نه پرسپولیسی، نه استقلالی؛ او فقط دایی چی است

کاش این دعوای زرد و زار زودتر تمام می شد. علی دایی نه پرسپولیسی است، نه استقلالی. او بیش از همه این نام ها و رنگ ها، یک «دایی چی» است؛ به کلی فارغ از غائله عشق، هزار فرسنگ دور از این سرسپردگی های جمعی، کسی که فردیت در وجودش غوغا می کند.

پرسپولیسی یا استقلالی بودن یعنی حاضر باشی برای این تیم ها هزینه بدهی. دایی در تمام سال های انتسابش به پرسپولیس، کدام هزینه را برای این تیم داده؟ تا جایی که تاریخ به یاد دارد، او همیشه با پرسپولیس گران و بد حساب کرده؛ از لیگ سوم که بازیکن این تیم بود و اتوبوس را در عوارضی نگه داشت تا حتما قبل از مسابقه پولش را بگیرد تا لیگ سیزدهم که سرمربی سرخ ها شد و قرارداد یک میلیارد و هفتصدوپنجاه میلیونی بست.

زمان عقد آن قرارداد هر دلار آمریکا تقریبا سه هزار تومان می ارزید و این یعنی دستمزد دایی برای پرسپولیس نزدیک به ششصد هزار دلار تمام شد. تازه بعد از قطع همکاری هم به گفته خودش هفده بار به باشگاه نامه نوشت تا مالیات صد میلیونی دستمزدش را پس بگیرد. داریم در مورد آدمی حرف می زنیم که سه سال بعد در نفت تهران یک میلیارد کمتر از پرسپولیس دستمزد گرفت؛ عجب عاشق دل سوخته‎ ای!

بقیه مناسبات دایی هم تقریبا همین شکلی است. او کل دنیا را با متر خودش اندازه می کند. تلویزیون را تا زمانی دوست دارد که بتواند تا ساعت سه صبح روی آنتن زنده در مورد طلبش از فدراسیون چانه بزند، اما به محض پخش یک گزارش خبری در نقد خودش، ژست بی اعتنایی به صداوسیما می گیرد و حضار آزاده هم برایش کف می زنند.

علی کریمی را تا جایی دوست دارد که با او علیه رویانیان جبهه «ما فوتبالی ها» تشکیل بدهد، وگرنه سه ماه بعد که با سردار صلح کرد، اولین اسم لیست مازادش می شود خود جادوگر.

سه سال پیش عقیده داشت لیونل مسی بهترین بازیکن تاریخ است و حالا این اعتبار را به کریس رونالدو می دهد؛ بی تردید اگر بنزما یا نیمار هم در حوالی شکستن رکورد او بودند، به این ارتقای درجه ناگهانی نایل می شدند.

این سیاهه هرگز در نقد علی دایی نیست که اتفاقا او را بسیار «عزیز» می دانیم؛ مردی خودساخته که دست به خیر هم دارد. غرض تنها نقد یک مبارزه بیهوده بود؛ جدل بر سر قلبی که رنگش نه قرمز است، نه آبی. وصله عاشقی به قامت دایی نمی چسبد. دنیای یک نفره او کجا و این قبیل شور و شیدایی ها کجا؟