نوبت وفاداري / بلند شو سرباز، تو غرور مايي!

ايران به بوسني باخت و حذف شد. در روزي كه به نظر مي رسيد رمق سربازان كرش به خاطر بازي طاقت فرسا با آرژانتين كشيده شده است، بچه ها سومين 90 دقيقه جام بيستم را با دريافت سه گل پشت سر گذاشتند تا پرونده تيم ملي ايران در چهارمين حضور جهاني اش بسته شود. ما امسال تا خود خود رويا بالا رفتيم، تا نزديكي هاي تحقق يك افسانه. ما امسال شايد براي اولين بار در تاريخ فوتبال مان «فرم» گرفتيم و از يك استراتژي تاكتيكي واحد پيروي كرديم، ما امسال براي اولين بار در سطح دنيا ستايش شديم، نه به خاطر بردي كه رگه هاي سياسي اش پررنگ تر از ابعاد فني اش بود، بلكه به خاطر نمايشي كه از نظر فوتبالي همه جهان را در شوك فرو برد. به ياد بياوريد بهت و حيرت رودفان نيستلروي را وقتي بازي ايران را در برابر آرژانتين مورد تمجيد قرار مي داد. نه، اين يك امتياز را رها كنيد. دستاوردهاي ما از برزيل خيلي خيلي بيشتر از اين حرف هاست.

در روزهايي كه موفقيت هاي تيم ملي كشورمان خيلي از مردم را خوشحال كرده بود، بودند كساني كه خوش شانسي كرش و اشتباهات داوري را به رخش مي كشيدند و توانايي هاي بچه ها را زير سوال مي بردند. حالا اما بعيد است دوستان به نقش اين آيتم ها در فوتبال فكر كنند. حالا كه توپ مسعود شجاعي در مهم ترين لحظه بازي به تير دروازه بوسني بوسه زده، حالا كه داور مهم ترين پنالتي تاريخ فوتبال ايران را بي شرمانه بلعيده است، حالا كه ارنج بازي هاي مان در برزيل خنجر را در پشت مان فرو كرده و حالا كه نقطه ضعف آلبي سلسته در مصاف با بوسني و نيجريه به نقطه قوتش در مقابل ايران تبديل شده و همه فرصت هاي ما را يك تنه سوزانده، بعيد است رفقا بر سر مواضع پيشين شان باقي مانده باشند. بله، ما كره را شانسي برديم اما براي اين قماش از منتقدان، وقتي مي بازي مهم فقط نتيجه ثبت شده روي اسكوربرد است انگار!

هرچه بود تمام شد. آقاي پرتغالي ما را با رويا بافتن آشنا كرد و ميل به قد كشيدن را در كالبدمان دميد. ما مديون مردي هستيم كه حتي در دقيقه 80 بازي با بوسني هم با مشت هاي گره كرده اش تيم را به مبارزه فرامي خواند. او از نمايندگان يك ليگ بي كيفيت، سربازاني ساخت كه مردانه به دوئل با بازيكنان شاغل در بهترين كشورهاي اروپايي پرداختند. او به ما جنگيدن را ياد داد و البته بر سر اصول ماندن را. حالا اين ماييم كه «يك» را گرفته ايم و بايد «دو» را به آقاي مربي برگردانيم. بهترين واكنش به اين تيم، قهر و غضب نيست. حالا شايد نوبت وفاداري رسيده باشد. اگر ديروز و بعد از دو بازي اول در كنار تيم ملي كشورمان ايستاديم كار چندان مهمي نكرديم؛ چه اينكه دوش به دوش ما صدها ميليون فوتبال دوست ديگر نيز چنين كرده بودند. ماندن و حمايت كردن امروز اهميت دارد؛ امروز كه يوزهاي خسته زمين خورده اند و محتاج نوازش اند، امروز كه بايد به آنها بفهمانيم روند رو به رشدشان را ديده ايم و به آينده بهترشان اميدواريم، امروز كه مثل هميشه به قلمدوش گرفتن «پهلوان زنده» متهميم و البته وقتش رسيده كه نشان بدهيم عوض شده ايم. مممنون بچه ها، تلاش اين چند ماه تان تا آخر تاريخ يادمان مي ماند.