل قرار دادش با يك تيم از ليگ آمريكا بسته شد اما او آنتقدر تا پايان فصل عالي بازي كند كه حتي كاپلو را هم پشيمان از بي توجه كرد و اين مسئله فقط با روحيه بدست مي آيد در فوتبال ما چند بار دائي را تمام شده دانستند اما او هر بار خودش را ثابت كرد مگر مجيدي را فوتباليستي رو به پايان نمي دانستيم ؟ او در تيم مرفاوي خيلي رنج كشيد اما مجيدي تبديل به ستاره اي شد درس زايد به فوتبال ما كه مي تواند از كوچكترين موقعيتها گل بسازد و خودش را نشان دهد مي تواند راه گشاي فوتبال ما باشد اگر به آن توجه شود

2/ عادل فردوسي بسيار ريز بين و باهوش است او در دقيقه 70 با تماشاچي پرسپوليس فراري از ورزشگاه مصاحبه مي كند تماشاچي بي دليل نق مي زند بازيكن را بي غيرت مي خواند و تيم را در حالي بازنده مي داند كه با احتساب وقت اضافه نزديك به نيمي از يك نيمه را زمان دارد اما تماشاچي تيم را رها كرده است چرا تماشاچي ما نمي خواهد معناي طرفداري را درك كند ؟ آن شعار اول بشي و آخر بشي دوست داريم چرا اينقدر بي رنگ شده است؟ تماشاچي چگونه به خودش اجازه مي دهد تيم را بي غيرت بنامد و امروز خودش را پرسپوليس ي بداند خيلي دوست داشتم عادل فردوسي پور مي توانست دو باره آن تماشاچي را به مصاحبه بخواند و احساساتش را بپرسد همين داستان براي تماشاچي استقلال است اين واقعيت است كه استقلال باخت بدي را تجربه كرد اما اين واكنش كه باز پاي غيرت و ناكاررائي مظلومي را به ميان بكشند درست است ؟ مگر همين مظلومي 4 بار در دربي نبرد پس چرا سريع از مدير عامل تا تماشاچي با او بد تا كردند تازه مظلومي بازيكنان را مورد شماتت قرار مي دهد ؟ اين اتفاق بارها در بازيهاي ملي هم افتاده است كه يادمان مي رود فوتبال 90 دقيقه است و از دقيقه 70 عليه تيم ملي شعار داده و حتي شعارهاي باشگاهي را شروع مي كنيم بازي ايرلند و ايران را يادمان نرفته كه تماشاچي از دقيقه 70 حمايت را رها كرد و سر انجام گل محمدي در دقيقه آخر گل زد در حاليكه اگر شعار ها را ادامه مي داديم شايد گل گلمحمدي ما را به جام جهاني 2002 مي برد چرا روحيه نداريم ؟ اين همه نا اميدي و زياده خواهي و طعنه و عدم حمايت تا كجا پيش بايد رود ؟چرا نمي خواهيم از موقعيتي به نام طرفداري استفاده كنيم ؟

بازي دربي 74 تمام شد و همه فهمديم كه چه دردهاي ريزي اين فوتبال ما دارد دردي كه اجتماعي است فوتبال ما چون خيلي از مسائل روحيه ندارد و از اميد چندان بهره نمي گيرد ايمانش را زود از دست مي دهد و عشقش خيلي زود اسير جريانهاي بي دليل مي شود فوتبال ما اميد و ايمان و عقش خيلي رقيق است افسوس