نگرانی تلخ در لحظه های شیرین

فوتبال ایران روزهای شیرینی را پشت سر می گذارد. صعود حماسی و جانانه پرسپولیس به نیمه نهایی لیگ قهرمانان و امید به پیشروی بیشتر سرخپوشان در کنار صعود مقتدرانه تیم ملی کشورمان به مرحله نهایی جام جهانی 2018روسیه، کام میلیون ها ایرانی را شیرین کرده است. فارغ از نتایج خوبی که به دست آمده، استاندارد بسیار بالای نمایش های پرسپولیس و تیم ملی هم باعث شعف است. تیم ایران چیزی حدود سه سال است که در آُسیا به هیچ تیمی نباخته و مدتهاست جایگاهش را روی رتبه اول رنکینگ فیفا در قاره کهن تثبیت کرده، پرسپولیس هم با کیفیتی بالا و نمایش هایی هجومی و جسورانه حسابی از هواداران دلربایی می کند. بسیاری بر این باورند که تیم فعلی پرسپولیس یکی از گزینه های اصلی کسب عنوان «بهترین پرسپولیس همه ادوار» است. شاید در چنین روزهایی حرف زدن از نگرانی و اضطراب محلی از اعراب نداشته باشد، اما اتفاقا درست در چنین لحظاتی باید گفت حسابی نگرانیم، نگران دوران بعد از برانکو و کی روش و نگران روزهایی که با یک جفت کشیده آبدار، از این خواب شیرین برخیزیم.

کی روش که برود...
دیر یا زود دوران همکاری کارلوس کی روش با فوتبال ایران به پایان می رسد و مرد معترض پرتغالی برای همیشه از این کشور می رود. آیا ما به پلن بعدی فوتبال ایران بدون کارلوس فکر کرده ایم؟ آیا می دانیم آن روز چه می خواهیم؟ کی روش که برود، تازه می فهمیم «نخ تسبیح» کنده شده، تازه می فهمیم این صدرنشینی کذایی در رنکینگ آسیایی تا چه میزان مصنوعی و نامتناسب با واقعیات فوتبال ایران بوده است. بعد از او، ما می مانیم و تیمی که تازه واقعیات ناامیدکننده اش عریان خواهد شد؛ تیمی که بهترین بازیکنش فوروارد روبین کازان روسیه است که گاهی در همان لیگ متوسط هم چند ماه به چند ماه گل نمی زند. باز خوب است سردار آزمون بازی می کند، در همان لیگ بازیکنی مثل سعید عزت اللهی را داریم که فیکس تیم ملی است، اما حسرت یک دقیقه بازی برای روستوف را می خورد. بعد از کی روش تازه می فهمیم نتیجه گیری با تیمی که نخبه هایش سکونشین لیگ های متوسط یونان و سوئد و کرواسی بوده اند چقدر کار سختی است. بدون کی روش ما تازه با برهوت تولیدات نخبه لیگ باشگاهی مواجه می شویم و لابد دوباره ناچار خواهیم شد دست نیاز به سمت پیرمردها دراز کنیم. بگذارید سایه این مرد از سر تیم ملی کسر شود، حتما به روزهای طلایی فوتبال ایران با هنرنمایی ستاره های سی وچند ساله باز خواهیم گشت. اگر کسی نباشد که پورعلی گنجی را یک خط عقب ببرد و از او یکی از بهترین مدافعان میانی آسیا را بسازد، اگر کسی نباشد که جوهر سعید عزت اللهی و میلاد محمدی را ببیند و آنها را به جمع سرمایه های اصلی فوتبال ایران بیفزاید و اگر کسی نباشد که احسان حاج صفی را بعد از 70بازی ملی، تازه به پست هافبک دفاعی منتقل کند و پرده جدیدی از توانایی های او را به فوتبال ایران نشان بدهد، اگر کسی نباشد که با سختگیری و خشونت ریشه بازیکن سالاری را بزند و ارزش و اعتبار را به لباس تیم اول ایران برگرداند ... لابد تازه آن روز در خواهیم یافت مربی پرتغالی که بود و برای ما چه کرد. در چنین روزی حتما خیلی ها متفق القول خواهند شد که خروجی کار کی روش، ارزش آن همه غرولند و شاید هم گاهی نمایش های دفاعی و عاری از هیجان را داشته است.

اگز برانکو برود...
داستان برانکو و پرسپولیس، حتی از این هم جادویی تر است. هنوز کسی به درستی باور نمی کند تیمی که در اثر یک دهه سوءمدیریت در حوزه کلان ورزش ایران بخش زیادی از شخصیتش را از دست داده و از اسم بزرگ آن فقط شبحی باقی مانده بود، چطور به چنین ابرقدرتی تبدیل شده است. چطور می توان پذیرفت تیمی که هر فصل بین هفته دهم تا پانزدهم عدم قهرمانی اش در لیگ قطعی می شد و همه تمرکزش را روی جام حذفی می گذاشت، امروز به اژدهای سیری ناپذیری تبدیل شده که همزمان در سه جبهه می جنگد و هیچ کجا پا پس نمی کشد؟ شاید امروز که تن به رویای نمایش مردانه و جنگجویانه سرخ ها در ابوظبی داده اید و دارید حظش را می برید، بد نباشد یادتان بیاوریم که همین شش سال پیش سرمربی پرسپولیس حمید استیلی بود و مردم در اعتراض به او، با لحنی کشدار نام «علی دایی» را صدا می زدند؛ لابد یعنی از زیر صفر به صفر! برای جماعتی که کعبه آمالاش حضور دوباره علی دایی روی نیمکت بوده، برانکو امروز روزگاری ساخته که همان دایی بزرگ هفته ای سه بار لب به سخن می گشاید و تحسینش می کند. روزگار بعد از برانکو؟ کاش می شد حرفش را نزنیم؛ اما بالاخره هر آمدنی، رفتنی دارد. کاش می شد هیچوقت از دوران کاشف محمد انصاری و صادق محرمی بر نگردیم به روزگار ستاره های سوخته ای که در ترکیب پر از سوراخ پرسپولیس مدام این کاسه به آن کاسه می شدند و هیچ کجا هم گلی به سر هیجکس نمی زدند. کاش می شد تا ابد از این خواب بلند نشویم و از عصر توبیخ بی رحمانه امثال رامین رضاییان و کمال کامیابی نیا به دوران باج دادن به هر بازیکن زیر متوسطی رجعت نکنیم. هنوز یادمان نرفته شاهکارهای آن ستاره لوسی را که سر تمرینات سرخپوشان در یک قدمی آقای سرمربی فستیوال خمیازه راه انداخته بود و هیچکس جرات نداشت به او «تو» بگوید؛ اگر این پرسپولیس است، پس آن چه تیمی بود؟

کابوس، همیشه نزدیک است
بالاخره روزی کی روش و برانکو از این فوتبال می روند. کاش ما در این سال ها زیر سایه همکاری شیرین با این دو مربی بزرگ آداب تیم داری را یاد گرفته باشیم و بدانیم اگر قرار است معجزه ای در کار باشد، صرفا از رهگذر اعتماد به مردان کاربلد و البته حفظ ثبات ممکن خواهد شد. اگر فکر می کنید نگرانی ما برای دوران پسا کی روش و پسا برانکو بیهوده است، باید خدمت تان یادآوری کنیم که اینجا و در ایران «کابوس» همیشه از آنچه فکر می کنید به شما نزدیک تر است. هنوز یادمان نرفته چطور تیم ملی مملکت بعد از ایویچ و بلاژوویچ که سوم جام جهانی بود دست قطبی ها و قلعه نویی ها افتاد و چطور پرسپولیس را از دامان مصطفی دنیزلی گرفتند و دودستی تحویل امثال دایی و درخشان دادند. بی خیال؛ اصلا حالا که هیچ اطمینانی به آینده نداریم، حداقل بیایید از لحظه به لحظه این خواب خوش لذت ببریم. فعلا نفس عمیق بکشید و ریه های تان را از هوای تازه پر کنید؛ بعید نیست فردا دوباره «قحطی اکسیژن» بیاید!