نکونام، سردار آزمون و مونوپل غیرت ایرانی / بقیه مردم دنیا «سیب زمینی» هستند

تیم ملی ایران اگرچه نمایش چندان باکیفیتی برابر قطر نداشت، اما به هر حال با سود بردن از اشتباه تاریخی دروازه بان حریف توانست اولین سه امتیاز را در مسیر راهیابی به جام جهانی روسیه به دست بیاورد. غیر از داستان های فنی این بازی که در جای خودش قابل بحث است و مجال مفصلی را می طلبد، دوئل روز پنجشنبه حاشیه های وحشتناکی هم داشت که بخش زیادی از آن بعد از گل اول تیم ملی کشورمان رقم خورد.

در این زمان، درست در لحظه هایی که مردم ایران و از جمله حضار در استادیوم مشغول لذت بردن از این گل سرنوشت ساز بودند، جواد نکونام با شادی اغراق شده و نامتعارفش یک جنجال بزرگ راه انداخت. مربی جدید تیم ملی، بعد از ضربه گوچی مشت هایش را گره کرد و با عبور از مقابل نیمکت تیم ملی قطر، خودش را وسط زمین رساند! تماشای چنین صحنه هایی غیرقابل تصور بود. چطور می شد باور کرد یک مربی دست به این قبیل رفتارهای زاید، تحریک آمیز و بچگانه بزند؟ طبیعتا قطری ها هم این واکنش های نکو را توهین به خودشان قلمداد کردند و بعد از گردگیری مفصل در تهران، از حالا وعده تلافی در مسابقه برگشت را داده اند.

دردناک تر از کارهای زشت و قبیح نکو در کنار زمین، توجیه مضحک او در مصاحبه های بعد از بازی بود. اینکه استاد گفته: «من غیرت دارم، من روی تیم ملی تعصب دارم، به من بر خورده بود که داشتیم مساوی می کردیم» و باقی ماجراها. کاش خداوند مهربان عمرمان را چنان طولانی کند که حداقل برای یک روز، در هم شکسته شدن توهم این مونوپل «غیرت ایرانی» را به چشم ببینیم!

در آن زمان، لابد منطق و عقلانیت چنان بر جامعه حکمفرما شده که دیگر کسی فکر نکند بقیه مردمان دنیا از زیر بوته به عمل آمده اند، هیچکدام رگ و ریشه و غیرت و تعصب ندارند و همه شان یک مشت سیب زمینی بی بخار و بی خاصیت هستند. تا فرا رسیدن آن زمان اما، چاره ای نیست غیر از اینکه توجیهات و فرافکنی های امثال نکونام را تحمل کنیم و زجر بکشیم. در این سال ها بسیار پیش آمده که کلیدواژه «غیرت» به سپری برای سوءرفتارهای آنچنانی تبدیل شود و حالا هم نوبت نکونام است که این اسب لنگ را به سمت مقصدش بتازاند.

وقتی کاپیتان پیشین تیم ملی از تمام فلسفه مربیگری کی روش فقط مشت حواله دادن را یاد می گیرد و چوب حراج به آبرو و پرستیژ یک مجموعه ملی می زند، از بقیه چه انتظاری باید داشت؟ او که به اصطلاح «دنیا دیده» است و کلی تجربه بین المللی دارد، هنوز پیش پاافتاده ترین اصول بازی حرفه ای و جوانمردانه را درک نمی کند؛ در این صورت چرا نباید از سردار آزمون 22ساله توقع داشت حرف دهانش را نفهمد و بگوید: «قطری ها غیرت ندارند»؟

فقط یک لحظه چشم تان را ببندید و فرض کنید یک بازیکن خارجی در مورد ما چنین الفاظی را به کار ببرد؛ چه احساسی به شما دست خواهد داد؟ سردار که تا دیروز سنگ غیرت لیلا رجبی را به سینه می زد، حالا چشمش به یکی مثل نکونام می افتد و گمان می کند برخوردهای پرخاشگرانه پیشکسوتش، اجازه هر رفتاری را به او می دهد؛ غافل از اینکه فعل غلط، غلط است و ربطی به اسم ها و رسم ها ندارد.

در مورد جواد نکونام خیلی می توان حرف زد؛ از اتفاقات روزهای آخر حضور افشین قطبی در تیم ملی تا ترک اردوی شبانه در دوران علی دایی، از درگیری با امیر قلعه نویی و خیز برداشتن برای سهم خواهی از استقلال تا قلع و قمع شدن خیلی از استعدادهای داخلی در دوران کی روش.

با این همه اما وقتی او حرف از «غیرت» می زند، نمی توان تکان دهنده ترین برش بازی تاریخی ایران و آرژانیتن را فراموش کرد؛ روزی که شیربچه های ما به خاطر یک باخت ناعادلانه کف زمین پهن شده بودند، اما کاپیتان تیم ملی ایران در راهروهای استادیوم دنبال گرفتن پیراهن لیونل مسی بود. غیرت مشتی نیست که به سمت میهمان بازنده حواله شود، غیرت دستی است که اشک های شکست را از گوشه چشم همبازی ها پاک کند.