نیروی انتظامی، صداوسیما، حیف، حیف!

یک- روز جمعه در پایان بازی پرسپولیس و سایپا، فیلم و عکس هایی از برخورد نیروی انتظامی با سروش رفیعی به انتشار رسید که اصلا جالب نبود. ستاره جدید سرخپوشان بعد از پایان اولین بازی اش برای پرسپولیس به سمت جایگاه تیفوسی ها رفت تا با هواداران عکسی به یادگار بیندازد. با این وجود در کمال تعجب پرسنل درجه دار نیروی انتظامی به تندی با او برخورد کردند و اجازه این کار را به آقای شماره هفت ندادند. سلفی انداختن فوتبالیست با تماشاچی ها، یکی از عادی ترین جشن های ورزشی در سراسر جهان است که در ایران هم بارها تکرار شده، اما این بار پلیس به دلایل عجیب و نامعلوم اجازه چنین کاری را به رفیعی نداد. غیر از این ممانعت مجهول، نوع برخورد تند نیروهای انتظامی که واکنش سروش را هم به دنبال آورد، لحظات تلخ و عجیبی را ساخت و باعث شد تعدادی از تماشاگران علیه پلیس شعار بدهند. به همین راحتی و صرفا به خاطر یک تصمیم ساده و بحث برانگیز، بخشی از مردم رودرروی نیروی انتظامی قرار گرفتند؛ آیا این قسمتی از وظایف پلیس است؟ به راستی اگر ویدیوی این نوع برخورد با یک ورزشکار ایرانی برای سایر مردمان جهان پخش شود، آنها راجع به ما و کشورمان چه فکری خواهند کرد؟

دو- همه جای دنیا سعی می شود نیروهای پلیس کمترین حضور عینی را در محافل اجتماعی داشته باشند و به رویدادهای عادی و روتین مردم رنگ و بوی «امنیتی» ندهند. در ایران اما درست برعکس است و عجیب اینکه چنین حضوری اغلب در مراسم های فرهنگی، هنری و ورزشی به بیشترین حد ممکن می رسد! آن از جشنواره ها و کنسرت ها که خیلی از مواقع تحت تاثیر بگیر و ببندهای دم در است و این هم از استادیوم فوتبال؛ جایی که گذشته از تراکم نیروهای پلیس در مبادی ورودی تماشاگران، نیروهای انتظامی در مستطیل سبز هم نقش مهمی ایفا می کنند. اخیرا در ورزشگاه آزادی اواخر بازی یک دیوار انسانی از نیروهای پلیس تشکیل می شود تا در مراسم شادی ایسلندی بین بازیکنان و مردم «حائل» ایجاد کند؛ اما به راستی چرا در شادی اورجینال ایسلندی که بارها در یورو2016 به اجرا درآمد، اثری از این واسطه خشن نبود؟ نکند ایسلندی ها یا فرانسوی ها پلیس ندارند؟ شاید هم دارند، اما پلیس شان همان جایی است که باید باشد؛ یعنی در صحنه جرم، نه در پهنه لذت و سرخوشی اجتماعی!

سه- کاش خودمان پاسدار ارزش های مان باشیم و اجازه ندهیم به خاطر مشتی کج سلیقگی ساده و پیش پا افتاده، مهمترین نهادها و مفاهیم مان زیر سوال برود. درست در همین لحظه، هزاران تن از جوانان وطن در لباس وظیفه یا رسمی نیروی انتظامی، جان شان را کف دست شان گرفته اند و در حال محافظت از مردم و مرزهای این کشور هستند؛ چرا باید همه زحمات آنها به خاطر ذایقه شخصی یک نفر که در میدان دید رسانه ها قرار داد، زیر سوال برود؟ چرا باید به خاطر سلیقه های فردی و اعمال قوانین خلق الساعه، سختگیرانه و غیرضروری، کل این نهاد مقدس و حیاتی با شعار انتقادی مواجه شود و فیلمش در سراسر کشور به انتشار برسد؟ گناه آن سرباز فداکار مرزنشین چیست که مقام مافوقش قواعد در «ویترین» بودن را رعایت نمی کند و به واسطه کشمکش با یک فوتبالیست 24ساله، برای این نیرو هزینه اضافی به وجود می آورد؟

چهار- قصه فقط قصه نیروی محترم انتظامی نیست؛ چه اینکه ارگانی مثل صداوسیما هم در این سال ها مسیر مشابهی را پیموده است. رسانه ای که باید چشم و گوش مردم می شد و در قلب آنها جا می گرفت، تحت تاثیر علایق و سلایق شخصی آنقدر در این سال ها سانسور و کژتابی اعمال کرده که حالا اعتماد بخش زیادی از شهروندان ایرانی را از دست داده است. تنها سه روز قبل از اینکه بخشی از ساکنان سکوهای عصبی ورزشگاه آزادی علیه نیروی انتظامی شعار انتقادی سر بدهند، این تشییع کنندگان پیکر هاشمی رفسنجانی بودند که از خجالت صداوسیما درآمدند. حیف، صد حیف!