نیت قهرمانی برای پرسپولیس کافی نیست

1-یک چیزهایی کاملا مبرهن است؛ مثل این موضوع که اگر قصد دارید به موقع به ورزشگاه آزادی برسید آن هم هنگامی که بازی زیر نور مهتاب است،اولین بازی لیگ است و پای نخستین حضور کریمی پس از دو سال در میان است، زمان بندی گذشته را باید فراموش کرد و با مهندسی زمان نوین به سمت آزادی راه افتاد.

اما همیشه در چنین وضعیتی، نیمه نخست با چهل هزار نفر آغاز می شود و سوت پایان مقابل هفتاد هزار نفر به گوش می رسد و این به آن معناست که عادت داریم "واضحات" را نادیده بگیریم و با خود فریبی بگوئیم چون روزهای معمولی سه ربعه به ورزشگاه می رسیم حالا هم چنین است.قصه سکوهای اولین بازی پرسپولیس در لیگ یازدهم مقابل ملوان چنین ریتمی داشت.

تقریبا یک سوم ورزشگاه نیمی از نیمه نخست را در ترافیک مغزسوز شیخ فضل الله گذراندند .یک چیزهایی کاملا روشن است اما مشخص نیست چرا برخی یک اشتباه را می خواهند تا ابد تکرار کنند.با قاطعیت می توان گفت در چند هفته ابتدایی لیگ یازدهم که ساعت ده و نیم شب برگزار می شود،ده ها هزار نفر با محاسبه اشتباه در زمان بندی ، دیر به سکوهای سیمانی می رسند.اگر باور ندارید تا یکشنبه شب و بازی استقلال در تهران صبر کنید.

از شیث تا حقیقی؛ کنسرت نوازنده های عادی !
 2-چیزهای دیگری هم هستند که به شفافیت مورد قبلی نیستند اما با کمی تامل می توان نتایج مشابهی در مورد آنها گرفت. پرسپولیس مقابل ملوان بد بازی نکرد، توپ را خوب چرخاند، میانه میدان را بهتر گرفت اما تا قبل از گل بادامکی تقریبا موقعیت "جدی" گل نداشت.چون شاگردان پورغلامی ذاتا خوب مدافع هستند حتی اگر مهره های گرانقدر ی مثل پژمان نوری ، تامینی و اولادی را از دست داده باشند باز با همان تیم انرژیک می دانند مقابل میزبان و شور هوادارانش چگونه با امتیاز تهران را ترک کنند.

پرسپولیس "نیت قهرمانی" دارد بنابراین باید ابزار این مهم را تمام و کمال در اختیار داشته باشد چرا که تنها در صورت شانس های متوالی می توان" گل مفت" خورد و جام را هم در آغوش کشید. اگر حسنی صفت هنگام شوت بادامکی حرکت نکرد و مقهور ضربه بازیکن سرخ ها شد کسی نمی گوید ملوان گل زیبا خورد یا گل مفت ،چون اصولا قرار نیست پسران بندر، با این بودجه محدود،قهرمان لیگ برتر شوند بنابراین زیر ذره بین بردن بی معناست، اما داستان پرسپولیس متفاوت است.

ملوان تنها چند هجوم جدی داشت و در یکی از آنها موفق شد روی یک حرکت کاملا حساب شده دروازه میزبان را فتح کند.به گل آنها توجه کنید؛یک سانتر بلند از میانه های میدان، شیث رضایی مثل همیشه همه را غافلگیر کرد و کاری به توپ نداشت،در صحنه ای که محمد "باید" توپ رد شده از شیث را در ابتدا می زد خیلی آماتورگونه هیچ دخالتی نکرد و در این بین مهاجم جنوبیِ شمالی ها بدون مزاحمت ضربه محکمی را به توپ زد.

در فوتبال نمی توان ادعا کرد اگر فلان دروازبان درون دورازه باشد تکلیف فلان توپ چه می شود بنابراین نمی گویم اگر شخص دیگری به جای حقیقی مقابل مهاجم ملوان قرار داشت آیا توپ درون دروازه قرار می گرفت یا نه،اما می توان گفت؛ دروازبان سرخ ها کمتر "سوپر واکنش" انجام می دهد. توپ هایی که قالبا بوی گل می دهند اکثرا درون دروازه جا خوش می کنند.

هیچ کس مقصر نیست چون سطح توان او همیشه همین قدر بوده که حالا می بینید.شاید اگر میثاق معمارزاده هم آن لحظه درون دروازه بود هیچ خللی در تشکیل حلقه شادی شمالی ها ایجاد نمی شد.می شود نتیجه گیری کرد پرسپولیس با "حقیقی همیشه متوسط " و یا " معمارزاده معمولی" می تواند قهرمان لیگ یازدهم شود به شرط آنکه شیث رضایی که قالبا خوب بازی می کند اما عادت به گاف دارد و یا علیرضا محمد که فصل قبل دایی متوجه شد او مدافع مطمئنی نیست،دیگر از این اشتباهات بدوی نکنند.تجربه می گوید اگر مدافعان پرسپولیس اجازه دهند مهاجم ها فرصت مچ اندازی با این دروازه بانان را داشته باشند معمولا مچ گلرها خوب می خوابد.گل مجیدی در داربی پارسال، ضمیمه این ادعاست.

مدعی چه کسی است؟
3-دسته سوم مسائلی هستند که اصلا شفاف نیستند حتی اگر دو روز هم در موردشان فکر کنید به نتیجه روشنی نمی رسید و تنها صبر تا پایان کار است که مشخص می کند کدام فرضیه درست و یا غلط است.
موضوع قهرمان شدن یا نشدن پرسپولیس در لیگ جاری از این دست از دل مشغولی هاست.فارغ از اینکه دیگر مدعیان در چه سطحی ظاهر می شوند،سپاهان قدرت مخرب دو فصل قبل را دارد یا ندارد،مظلومی توان هماهنگ کردن ستاره های جدید را دارد یا خیر ،ذوب آهن شخصیت قهرمانی را دارد یا ندارد، تراکتورساز ی اصلا مدعی است یا نه، قرمزها در بازی نخست خود نشان دادند برای "تیم" شدن هنوز از حیث مهره در مضیقه اند.اولادی به هر دلیلی آماده نبود، غلامرضا رضایی خیلی وقت است بوی گل نمی دهد و شاید تامل انگیزتر از همه، شباهت نوع بازی این دو مهاجم است.
تا لحظه ای که مهرداد درون زمین بود انگار رضایی با هوویش آمده است هواخوری. یا اصلا در متن نبودند یا اگر بودند تاثیر نداشتند.
در مجموع روح برتری جویی در این زوج دیده نمی شد.

اسم دایی" نام رمز" بود
 4-علی دایی اگر هر ایرادی داشته باشد، اگر با هر شخصی بیشترین اصطکاک را هم پیدا کند باز هم اهل "کثافت کاری" در فوتبال نیست.بنابراین تشویق او در آزادی نه ربطی به آدم اجیر کردن داشت و نه او هرگز حاضر به تن دادن به این بازی کثیف است.آنچه پس از گل ملوان شنیده شد نام علی دایی بود اما نه به آن معنا که تمام تماشاگران حاضر در ورزشگاه خواهان بازگشت مربی ای باشند که فصل قبل به بدترین شکل ممکن در همین ورزشگاه بازی را به ملوان در لیگ واگذار کرد

اسم دایی" نام رمز" بود،هواداران معترض بودند و عوض اینکه شعار بدهند استیلی حیان کن ، فقط نام دایی را فریاد زدند که ما به وضعیت فعلی معترضیم.انها حق داشند چون پرسپولیس گل را روی تعلل بازیکنی خورد که نیامدن مهدوی کیای بزرگ به آمادگی او رجوع داده شده بود؛علیرضا محمد سوای گل دریافتی، بارها سانترهای بی هدفی را انجام داد که بوی غریزه می داد؛او می خواست به همه ثابت کند برتر از کاپیتان سابق تیم ملی است و همین فشار کاذب باعث خلق آن اشتباهات مسلسل وار شد.

فریاد زدن نام دایی زنگِ خطری جدی بود برای حمید استیلی که بداند فرصت زیادی برای آزمون و خطا ندارد؛بادامکی آماده ترین بازیکن روزهای پایانی فصل گذشته بود، مازیار ز ارع بتازگی در تیم ملی فیکس شده است، جنس بازی اولادی، رضایی و حتی نوروزی شباهات های فراوانی بهم دارد،جایگاه علی کریمی که او هم در اواخر بازی رو به غریزه اش آورد و همه را برخلاف علیرضامحمد سر ذوق، در میانه زمین و گوشه سمت راست نیست.
پرسپولیس اگرچه بهتر از میهمان شمالی اش بازی کرد اما به غیر از آن توپی که بادامکی از سه قدمی به طاق آسمان کوباند، حقیقتا چند "موقعیت ویژه" درون باکس هجده قدم ملوان داشت؟مگر تنها گل قرمزها روی شوت حاصل نشد، مگر مازیار با شوت از راه دور تیرک افقی ملوان را نلرزاند؟ پس چرا عوض تکرار این مشق، استیلی مرتب از گوشه زمین فریاد می زد توپ بلند روی دروازه حریف بفرستید؟چه کسی قرار بود سر بزند؟
 اسم رمز زمانی سر داده شد که میزبان شبیه قهرمانان بازی نکرد و هنگامی قطع شد که بازیکنان غریزی بازی کردند.خوب شدند چون کریمی صبرش تمام شده بود گل نزدند چون امثال محمد اهل پاس گل نبودند و مهمتر از آن مهاجمی که بوی گل بدهد درون زمین حضور نداشت.