نیمکت خالی علیه برانکو

شاید آنچه باعث شد پرسپولیس در اهواز برابر استقلال خوزستان دو امتیاز بدهد گرمای بیش از حد هوا و سردی سنگی سکوهای ملتهب بود. همان قبل از شروع بازی معلوم بود جنگ سکوها از هفته قبل مقابل فولاد به این ورزشگاه کشیده شده است. چند روز التهاب آفرینی در فضای مجازی باعث شد که عده ای از اهوازی ها بگویند اتفاقات تهران را حالا در غدیر تلافی می کنیم.
سنگ بود که از سکو می بارید و داور مسابقه چاره ای جز قطع مکرر نداشت. از سوی دیگر نمی شود در خانه زیر باد کولر نشست و از بازیکنان دو تیم گله کرد چرا خوب بازی نکردید. به گواه آن چه عکاسان و خبرنگاران شب جمعه از اهواز مخابره کردند هوا گرم تر از آن چیزی بود که بشود در آن فوتبال داغی را ارائه داد. از سوی دیگر پرسپولیس میهمان باید حمله می کرد و تیم میزبان از همان یک امتیاز خانگی هم خوشش می آمد. پس نتیجه تساوی محتمل ترین گزینه بود که در آخر هم حاصل شد.
اما آن چه رخ داد و برانکو هم قطعا می داند مهم تر از نتیجه است و دو امتیازی که تبخیر شد، نوع بازی بازیکنانش بود که روی هم رفته در طول نود دقیقه یک موقعیت ایده آل را هم خلق نکردند. مهم ترین حرکت تاکتیکی قرمزها پاس تو دری بود که سید جلال حسینی از میان صف پرتعداد مدافعان اهوازی برای علیپور فرستاد و آقای گل فصل قبل، ضربه اش با برخورد به تیر افقی به بیرون رفت. نود دقیقه و تنها یک موقعیت جدی و تاکتیکی. این مهم ترین اتفاق منفی این مصاف برای برانکو و هواداران پرسپولیس بود. پیش از این پرسپولیس در چنین گرمایی به جنوب سفر کرده بود و بر خلاف این دیدار، دست کم در آن بازی ها، فارغ از نتیجه کسب شده که بیشتر هم برد بود، آنها موقعیت های پرتعدادی را خلق می کردند. شبیه بازی قبل برابر فولاد در آزادی.

خبری از خط کش تنبیه ناظم نیست
زنگ خطر برای پرسپولیس چیست و آیا باید نتیجه گرفت در طول این فصل، دست کم تا اواسطش که چهار بازیکن خوب و ایده آل به تیم اضافه می شوند، آنها در خارج از خانه به مشکل جدی بر می خورند؟ بازی اول برابر پدیده اگرچه با تک گل علیپور به سود قرمزها به پایان رسید اما نوع فوتبالی که ارائه دادند دقیقا مشابه بازی با استقلال خوزستان بود. در بازی اول یک پنالتی و یک گل سه امتیاز را به حساب قهرمان واریز کرد اما در اهواز خبری از آن نبود چون به اندازه کافی موقعیت ایجاد نشد. اما مشکل بزرگ کجاست و چرا باید برانکو نگران بازی های تیمش تا نیم فصل باشد؟ به طور قطع مهم ترین مشکل برانکو ابزار تنبیه و تشویقش است. او در طول سه فصل گذشته نشان داده با بازیکن ضعیف در بهترین حالت فقط چند بازی مدارا می کند و اگر آن بازیکن تغییری در کیفیتش ایجاد نکند روی نیمکت کنار دستش می نشیند. فصل قبل بازی رفت مقابل السد که به شکست سه بر یک پرسپولیس منجر شد آخرین باری بود که برانکو کارت سبز را در جیب گادوین منشا قرار داد. بعد از آن بازی منشا جایگاه ثابتش را از دست داد تا همین امروز. اما با توجه به اتفاقات انضباطی و خالی بودن نیمکت پرسپولیس، برانکو دیگر توان استفاده از این حربه را ندارد. تنها تصور کنید امروز وحید امیری و فرشاد احمدزاده در بدترین شرایط ممکن به تیم شان وفادار می ماندند.خب در این صورت عالیشاه می توانست در سه بازی به صورت ثابت وارد ترکیب شود؟ بشار رسن قادر بود به جای فرشاد به عنوان وینگر راست بازی کند؟یا اگر محرمی نمی رفت باز ماهینی دفاع راست تغییر ناپذیر بود؟ جواب ها به روشنی روز مشخص است.

جایی برای بدها هست
به این ترتیب گویا تا نیم فصل، پرسپولیس بهشت بازیکنان افت کرده به حساب می آید. امید عالیشاه تقریبا دو سال از زمین مسابقه دور بود و طبیعتا این افت محسوس وجود دارد اما اگر دست برانکو باز بود او کماکان به عنوان ذخیره امیری روی نیمکت می نشست تا به فرم ایده آلش بازگردد. خیال بشار رسن تقریبا جمع است و سیامک نعمتی هم مانند بسیاری دیگر از این موهبت سود می برد. از این رو برخلاف سه فصل گذشته، برانکو مجبور به تحمل وضعیت است تا به هر صورتی با بیشترین امتیاز ممکن خودش را به نیم فصل برساند و از آنجا به بعد همان متد پیشین را پیش گیرد. مشکل امروز قرمزها بیشتر به بازی های خارج از خانه مربوط می شود برخلاف فصول قبل که از قضا بیشتر امتیازات را دور از خانه می گرفت اما دو بازی مقابل پدیده و استقلال خوزستان نشان داد احتمالا در این فصل قرمزها در خانه همان تیم مقابل فولاد باشد؛ هجومی، موقعیت ساز و گل زن.

کتفی که تیم را هجومی می کند
تفاوت فاحشی بین دو بازی پرسپولیس برابر فولاد و استقلال خوزستان وجود داشت. نکته عجیب تر آن که فولاد که طبیعتا تیم بسیار بهتری از همشهری آبی پوشش است در تهران سه گل خورد و چندین گل را هم نخورد. ولی قرمزها در اهواز حتی یک دهم بازی شش روز قبل شان موقعیت ایجاد نکردند. تفاوت بزرگ در نگاه نخست شاید مربوط به بازی در آزادی، حضور پرتعداد هواداران خودی، و هوای کمی مطبوع تر تهران باشد اما یک تفاوت بزرگ دیگر هم وجود داشت؛ زمانی دامنه حملات تیم برانکو بیشتر شد که کتف کمال از جا در آمد تا با حضور یک مهاجم به جای یک هافبک دفاعی، بازی برای میزبان در بیاید. فارغ از کیفیت منشا که با وجود گل زنی، باز هم با روزهای خوبش در پیکان فاصله زیادی دارد، حضور او نوع بازی تیم را تغییر داد و فولاد که دفاع می کرد تنها یک هافبک دفاعی را پیش رویش می دید. اگر پرسپولیس کمی خوش شانس تر بود و کمال به خاطر مصدومیتش به بازی اهواز هم نمی رسید، شاید همان ترکیب نتیجه را باز هم به سود برانکو تغییر می داد. وقتی استقلال خوزستان در خانه به همان یک امتیاز قانع است و اصولا مساوی را مترادف با برد می بیند حضور دو هافبک دفاعی برای پرسپولیس بی معناست. حتی اگر به گفته سرمربی قرمزها این دو هافبک دفاعی وظایف هجومی تری را داشته باشند. اما احتیاط برانکو که از غافلگیر شدن به شدت واهمه دارد، باعث شد در نهایت ناباوری تنها پنج روز بعد از آن مصدومیت سنگین، کامیابی نیا به ترکیب اصلی برسد. فوتبال قابل پیش بینی نیست و شاید در نبود کمال، پرسپولیس روی یک حادثه بازی را واگذار می کرد و بعد از آن برانکو می گفت نبود کامیابی نیا باعث این شکست شد. اما این نیمه خالی لیوان و نگاه بدبینانه است. بازی قبل در تهران نشان داد خارج شدن یک هافبک دفاعی و آمدن یک مهاجم تخصصی چه نقش ویژه ای در هجومی تر شدن پرسپولیس دارد. اگر برانکو کمی شهامت بیشتر به خرج می داد شاید دست کم این مساوی با خلق چندین موقعیت خوب حاصل می شد. با این وجود تغییر دادن عقاید برانکو تقریبا نشدنی است و شاید تا رسیدن به نیم فصل و اضافه شدن خریدهای جدید، پرسپولیس در بازی های ساده تر، محتاج کمی خوش شانسی از نوع بازی با فولاد است؛ کتفی که تیم برانکو را جا انداخت و آنها همانی شدند که باید.

تکمله
تساوی در ابتدای لیگ، در گرمای تقریبی پنجاه درجه اهواز و وضعیت شبهه جنگی سکوها با سنگ پراکنی نفرت انگیز قومی نژادی، شاید چندان بد و قابل ملامت برای قهرمان دو فصل اخیر فوتبال ایران نباشد. اما نود دقیقه فوتبال و تنها خلق یکی دو موقعیت گل، زنگ هشدار است و باید دید حالا که دست برانکو برای تنبیه بدها کلاملا خالی است او چگونه در خارج از آزادی از تکرار این نمایش ناامید کننده جلوگیری می کند. کار ساده ای نیست اما جمع کردن گاف تاریخی زوج بیرون زن، طاهری-طارمی (محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالات) خودش یک شاهکار تمام عیار است؛ چیزی که برانکو باید ثابت کند توانش را دارد.