نگاهی متفاوت به دربی کسل کننده: بله تبانی بود!

نمایش پرسپولیس و استقلال در دربی روز پنجشنبه آنقدر سرد و بی روح بود که دوباره شایعه فرمایشی بودن تساوی دو تیم بر سر زبان ها افتاد. چه درون استادیوم و چه بیرون از آن، بودند کسانی که این حجم از بی رمقی شهرآورد تهران را محصول «دستور از بالا» تلقی کنند. طی دو روز گذشته حتی برخی کارشناسان و پیشکسوتان فوتبال ایران هم علنا در رسانه ها در این مورد سخن گفته اند. شاید بشود گفت شایعه تبانی، همزاد خود داربی است و از اولین تقابل های سرخابی، کم وبیش بحث توافقی بودن نتایج آنها در محافل فوتبالی وجود داشته است. البته این اواخر رقم خوردن داربی های برنده دار و زیبا مانع از تکرار چنین حرف و حدیث هایی شده بود. با اين وجود حالا پس از بازی افتضاح پنجشنبه، زخم شایعات دوباره سر باز کرده؛ آما آیا واقعا این بازی یک «تبانی» بود؟ شاید به تعبیری بتوان به این پرسش، پاسخ مثبت داد.

 تبانی فقط این نیست که یک مقام بالاتر به اتکای زور و قدرتش به دو تیم یا داور بازی دستور بدهد مسابقه را به سمت یک نتیجه خاص پیش ببرند. آنچه اغلب مواقع در داربی تهران رخ می دهد، نوعی «تبانی زیرپوستی» است و با این همه سوءتفاهم و سوءمدیریت، اگر گاهی هم استثنائا تقابل های دو تیم جذاب از آب در می آید، حکم «معجزه» را دارد! به همین بازی روز پنجشنبه دوباره نگاه کنید؛ ما دو تیم در زمین داریم که مالک هر دوی آنها مشترک است، تک تک اسپانسرهای روی پیراهن شان مشابه است و لباس آنها به طرز مسخره ای تنها دو کپی با دو رنگ متفاوت به شمار می آید، حتی سکوهای تخصیص یافته به هواداران دو تیم هم برابر است و اصلا معلوم نیست میزبانی و میهمانی چه مفهومی دارد. خب در این شرایط ما «روح رقابت» را از ثانیه صفر کشته ایم و اجازه نداده ایم هیچ یک از دو باشگاه از پتانسل هایش برای کسب برتری استفاده کند؛ با این اوصاف چگونه انتظار داریم هر بار شاهد یک رقابت خیره کننده و تماشایی با حداکثر هیجان باشیم؟

قطعا اگر نسبت تماشاگران در داربی روز پنجشنبه 90 به 10 بود، تیمی که از هواداران بیشتر بهره می برد تلاش افزون تری برای کسب پیروزی به کار می بست و مسابقه اینطور کسل کننده از آب در نمی آمد. از مساوات بي مسماي سكوها كه بگذريم، اين پرسش همچنان بي پاسخ باقي مانده كه کدام نهاد و ارگان، همراه اول و ایرانسل را برای حمایت همزمان از هر دو تیم سرخابی مامور می کند؟ هزار بار تکرار کرده ایم که در پنج لیگ برتر دنیا هیچ دو تیمی حق برخورداري از یک اسپانسر مشترک را ندارند، اما حتی اگر منع قانونی و منطقي موضوع را هم کنار بگذاریم، بايد پرسيد اصول بدیهی تجارت چطور تایید می کند که یک برند وارد عرصه تبلیغاتی شود و حمایت مالی از دو دشمن دیرینه را بر عهده بگیرد؟ شما فرض کنید مثلا بنز یا آدیداس در آن واحد حامی مالی بارسلونا و رئال مادرید باشد؛ آیا کل دنیا به این شرکت ها نخواهد خندید؟ اصلا این تبلیغ است یا ضد تبیغ؟ افکار عمومی از همین مقدارش هم شاکی است، بعد می بینیم در آن واحد آگهی يك تاكسي اينترنتي مشترك هم به تبليغات روی پیراهن دو تیم اضافه می شود. خب حالا که این دو تیم در همه چیز با هم شریک اند، يك اندازه پول مي گيرند، يك جور تجهيز مي شوند و مديران شان از يك نفر حكم مي گيرند، چرا نتیجه را شریک نباشند؟ چرا با یک صفر- صفر آبکی، مردم و وزارت و اسپانسرها آرام نگیرند و این چرخ کج مدار به گردش زیانبارش ادامه ندهد؟

وقتی ما با این مدیریت فرمایشی اجازه نمی دهیم باشگاه ها خودشان مالک و اسپانسر پیدا کنند، به اندازه هوادار و لیاقت شان پول در بیاورند و حتی سکوها را تسخير كنند، در حقیقت همه مقدمات یک تبانی زیر پوستی را فراهم کرده ایم. مدیران ارشد ایرانی با مساوی سازی زورکی در همه ابعاد، به برابری ارقام اسکوربرد هم کمک می کنند. کاش آنها دست شان را از روی خرخره دو تيم بردارند تا همه با هم يك نفس راحت بکشیم و دو ريال فوتبال ببينيم.