نگرانی اصلی، خود علیپور است!

1- «امیدواریم اراده ای جدی برای رفع این ناپاکی ها در فوتبال ایران به وجود بیاید»؛ این جمله عادل فردوسی پور پایان بخش یکی از جنجالی ترین و البته بهترین برنامه های نود این چند سال بود؛ عبارتی دعایی که بعید است بتوان به محقق شدنش آنقدرها خوشبین بود! این اولین باری نیست که بحث فساد در فوتبال ایران مطرح می شود، اما از نظر شفافیت و حساسیت، می توان موارد مطروحه در نود این دوشنبه شب و نیز مدارک ارایه شده از سوی پرسپولیسی ها به فدراسیون فوتبال را کم نظیر یا حتی بی نظیر توصیف کرد. امروز یک داور سرشناس به وضوح در معرض اتهام قرار گرفته و چند تن از همکاران تراز اول او نیز موقعیت متزلزلی پیدا کرده اند. مستندات یک به یک از راه می رسند و ادامه کار، آنقدرها دشوار به نظر نمی رسد. کشف حقیقت چندان دور نیست، اما هنوز مخاطبان حرفه ای فوتبال نمی توانند از پیگیری جدی این مسایل خاطرجمع باشند. از یک سو نهادهای امنیتی ایران پیش تر نشان داده اند برخلاف همتایان خودشان در کشورهای اروپایی علاقه چندانی به حضور در این حوزه و کمک به پاکسازی فوتبال ندارند و از سوی دیگر، برخی از مسوولان کنونی فدراسیون به دلایل مختلف برای برخورد چکشی با این تخلفات صاحب صلاحیت کافی به نظر نمی رسند. علی کفاشیان با شخصیت کاملا منفعلش ابدا کسی نیست که این راه سخت را بپیماید و اثری تاریخی بر فوتبال کشورمان بگذارد. همکاران و بقیه اعوان و انصار آقای رییس هم علاوه بر رنج بردن از مشکل مشترک ناکارآمدی، آنقدر در خیابان سئول سرگرمی(!) دارند که وقت نکنند به این داستان ها برسند. این وسط فقط می ماند شیخ علیپور که فعلا همه نگاه ها به سمت اوست، اما...

2- خیلی حس خوشایندی است که اینکه حداقل یک نفر در تشکیلات فوتبال ایران به دنبال کشف حقیقت و کمک به زدودن ناپاکی ها باشد، اما مشکل از جایی شروع می شود که در همه این سال ها اتفاقا خود علیپور در مظان برخی حرف و حدیث ها و اتهامات غیررسمی بوده است. مشهورترین زمزمه ای که همیشه در مورد دبیر ستاد منشور به گوش می رسیده، ماجرای تلاش او برای فروش بلیت و پرچم های اهدایی تیم ملی به هواداران در حاشیه جام جهانی 2006 آلمان بوده است؛ آنچه درست یا غلط، آنقدر در این مدت تکرار شده و دهان به دهان چرخیده که برای نشان دادن حداقل یک واکنش مختصر از سوی علیپور کافی به نظر می رسیده است! این اما همه ماجرا نیست. همین چند سال پیش بود که شیخ فوتبال در خلال مشاجره اش با مسوولان وقت باشگاه سپاهان از عبارت تاریخی «قهرمانی گز و سکه ای» این تیم در لیگ دوم حرفه ای استفاده کرد، اما خیلی زود و با بالا گرفتن توجه رسانه ها، در صدد تکذیب موضوع برآمد. بالاخره حقیقت چه بود؟ آیا مسابقات لیگ دوم –که اتفاقا صحنه های مشکوک و عجیب هم کم نداشت- سالم بوده یا نه؟ اگر در صحت آن رقابت ها تردیدی نیست، پس چرا علیپور از چنین اصطلاحی سود برد و اگر نگرانی هایی وجود دارد، چطور مساله ای با این اهمیت هرگز پیگیری نشد؟

3- به بخشی از مصاحبه علیپور در روز ششم مرداد 92 توجه کنید لطفا: «صحبت از تبانی در لیگ برتر را قبول ندارم، زیرا ما تمام  درهای تبانی را بسته ایم و این ورزش در سلامت کامل انجام می شود. هیچ یک از افراد حقیقی و حقوقی در فوتبال حتی جرأت صحبت در مورد تبانی را هم ندارند.» واضح است که هیچ مسوول مجرب و کاربلدی در هیچ کجای جهان اینقدر قطعی و مسلم از فقدان زمینه های تخلف سخن نمی گوید. در واقع هر کجا عناصر انسانی در کار دخیل باشند، طبعا احتمال خطا و لغزش هم هست. جالب اما اینجاست که علیپور درست در روزهایی این مصاحبه را انجام می دهد که پرونده برخی از داوران ممتاز و لیگ برتری کشور با افشاگری های مالک باشگاه نفتون زیر دست او قرار گرفته است! دبیر ستاد منشور به جای برخورد فوری، جدی و سختگیرانه با موضوع، علاوه بر به تعویق انداختن بررسی ها پیرامون این مساله حیاتی، از پاکی صددرصدی مسابقات باشگاهی در ایران هم سخن می گوید تا عملا نشان بدهد «این کاره» نیست. او همان کسی است که چندی پیش در خلال درگیری لفظی اش با امیر قلعه نویی مدعی شد: «چیزهایی می دانم که اگر بگویم سیل می آید» و البته هرگز معلوم نشد دبیر ستاد منشور اخلاقی اگر واقعا چنین اطلاعات سیل آوری(!) در اختیار دارد، چرا آنها را مبنای برخورد قضایی و انضباطی با متخلفان قرار نمی دهد؟   

4- می شد به علیپور امیدوار بود، اگر جایگاه حقوقی اش در فدراسیون فوتبال روشن تر بود، اگر پیشینه اطمینان بخش تری داشت یا حداقل اگر برای آب تنی هفتگی، سر از استخر و سونای اختصاصی علی فتح الله زاده درنمی آورد و به یک مرکز مستقل در تهران سر می زد! با همه اینها کاش این اولین پرونده مهم علیپور برای اثبات توانایی هایش باشد و او این بار تا آخر خط برود؛ آنچه قطعا می تواند منتقدانش را اندکی آرام کند.