نود با طعم مناظره هاي انتخاباتي / ما همه مالباخته ايم!

1- سورپرايز بزرگ نود اين هفته، بدون ترديد اظهارات تكان دهنده امير عابديني بود؛ آنجا كه مديرعامل پرسابقه داماش گيلان صريح ترين و بي پرواترين افشاگري تاريخ فوتبال ايران را رقم زد و رسما بدنه فدراسيون فوتبال را به دست داشتن در يك فساد بزرگ سازماندهي شده متهم كرد. در يك اتفاق نادر و بي سابقه، آقاي مهندس رسما از دو كارمند قديمي فدراسيون نام برد و مدعي شد از دل همين مجموعه به او پيشنهاد تباني داده اند و حتي نامه اين درخواست مالي، توسط عليپور و عزيزمحمدي به عنوان شاهد(!) به امضا رسيده است. بدون ترديد اگر كج سليقگي شگفت انگيز عادل و قطع مكالمه عابديني و مظفري زاده نبود، در همين بامداد سه شنبه ابعاد وسيع تر و عريان تري از اين آلودگي انكارناپذير روي آنتن مي رفت، اما افسوس كه فردوسي پور ترجيح داد اين گفت وگوي داغ و تاريخي را كات كند و براي هزارمين بار به پرونده نخ نما شده ورزشگاه نقش جهان بپردازد!

2- بي شك نيمه دوم سال 92 خورشيدي را مي توان يك مبدأ تاريخي مهم در حيات فوتبال ايران تلقي كرد. استارت بي سابقه علي دايي در متهم كردن يك داور به اشتباه تعمدي، در واقع تابوي چنين اظهاراتي را در فوتبال ايران شكست. پيش از اين، طوري در مورد اين رشته ورزشي صحبت مي شد كه گويي برخي از جواهر و نوادر روزگار و عصاره پاكان عالم دور هم جمع شده اند و فوتبال اين مملكت را مي گردانند. حالا اما اوضاع فرق كرده است. انگار فقط يك پيشرو لازم بود كه خط را بشكند، جلو برود و بقيه را دنبال خودش بكشد. پس از آنكه علي دايي در نقش ليدر اين جريان ظاهر شد، حالا قبح ماجرا ريخته و ديگران راحت تر افشاگري مي كنند؛ آنقدر راحت كه امير عابديني رسما روي آنتن زنده تلويزيون دولتي از مقامات فدراسيون فوتبال اسم مي آورد و آنها را متهم مي كند. اين بلبشوي محض و اين وضعيت رقت بار، شايد تاوان همه آن سال هايي است كه آقايان به زور اصرار داشتند «پاك نمايي» كنند. در حالي كه آلماني ها و ايتاليايي ها رسما اسم داوران متخلف شان را جار مي زدند، ما اينجا دل مان خوش بود كه قاضيان ايراني با «سنار» درآمد خودشان مي سوزند و مي سازند. حالا بايد تقاص بدهيم؛ حالا كه آن سيب گنديده معروف، رها و يله در جعبه ميوه جات كار خودش را كرده و خيلي از سيب هاي ديگر را هم به گند كشيده است.

3- فضاي وحشتناك برنامه نود در اين دوشنبه شب سرد زمستاني، شباهت عجيي به اتمسفر مناظره هاي انتخاباتي داشت. در آستانه انتخابات 88، خيلي از مردم ايران با عشق و اميد پاي تلويزيون نشستند تا ببينند نامزدهاي تصدي بالاترين پست اجرايي مملكت، چه ايده هايي براي تغيير شرايط موجود دارند. آن روزها قرار بود براي نخستين بار گفت وگوهاي چالشي زنده بين كانديداها برگزار شود و اين فرصت خوبي به حساب مي آمد براي مردم كه بدانند چرخ هاي اين مملكت ثروتمند، چرا درست نمي چرخد؟ با اين همه اما خروجي آن مناظره هاي معروف، چيزي نبود كه خيلي از بيننده ها انتظارش را داشتند. به جاي طرح و ايده و برنامه و دلگرمي، اين پيام يأس و نااميدي بود كه از صفحه تلويزيون به خانه هاي مردم منتقل مي شد. برخي از جدل هاي لفظي بي محابايي كه بين نامزدها شكل مي گرفت، به وضوح به مردم نشان مي داد طي ساليان گذشته چه حوادث ناگوار پرشماري در اين كشور رخ داده و چه حجم سنگيني از ناهنجاري ها، بي بازخواست رها شده اند. آن روزها قرار بود انرژي بگيريم از تماشاي آدم هايي كه مي خواستند آستين بالا بزنند و براي ما كار كنند، اما تنها دستاوردمان از ديدن و شنيدن اين برنامه ها، شد آگاهي از كلاهي كه تا زانو بر سرمان رفته بود. ماجراي نود و افشاگري هاي رخ داده در دل آن هم همين است. علاقه مندان به فوتبال تا پاسي از شب بيدار مي مانند و اين برنامه را مي بينند تا از آنچه در «متن» رشته ورزشي دلخواه شان رخ مي دهد باخبر شوند، تكنيك ببينند و تاكتيك بدانند، اما تنها چيزي كه گيرشان مي آيد، اين است كه مي فهمند مدت هاست سر كارند. بيچاره هوادار؛ چه گل هايي كه تيمش زده و خورده اما همه اش كلك و صحنه بوده، چه بردها و باخت هايي كه او را بين عرش و فرش جابه جا كرده، اما هيچ كدامش حاصل توانايي يا ناتواني بازيكنان محبوبش نبوده است! از كجا معلوم كه چند تيم، كدام تيم ها از اين يك و نيم ميلياردهاي جادويي به فدراسيون داده اند؟ از كجا معلوم كه زور ساق هاي بچه ها، حاصل انرژي حنجره هواداران شان بوده باشد؟

4- واقعا مردم با كدام انگيزه بايد به سمت استاديوم ها سرازير شوند؟ كيفيت فني بالا؟ بهاي مناسب بليت و اياب و ذهاب؟ حفظ احترام تماشاگر توسط مسوولان برگزاري؟ يا اين آخري؛ كارگرداني شدن بازي ها، قبل از سوت آغاز مسابقات؟ نه، اين تئاترهاي سرد و منزجركننده كسي را براي ترك خانه گرمش قانع نمي كند. بيخود زور نزنيد رفقا، شما پول تان را پارو كنيد، آرام و بي سروصدا، با خيال راحت!